FanFic.nl

Sing it Out!

12. Pijn.

Ik was jaloers op dat vreselijke wicht, Angela. Erger nog, ik was verliefd op Bill, en nog niet een klein beetje. Ik opende één van de toiletten en ging neerzitten op het deksel. Ik trok mijn benen op zodat mijn hoofd op mijn knieën kon rusten. Ik zou vandaag niet meer naar de les gaan. Ik wilde nu even niemand zien, de pijn ondergaan helemaal in mijn eentje. Ik zou wel na de lesuren naar mijn kamer gaan. Niemand zou me dan toch zien lopen. Er waren wel leukere plekjes waar je vrijdagavond doorbracht dan op school en dat was dan meestal in de stad.

'Noa, kom je? Iedereen zit op je te wachten.' De kamer was donker, ik had immers alle gordijnen gesloten en het licht uitgedaan. Het enige licht dat de kamer bereikte was dat van de gang. Merel stond in de deuropening te dralen, wachtend op een antwoord. Ik lag op bed, helemaal opgerold onder de dekens.
'Jullie zullen het vandaag zonder mij moeten doen, ik voel me niet zo lekker.'
'Oké dan,...' antwoordde ze. 'dan zie ik je straks. Rust maar. Dan word je snel weer beter.' Merel verdween uit de kamer en het werd weer helemaal donker. Deze pijn zou nooit beteren.

'Noa, dit kan zo niet langer! Je ligt nu al het hele weekend in bed! Je eet niet, je slaapt niet en je zegt geen woord. Het enige wat ik hoor is af en toe een paar snikjes. Jij bent niet ziek, er is iets. Ik wil je helpen No, kom op meid. Praat met me.' Merel kwam bij me op bed zitten. Ik wist dat ik het haar ooit moest vertellen. Ze was in staat om daar dag en nacht te blijven zitten totdat ik iets terug zei. Ik sloeg het deken van me weg en ging in kleermakerszit tegenover haar zitten.
'Wie ben jij en wat heb je met Noa gedaan?!' Ze schrok van mijn verschijning. Ik wist zelf ook wel dat uitgelopen mascara, dikke wallen en verwilderd haar niet echt een prettig gezicht was. Ik had me volledig laten gaan.
‘Door wie of wat ben jij in hemelsnaam zo van streek?’ zei ze nog steeds geschrokken. Het werd weer stil. Ik wilde wel iets terugzeggen, ik wist gewoon niet of ik nog wel in staat was te praten. Mijn keel was droog en ik had al zo lang geen woord meer over mijn lippen gekregen dat het me onmogelijk leek.
'Ik, .....-' begon ik aarzelend en kuchte. 'Ik euhm, ... .' herhaalde ik weer. Ik sloeg mijn ogen neer en bestudeerde het bloemetjespatroon van het dekbed dat onder me lag.
'Zakdoekje?' vroeg ze om de stilte op te vullen. Dankbaar nam ik het aan en veegde de zwarte strepen mascara van onder mijn ogen, al waren mijn wallen zo opvallend dat je het verschil amper zag. Merel keek me verwachtingsvol aan en het leek of dat in mijn hoofd voor een startsein zorgde. Ik begon rustig te praten en plotseling stroomde er alles uit, als een waterval van woorden. Ik vertelde Merel alles tot in de kleinste details: over de vele vragen die ik me de laatste tijd stelde, of ik het echt wel zo erg vond, die conflicten tussen Bill en mij en ten slotte ook dat ik jaloers werd op Angela. En voor de allereerste keer durfde ik toegeven dat, toen ik de twee zag zoenen, ik erachter kwam dat ik al die tijd verliefd was geweest. Gedurende mijn hele verhaal onderbrak me ze me niet één keer. Het luchtte op dat ik alles eindelijk kwijt kon.
'Sorry.'
'Waarvoor?' vroeg Merel verbaasd.
'Omdat ik het je niet eerder vertelde. Het was zo dom om allemaal op te kroppen, ik voelde me er alleen maar slechter door.' Een traan liep over mijn wang. Het was niet de eerste, want tijdens mijn verhaal waren er al verschillende gevloeid.
'Je was er gewoon niet klaar voor No, dat zei je zelf.' Troostend veegde ze de traan weg die over mijn wang liep.
'Bedankt dat je naar me wilde luisteren, ik voel me al veel beter.'
'Daar zij vrienden voor. Toch?' Ik knikte. Glimlachend nam ze me in haar armen. Terwijl ik met mijn kin over Merels schouder zuchtte, verscheen er na die vele tranen eindelijk weer een glimlach op mijn gezicht.

Reacties: