FanFic.nl

Teenage Wasteland [TC]

29.

Bill
‘Is Charlie jouw echte naam?’
‘Eigenlijk is het een afkorting voor Charlene, maar iedereen zegt Charlie.’
‘Je hebt wel een soort van accent. Waar kom je ook alweer vandaan?’
‘Ik ben in Londen geboren en heb daar gewoond tot m’n twaalfde, toen zijn we naar Duitsland verhuisd.’
Het gesprek bereikt me maar half. De deur tussen de zithoek en de slaapcompartimenten staat op een kier en het geluid van de stemmen verjaagt mijn laatste restjes slaap.
Charlie slaapt op onze bus, zoals gebruikelijk voor de assistent van David. In de drie dagen die ze al met ons heeft doorgebracht hebben de jongens en ik onze uiterste best gedaan om de uit de lucht gevallen schoonheid uit te horen. Tot zover met weinig succes, Charlie laat geen enkel detail over zichzelf los. Ze is achttien jaar oud, woont in het noorden van het land met haar ouders, rijdt op een motor en heeft genoeg vrije tijd om zonder uitleg met ons mee te reizen. Als we doorvragen, wordt ze steeds vager en verandert dan van onderwerp.
Toch geeft haar aanwezigheid de hele bus een nieuw aura. Ze haalt de druk weg die in de voorbije weken steeds zwaarder begon door te wegen op de band. Met haar in de buurt kan ik soms zelfs naast Tom gaan zitten zonder dat mijn hele lijf opspant. Maar er zit ook een ander kantje aan haar. Ze heeft een soort kronkel in haar bovenkamer, een kronkel die al na drie dagen zeer duidelijk is geworden voor ons.
Dat meisjes kunnen genieten van een potje flirten, is geen geheim. Maar Charlie doet het op een manier die geen van ons gewend is. Een paar voorbeelden.
Ze kan een luidruchtig gesprek over motors voeren, en tegelijk opvallend onopvallend haar borsten vooruit duwen tot niemand nog luistert naar wat ze zegt.
Ze hangt ’s avonds onderuitgezakt voetbal of actiefilms te kijken, en gooit er opeens een opmerking of een blik tussen waar elke gast in een straal van tien meter een kwartier lang van ondersteboven is.
Ze zit aan tafel met David te vergaderen over saaie managertaken, kijkt dan stiekem onder het praten recht in je ogen en trekt haar lippen bijna onmerkbaar in een grijns zodat je het idee krijgt dat ze over spannende seks zit te praten in plaats van over instrumenten en benzinekosten.
Ze draagt jongensjeans en kapsweaters, maar minstens één keer per dag zien we haar in slaapkledij rondlopen of gewikkeld in een net iets te kort handdoekje uit de badkamer komen.
Ze is grofgebekt en drinkt bier uit het flesje, maar soms ploft ze zich met een ondeugend gezicht op de dichtstbijzijnde schoot en maakt dan een koket zoenmondje, als een uitdaging.
En dat allemaal in drie dagen tijd. Gustav had het helemaal bij het rechte eind toen hij haar een wervelwind noemde. Ze is onvoorstelbaar, in een onmogelijk korte tijdspanne heeft ze haar plekje in de crew gevonden en het lijkt haar absoluut geen moeite te kosten. Iedereen accepteert haar, hetzij omdat ze aardig is en een goeie werker, hetzij omdat ze hun ogen niet van haar kont kunnen houden.
Ik wou dat ik kon wat zij kan. Charlie werd in ons midden gedumpt zonder enige voorbereiding, en ik heb niet één nerveuze trek gezien. Hoe ze het doet? Geen idee, maar die onwankelbare zelfzekerheid zou ik ook willen. Het zou alles zoveel makkelijker maken. Misschien zou ik mezelf dan kunnen overhalen om niet meer naar Tom te gluren, want ik weet dat hij het merkt. En dan zou ik ook niet meer instinctief omkijken als ik zijn ogen voel.
Verloren in mijn gedachten, merk ik niet dat het gesprek in de aangrenzende kamer gestopt is tot de deur van de slaapcompartimenten open wordt geschopt en de gordijnen wijd open worden gegooid.
‘Opstaan slaapkop, het is één uur!’ gilt Charlie en port in mijn wangen. Elk ander persoon, bandlid of crew, zou na zo’n actie uit de rijdende bus worden geschopt, maar zij komt ermee weg. Misschien vooral omdat ze het porren vervolgt door mij wat opzij te duwen en op haar buik naast me op de matras te glippen, één been over me heen gedrapeerd. Ik mompel wat en druk mijn kussen tegen me aan, adem stiekem de zoete geur in die uit haar haren dampt. Macadamiabalsem, tegen gespleten haarpunten. Dus meisjes zoals zij hebben ook last van aardse kwaaltjes?
‘Niet porren,’ kreun ik en sla haar hand weg als ze weer een aanval op mijn wangen inzet.
‘Sta dan op.’ Ze trekt aan de lakens en meteen klem ik mijn vuisten in de stof. Ik slaap in mijn boxer en dat hoeft Charlie niet te zien, ongeacht hoe leuk ze is.
‘Ik kom zo.’
‘Waarom ben jij zo down?’
‘Ik ben niet down.’
‘Je bent down én een slechte leugenaar,’ berispt ze me en tikt belerend tegen mijn neus. God, hoe kan dat kind mij zo doorzien na amper 72 uur met mij te hebben doorgebracht?
‘Love’s a bitch,’ zeg ik dan maar om vaag te blijven zonder te liegen.
‘And she’s still having puppies,’ voegt Charlie eraan toe. ‘Wil je erover praten? Dat klinkt misschien stom van iemand die je amper kent, maar het kan helpen.’
‘Liever niet. Maar toch bedankt.’ Ze glimlacht even, rolt zich van me af en verdwijnt weer. Ik wacht tot ik geen voetstappen meer hoor, vis dan mijn gsm uit het kleine vakje naast mijn leeslamp en blader tussen mijn foto’s tot ik er één van Tom en mij vind. Meteen voel ik de krop in mijn keel en de steek in mijn binnenste komen opzetten, maar ik kan het beeld nog even niet wegklikken.
God, waarom doe ik dit? Misschien omdat dit minder zichtbaar is dan automutilatie, en ik te bang ben van bloed om zelf een mes in mijn vel te zetten. Maar de pijn, zo verbeeld ik me, is net dezelfde.
Koud. Beschuldigend. Gecontroleerd.

Later. Een tankstop. Ik zit op een betonnen vangrail een eindje bij de bus vandaan en rook de ene sigaret na de andere. Zonder reden, zonder trek, gewoon. Omdat ik het wil. Omdat dit tenminste één stomme actie is waar ik zelf over beslis.
Tom en Georg zijn in het winkeltje verdwenen, Gustav strekt zijn benen in de zon, en Charlie loopt met haar armen uitgespreid als een koorddanseres over de betonblokken mijn richting uit. Pas als de neus van haar linkerschoen tegen mijn bovenbeen tikt springt ze van de rand en komt naast me zitten. Zegt niets, staart alleen in dezelfde richting. Raapt een steentje op en gooit het weg. Maakt een schaduwfiguurtje op de grond voor ons. Ik moet lachen, ik kan het niet helpen. Ze doet zo erg haar best.
Het geluid van mijn lach zit nog in de lucht als Tom en Georg het zonverlichte asfalt oversteken richting bus. Georg loopt voorop, zwaait enthousiast naar ons en gebaart naar de zak in zijn hand die, aan zijn gezicht te zien, zonder twijfel alcohol bevat. Tom slentert met hem mee, blijft abrupt staan en staart naar mij en Charlie. Ik verschiet van kleur en doe een wanhopige poging om afstand tussen mij en haar te creëren, maar het baat niet. Hij kijkt me recht aan, dan zakken zijn schouders in en klimt hij als een ter doodveroordeelde de bus in.
Ik zucht en wrijf door mijn ogen, besef dan met een schok dat Charlie nog steeds naast me zit. Ik gluur uit mijn ooghoeken naar haar, kruis mijn vingers dat ze niks vreemds gemerkt heeft.
God haat mij vandaag. Charlie zit naar me toegedraaid, een vreemde grijns om haar van verbazing opengevallen mond en een explosie van sterren in haar blauwe ogen. Ik begin een uitvlucht te formuleren, probeer uit alle macht het levensgrote cliché ‘Het is niet wat je denkt’ van mijn tong weg te schrapen, maar ze is me voor.
‘Het is Tom, niet?’ Oh Jezus op rolschaatsen, hoe red ik me hieruit? Niet blozen Bill, niet blozen! Stommerd, je gloeit! Nu ben je erbij, zeg je gebeden maar, ze heeft het door. Geweldig, ga je het maanden lopen geheimhouden en de relatie zelfs verbreken om te voorkomen dat iemand het ooit te weten komt, en dan verraad je het aan een wildvreemde meid doordat je je stomme impulsen niet kunt controleren!
‘Charlie...’
‘Zeg maar niks,’ glimlacht ze. ‘Ik bewaar jullie geheimpje wel. Je hoeft niks uit te leggen. Ik vind het niet afstotelijk, en ik ben eerlijk gezegd ook niet heel erg verbaasd.’ Ze geeft me een klopje op mijn knie en slentert weg, vist een pakje Marlboro op en loopt rokend en neuriënd een rondje om de bus. Ik blijf versteven op de betonnen blok zitten, mijn mond nog steeds een stukje open en mijn hart razend als een sneltrein. Ben ik de enige die hier helemaal niks meer van snapt?

Beetje onduidelijke foto van Charlie... but you get the idea ^^
http://www.quizlet.nl/chapters/70723/teenage-wasteland-29/

Reacties: