Hoofdcategorieėn
Home » Tokio Hotel » Locked Up » Letter ~ Part II
Locked Up
Letter ~ Part II
Kelsey PoV;
Met grote ogen kijk ik naar de brief. “NEE!”¯ brul ik door het huis. Ik moet meedoen aan een spelprogramma, waar ik mezelf niet eens voor heb ingeschreven. Een spelprogramma dat mijn leven voorgoed kapot maakt. Ik wil niet op tv komen met rottige beroemdheden en nog rottigere opdrachten. “Ga je koffer pakken.”¯ Ik scheur de brief. “Ik wil niet.”¯ Koppig sla ik mijn armen over elkaar. Het pasje ligt op de grond. Ik buk, slaak een diepe zucht en pak dan het stukje papier omringd door plastic. “Ingeschreven is meedoen, Kelsey.”¯ zegt mijn moeder en duikt de keuken weer in. “Ik heb me niet ingeschreven!”¯ roep ik en gooi het papiertje als een frisbee weg. “Je kan geld winnen. Heel veel geld. En een Dell laptop.”¯ Mijn mond zakt open. “Serieus?”¯ Ik gooi me op mijn knieën en zoek op de grond. “Waar is dat pasje?”¯ vloek ik binnensmonds terwijl ik met mijn hand onder de bank ga. Ik voel iets koud en trek het eronder uit. “Mam! Ik heb die verloren vork gevonden!”¯ Ik kruip een beetje verder. “Ik heb hem.”¯ fluister ik tegen mezelf als ik het vierkantje plastic in het licht houdt. “Ik ga naar Locked Up!”¯ roep ik blij en spurt naar de telefoon. Dit moet Bo weten! Als een automatisme typ ik haar nummer in. “Hallo, is Bo daar?...Ja, het is Kelsey.…Ik wacht wel!...Bo!...Ik heb een brief van Locked Up gekregen….Nee, ik heb me niet ingeschreven. Dat is juist het rare ervan….Heb jij me ingeschreven?...Nee, ik ben niet boos!...Op jou kan ik niet boos zijn!...Ik moet hangen!...Zie jou veel liever!...Kan niet!...Echt?...Ik moet inpakken!...Nee, ik kom niet meer langs!...Sorry….Kun je me vergeven?...Love You!”¯ Ik gooi de telefoon weer op de haak en donder dan de trap op.
Met de grote koffer in mijn hand loop ik de trap weer af. Het inpakken ging vrij vlot. Ik vraag me af met wie ik een koppel moet vormen. Misschien Se7en van Brokencyde. Mijn hoofd vult zich met beelden van mijn idool. “Dat zou ik nou eens leuk vinden.”¯ mompel ik tegen mezelf. Mijn moeder staat al bij de voordeur te wachten. “Klaar?”¯ Ik knik en loop met haar naar de auto. “Goed je best doen hé!”¯ Ik knik weer. Volgens mij zou mijn moeder veel liever gaan dan ik, maar eigenlijk wil ik wel op tv komen. Ik gooi mijn koffer op de achterbank en pak de deken van de leuning. Ik ga op de passagiersstoel zitten en draai meteen de verwarming wat hoger. Het is eind november en vreselijk koud. Ik leg het deken op mij. “Ik ga slapen.”¯ deel ik mee en leg mijn hoofd tegen het glas. Mijn moeder opent haar mond om iets te zeggen maar ik sluit snel mijn ogen. Ik hoor haar tanden weer tegen elkaar tikken. Ik slaap niet echt. Ik vertoef me meer in een tussenfase. Waar ik alles nog hoor, maar ook al half in een fantasiewereldje zit. Een wereld waarin ik bij de jongens van Brokencyde en Cinema Bizarre zit. Een gelukzalige grijns komt op mijn gezicht. Langzaamaan wordt dat wereldje echter en echter. Mijn zintuigen schakelden zich uit.
“We zijn er!”¯ Net nu mijn droom zo leuk was. Ik kijk om me heen. Een groot glazen huis en duizenden mensen. Een stel kleerkasten bewaakt de boel en er staan ook cameraploegen. Mijn moeder zwaait al met mijn koffer. Ik stap ook uit. Het gegil en geroep vult mijn oren. Geef me dan toch maar die vredige, rustige, overladen met knappe mannen droom. Ik zucht even en vis dan het pasje uit mijn zak. “Meekomen.”¯ Ik knuffel mijn mam snel en trek dan mijn koffer mee. De kleerkasten zorgen dat ik veilig en wel achter de poort geraak. Vol zenuwen loop ik naar de ingang. “KELSEY!”¯ Ik kijk om. Waar kwam dat vandaan? “Hier!”¯ Een klein meisje staat bij de dranghekken. Ik laat mijn koffer staan en loop naar haar toe. Ik zak door mijn knieën. “Wat is er?”¯ Ze kijkt me met grote, donkerblauwe ogen aan. “Jij komt toch op tv?”¯ Ik knik glimlachend. Haar 2 bruine staartjes wippen op en neer. “Vindt je dat eng?”¯ Ik kijk diep in haar ogen. Kinderlijke onschuld. “Ja, dat vind ik eng.”¯
Nicole PoV;
Ik zit in de auto. Mijn koffer staat ingepakt en wel bij mijn voeten. Ik kreeg vandaag een brief in de brievenbus. Ik weet niet wie, waarom en hoe, maar ik ben ingeschreven voor het spelprogramma Locked Up voor een Belgische televisiezender. En alsof dat nog niet genoeg is, weten ze dat ik nog maar 12 ben. 12! En dan moet ik in een glazen huis met beroemdheden gaan zitten. Waarschijnlijk ben ik de jongste, en zijn die beroemdheden al over de 20. Reden te meer om dood te gaan aan de zenuwen. En die andere meisjes zullen ook niet zo jong zijn. Ik laat een zucht uit mijn mond ontsnappen. “Je moet niet zenuwachtig zijn, liefje.”¯ Mijn hand knijpt zich samen tot een vuist. “Mam, noem me geen liefje. Ik ben 12!”¯ De zenuwen hopen zich nu op in mijn keel. Nu zeg ik het zelf. Ik ben 12! En 12 is jong, heel erg ontzettend vreselijk jong. Ik trap mijn schoenen uit en ga in kleermakerszit zitten. De gordel snijdt in mijn keel maar ik mag hem niet onder mijn arm steken in plaats van boven. Mijn hoofd rust tegen het glas. Stel, ik overleef de eerste ronde, dan zit ik daar 2 weken. 2 weken geen school. Een glimlach komt op mijn gezicht. Al zeker een week geen school. Dat zie ik wel zitten.
De rit is lang. En ik ben na een klein half uurtje in slaap gevallen. En een uurtje voor we aankwamen, werd ik wakker omdat mijn moeder ineens afdraaide. Mijn hart zakte naar mijn tenen en schoot toen omhoog mijn keel in. Het programma. Wat nou als ik langer dan 2 weken blijf? Dan ben ik beroemd. Alsof ik nog niet genoeg aan mijn hoofd heb. En als ik langer als 4 weken blijf, mis ik Kerst. Ik moet gewoon die eerste ronde verpesten, dan mag ik weer naar huis. Mijn gsm trilt. Ik duw hem uit mijn zak, laat hem daardoor per ongeluk vallen en doe dan mijn gordel los om hem van de grond te vissen. Mijn moeder remt plots, waardoor ik met mijn hoofd tegen het handschoenenkastje bots. “Je had me kunnen waarschuwen.”¯ mopper ik en pak mijn gsm. Ik hijs me weer op mijn stoel en klik voor de zekerheid mijn gordel weer vast.
Nicole, hopelijk huil je voor tv. Stom wicht! Diana.
Ik bal mijn vuisten. Diana! Ik gooi mijn gsm op de achterbank en sla mijn armen over elkaar. Die pose houd ik aan tot we er zijn. Ik trek mijn koffer uit de auto en been tussen de mensen door. Mijn moeder haalt haar schouders op en gaat de auto weer in. Ik laat hem mijn pasje zien en loop, zonder op antwoord te wachten, door de poort. Mensen hangen aan de dranghekken, sommigen proberen erover te klimmen. Zij mogen meedoen in mijn plaats, jammer genoeg zal dat niet meer gaan. De bordeauxrode deur komt met grote sprongen op me af. Ik pak de klink, duw die naar beneden en zet een stap naar binnen. De deur klapt toe en sluit al het lawaai buiten. De inkomhal is niet groot, van donkergrijs beton. Er hangen enkele kleine schilderijtjes. De deur rechts van me lijdt naar de badkamer. Ik schrik. Vanaf nu douche ik in bikini. De deuren zijn van glas. Zelfs die van de badkamer. Links is ook een glazen deur. Ik zie enkele meisjes zitten. Ze praten druk. Ik haal opgelucht adem. Ze zijn helemaal niet veel ouder als mij.
Reacties:
Oeeh, wat een bitch is die vijand van Nicole, zeg^^.
Nice (:
x
-nee, ik lees LU niet opnieuw hoor
Het is me nooit opgevallen dat daar Cinema Bizarre stond
Ghehe.
ikgaweerverderlezenxo<3