FanFic.nl

Locked Up

Letter ~ Part III

Melisande PoV;
Ik loop het paadje naar de deur op. Mijn oma belde me precies 17 minuten en 32 seconden geleden. Ik moest dringend komen. Ik heb de longen uit mijn lijf gefietst. Nog nooit was ik zo snel hier. Ik druk op de bel en wacht geduldig. “Melisande, liefje, kom binnen.”� Ik stap op de drempel en geef mijn oma een dikke kus op haar wang, onder die traditie kan ik toch niet uit. Ik doe, zoals gewoonlijk, mijn jas aan de kapstok en mijn schoenen bij de kast. We lopen samen naar de woonkamer, waar al 2 kopjes thee en een schaal speculaasjes staan. Die met een laagje chocolade, die lust ik het liefst. Er hangt weer een gezellige kruidengeur en de klok tikt vredig verder. Ik ga op mijn plaats aan het raam zitten en gooi meteen een klontje suiker in mijn kop. Ik roer met mijn lepel over de bodem en neem dan een slokje. Warm, maar heerlijk. Ik gris een koekje van de schaal en sop die in mijn kop. Als ik een hap binnen heb, kijk ik op. “Waarom moest ik komen?”� Ik vind het niet erg om zomaar te komen, dat weet ze, dus waarom zegt ze dan dat het dringend is? Ze staat recht en verdwijnt de keuken in. Ik haal mijn schouder op en dop mijn koekje in mijn thee. Een krakend geluid klinkt op als ik mijn koekje doormidden bijt. “Hier.”� Oma duwt me een enveloppe toe en loopt dan weer naar haar eigen plaats. Ik stop het laatste stuk koek in mijn mond en scheur dan de voorste flap eraf. Een netjes getypte brief valt eruit. Ik vouw hem open en begin te lezen. Op het einde van de brief proest ik mijn koek weer uit. “Mag ik meedoen?”�

Dat is de reden dat ik nu voor het glazen huis sta, bekend van Belgische televisie. Hier heeft Belgische Big Brother zich afgespeeld, jaar na jaar. Dit zal wel een soortgelijk programma zijn zeker? Ik weet eigenlijk niet zo veel van het programma. Ik had dan ook niet veel tijd. Inpakken en vertrekken. Wacht eens, dit is het programma waaraan Nadezhda ook meedoet. Waarvoor ze mijn trommelvliezen kapot gegild heeft. Ik heb mijn pasje rond mijn nek hangen, idee van mijn vader die festivals regelt. Zoals Rock Werchter in België en Elementz Festival in Nederland. Voor ik het weet, sta ik al voor de bordeauxrode deur. Hij is best indrukwekkend. Ik moet heel wat moeite doen om hem open te krijgen, en het gegil en geschreeuw helpt ook niet veel. Maar het is weer rustig als ik binnen ben. Ik schenk geen aandacht aan de inkomhal, ik loop meteen door naar de woonkamer links. Daar zie ik de vuurrode haren die ik maar al te goed ken. “Nadezhda!”� roep ik blij. Geschrokken kijkt ze op, maar haar rare blik verzacht al snel. “Melisande!’ brult ze terwijl ze naar me toe loopt. Ik haal opgelucht adem. Ben ik tenminste niet alleen. Ik zet mijn koffer bij de andere koffers in de hoek en ga dan bij in de zetel zitten. Ze wijst me mensen aan en zegt dan hun naam. Een meisje met een donkere huid, zwart krullend haar en donkere ogen kijkt me glimlachend aan. “Dat is Suki.”� Ik knik even. “Dit is Kelsey.”� zegt ze dan en wijst een meisje met witblond haar en gekleurde plukken aan. Weer knik ik. De laatste is Nicole. Ze heeft bruinblond haar, dat tot net op haar schouders reikt. Ze ziet er jong uit, maar ik ben ook niet zo oud. “Er komt nu nog één iemand.”� mompelt Suki. Haar stem klinkt anders dan ik had verwacht. Wel aangenaam om naar te luisteren. Ik trek mijn jas uit en leg die voorzichtig op mijn schoot. “Oké.”�

Dorien PoV;
Ik vis mijn sleutel uit mijn zak en start dan mijn auto. Mijn stiefvader verbied me om met dat spelprogramma mee te doen, wel, ik doe het stiekem wel. Wat kan hij me trouwens verbieden, ik ben 19 en officieel al meer dan een jaar meerderjarig. Ik hang mijn kettingen goed en trek mijn groene shirt wat naar beneden. Dan klik ik mijn gordel vast en trap op de gas. Van Gent naar Brussel is niet zo ver, hooguit 2 uurtjes. Ik heb drinken bij, mijn gsm, een appel, ja, ik houd die 2 uurtjes wel vol. De radio bonkt op volle toeren. Als een nummer van Sick Puppies begint, draai ik de volumeknop om. Wat maken mij mijn trommelvliezen nu uit. Mijn hoofd tikt mee op het ritme. Volgens mij is het een gek gezicht voor al die andere chauffeurs die ik inhaal. Snelheidsbeperkingen, daar houd ik me niet aan! En boetes worden door mijn stiefvader betaald. Daar zorg ik altijd wel voor. Jammer genoeg komen aan alle goede liedjes een einde, dus ook aan deze. Maar het wordt vervangen door ‘Wir Sterben Niemals Aus’ van Tokio Hotel, een waardige opvolger dus. Ik doe het volume nog wat harder en grijns naar voorbijgangers. Ik heb tenminste echte muzieksmaak. Ik steek een paar keer mijn tong uit, waardoor mijn tongpiercing goed zichtbaar is. Die heb ik stiekem laten zetten vandaag, daarom heb ik geluk dat ik nu weg kan. Die uit de kluiten gewassen kabouter zal hem nog wel zien als ik hem ‘per ongeluk’ op tv laat zien. Tv. Dorien is getting famous!

De kleerkasten kijken me grijnzend aan. Alsof ze nog nooit iemand hebben gezien met roze haar. Ik zucht overdreven, laat het gekreukte en bijna gescheurde pasje zien en slenter dan naar het huis. Het enige dat me opvalt, is dat het van glas is. En dat het ooit diende als Big Brother huis. Ik, als trouwe kijker van dat programma, en nu doe ik zelf mee. Als ik een geflipt kindje van 12 was geweest, was ik nu flauw gevallen. Maar ik ben dus geen 12, dus doe ik dat niet. Ik open de deur, gooi mijn tas naar binnen en stap dan zelf ook binnen. De glazen deuren tonen me de badkamer rechts en de woonkamer links, overbevolkt met kleuters. Ik sleur mijn tas mee en stap de woonkamer in. Mijn tas vliegt een willekeurige richting uit terwijl ik in de tegenovergestelde richting naar een bank loop. Die kleuters hokken allemaal samen op één miezerige bank, dus is die andere mooi van mij. Ik trap mijn schoenen uit en laat me dan languit in de zetel vallen. 5 paar ogen kijken me verbaasd aan. “Dorien, 19, bemoeit zich niet met kleuters.”� mompel ik en sluit dan mijn ogen. Ik vouw mijn handen achter mijn hoofd en wiebel een beetje met mijn schouders. “Euhm…”� Ik kijk even opzij. Een donker meisje met zwart haar springt recht. “Probeer je stoer te doen of zo?”� Ze zet arrogant haar handen in haar zij. “Ik probeer dat niet.”� zeg ik en draai me een beetje haar richting uit. “Ik ben het.”� Ze kijkt me even raar aan en maakt dan een ‘tss’-geluid. “Iets op tegen?”� Ze houdt wijselijk haar mond. Show them who’s the boss! Ik sluit mijn ogen weer waardoor het gemompel weer begint. Zijn kleuters nu echt zo dom? Het is niet omdat ik mijn ogen sluit dat ik dan niets meer hoor. Ik zal er maar het beste van maken. Een paar weken hier blijven en aanpappen met beroemdheden die me in no-time naar de top kunnen brengen. Dat is zo slecht nog niet.

Reacties: