Hoofdcategorieën
Home » Tokio Hotel » Süchtig {Complete} » Deel 8 The Last Night - Skillet
Süchtig {Complete}
Deel 8 The Last Night - Skillet
Robin:
De nacht is koud, maar iemand waakt over mij. Het gevoel is weer terug en het maakt me rustig. Het weerhoudt me ervan om rare dingen te gaan doen, gelukkig.
Contact heb ik niet meer met hem gehad. Enigszins jammer, maar aan de andere kant: ik heb het ook niet echt meer nodig gehad.
Ik weet honderd procent zeker dat die stem die ik hoorde bij het gevoel hoort. Het klopt gewoon, die warme, bezorgde, enigszins dwingende stem hoort bij het gevoel. Het gevoel van veiligheid, geborgenheid. Het is alsof er écht iemand is die op me past en over me waakt.
Ik denk er maar niet te veel over na, over hoe het kan. Hoe kan het dat ik die stem in mijn hoofd hoorde? Hoe kan het dat er iemand op me let, als er niemand is?
Ik zou gek worden, omdat ik geen antwoorden zou krijgen, en dus laat ik het met rust. Zo ver dat lukt… Het is gewoon gebeurt, het was fijn, klaar.
Ik schrik op van mijn telefoon die afgaat, snel grijp ik het ding van mijn nachtkastje af. Jezus, wat maakt dat ding een lawaai.
Sorry, ik was vandaag een beetje druk dus ik heb je niet kunnen vragen of er iets mis is? Je deed zo, anders…
Ik zucht en sla begin weer naar mijn plafond te staren. Het smsje is van Amanda, een meisje dat sinds twee weken bij ons in de klas zit. Toen ze binnen kwam leek ze de klas wel te scannen, zonder te twijfelen liep te toen naar mij toe. In de pauze hadden de tuttebellen uit de klas met haar staan praten. Ik hoorde waar het over ging: mij. Amanda sprak vrolijk terug, beledigde ze niet en kwam toen weer bij mij zitten. Het is een bijzonder meisje. Maar wel heel aardig.
Laatst was ik samen met haar, en een vriendin van haar naar de stad geweest. Amanda was zo lief geweest door steeds maar te vragen of ik het écht niet erg vond of haar vriendin mee was gegaan. Ik vond het niet erg. Als Cindy niet meer was geweest was het misschien nooit gebeurd. Gelukkig was ze mee, ze was net dat extra duwtje wat ik nodig had. Anders had ik het nooit gedaan, en je moet toch een keer in je leven een keer iets gestolen hebben? Anders heb je niet geleefd, toch?
Ik durfde nooit, maar toen ik zag hoe makkelijk het Cindy het afging was de beslissing snel gemaakt toen ik et zwarte medaillon zag hangen. Hij was maar zes euro vijfennegentig, en ik had het er ook best wel voor over willen hebben, maar ik had geen geld bij me.
‘Doe het gewoon.’ Had Amanda gezegd, zelf ook een beetje gespannen. En dat deed ik, ik deed het gewoon. Toen we de verdieping naar boven liepen haalde ik het kettinkje van het kaartje af en stopte het in mijn zak. Het kaartje, wat afgescand zou worden voor de prijs ging in een zak van een vest dat boven hing. Ik voelde me zó gespannen toen ik de poortjes naderde maar was ook zo trots toen we buiten stonden. De ketting was prachtig, ik had er vol trots, dezelfde avond nog, een foto van Dana en mij in gedaan. Gewoon omdat ze zo veel voor mij betekend.
Waarschijnlijk veel meer dan jij voor haar!
Ik schud verward mijn hoofd, zo mag ik niet denken. Het is niet waar.
Misschien ook wel…
Hou op! Ik druk mijn hoofd tegen de muur. Ik word gek van die onzekere gedachtes! Ik en Dana zijn goede vriendinnen, klaar.
Ben je al weer vergeten wat ze vanochtend tegen je zei?
Ik sluit mijn ogen en duw mijn hoofd weer tegen de muur aan. Natuurlijk was ik dat niet vergeten. Ik was zo blij geweest toen ik mijn medaillon aan Dana liet zien, ze was ontroerd geweest. Maar toen ik vertelde dat ik het gejat had keek ze me verafschuwd aan.
‘Ik vertrouw die Amanda niet, Robin. Ze trekt je het hele verkeerde pad in!’
Ik had gelachen, ‘zeg je nou dat ik foute vrienden heb?’
‘Ja, en als jij gaat jatten, Robin,’ Ze was even stil gevallen, ‘ik sta hier niet achter, oké?’
Al had ze het niet gezegd, ze had het wel bedoel: als je door gaat met stelen wil ik geen vrienden meer met je zijn.
Ze laat je vallen!
Ik schud opnieuw mijn hoofd, paniekeriger nu. Ik had me daardoor inderdaad anders gedragen opschool, ik had niet verwacht dat het Amanda was opgevallen.
Je staat op het punt gedumpt te worden door Dana, natuurlijk valt het haar op!
Niet waar! ‘Hou op!’ Een bonk van mijn hoofd die tegen de muur aan komt, ‘hou op, hou op, hou op!’ Elke keer als ik het woord herhaal bons ik met mijn hoofd tegen de muur. Om mijn woorden kracht bij te zetten en mijn onzekerheid uit mijn lichaam te drijven. Ik snak naar adem en leg mijn hoofd in mijn handen terwijl ik mijn knieën op trek. De tranen staan hoog, van de pijn en frustratie.
Waarom? Waarom, waarom, waarom?
Waarom overkomt mij dit? Ik probeer mezelf nog wijs te maken dat Dana me nooit zou laten vallen, maar de onzekerheid heeft mijn gedachtes overgenomen.
Plotseling klinkt een krakend geluid door mijn kamer, verschrikt kijk ik op. ‘Aah!’ Mijn poster, mijn grote poster! ‘Nee!’ Ik schiet overeind en snel naar de poster toe. Laten er geen kreukels in zitten, bid ik gedachte. Ik hoor iets kraken wanneer ik mijn poster opnieuw ophang. Wat was dat? Ik kijk even op de grond, maar zie niets liggen behalve een zwart, pluisje?
Ik schud mijn hoofd en grinnik, ik buig me voorover om het op te pakken. Het voelt hard aan. Ik trek mijn wenkbrauw omhoog. What the fuck is dit? Ik draai het zwarte gevalletje in mijn vingers en haal vervolgens mijn schouders op. Zal wel, ik mik het ding in mijn prullenbak en duw nog eens venijnig tegen de buddie die mijn poster tegen de muur zou moeten houden, in de hoop dat de poster langer dan vijf dagen blijft hangen. Tevreden over het feit dat mijn poster nog heel en kreukelvrij tegen de muur hangt laat ik me op mijn bed vallen. Er gebeurt niets, ik trek mijn wenkbrauw omhoog en voel een naar gevoel binnen in me op komen zetten. Komt vast door de stilte, is het hier al de hele tijd zo stil? Ik buig me snel naar voren, pak mijn mp3 speler van de grond en druk de oordopjes in mijn oren. Als ik weer op ga liggen stijgt het gevoel verder. Verward kijk ik onderzoekend mijn kamer rond, alsof ik verwacht dat er iemand staat, een inbreker, die het nare gevoel veroorzaakt. Maar mijn kamer is, op mij na leeg van personen. Alsof iemand opeens naar mijn keel grijpt valt de waarheid op me, leeg, alleen, eenzaam. Ik hap naar adem. Het gevoel is weg!
Ik ga met een ruk omhoog zitten en draai mijn hoofd om en om, alsof ik verwacht dat het op de grond ligt.
Het kille gevoel zit nu in heel mijn lichaam en ik begin langzaam te snikken. Waarom voelt het alsof het gevoel niet meer terug komt? Wat is dit?!
‘Nee!’ Roep ik hulpeloos. Ik gris met mijn handen in mijn haar en bal mijn vuisten. Het trekkerige gevoel van haren die bijna uit mijn hoofd worden getrokken voel ik niet eens. ‘Néé!’ Roep ik opnieuw. Ik slik en bonk met mijn hoofd tegen mijn knieën aan. ‘Nee,’ zeg ik nog eens en ik laat mijn hoofd nog eens tegen mijn knieën aan slaan. Mijn schouders schokken en mijn adem komt met horten en storten uit mijn keel. De hete tranen van verdriet glijden over mijn wangen heen. ‘Laat me niet alleen,’ fluister ik. Mij stem is schor en slaat over van emotie. ‘Laat me niet alleen!’ Roep ik terwijl ik mijn hoofd in mijn nek gooi. Het is een schreeuw voor genade, alsof iemand me zou horen. Er was niemand, niemand thuis en niemand meer in mij leven. Zelfs hij had me nu alleen gelaten. Mijn ogen vangen die van Bill die op het plafond is geplakt en ik begin oorverdovend te huilen. Waarom?
Reacties:
Wauwie.
Inderdaad, Robin moet niet stelen. Maar ergens is het ook wel logisch toch? Als je totaal geen vrienden hebt, ben je op een gegeven moment wel zo wanhopig dat je de verkeerde vrienden maakt. En eigenlijk wel sneu van die Amanda dat ze zo'n misbruik maakt van Robin's zwakte.
Ik vraag me af wat Bill van dat verdwenen cameraatje gaat vinden, hij neemt het vast niet erg goed op.
<3
Omg.
Het cameraatje is weg! Ö
Dat gaat Bill zeker niet leuk vinden!
En Robin moet idd niet stelen, ik vind het alleen maar logisch dat Dana haar dan laat vallen.
Ik ben eerlijk gezegd te hyper voor een goede reactie, maar ik vind dit verhaal ontzettend mooi en ik ben echt benieuwd naar het volgende deel <3
Robin, Robin - hou op met stelen. Natuurlijk laat Dana je vallen dan! Al denk ik niet dat dí¡t de enige reden is, maar misschien wel de reden die de doorslag geeft.
Is dat het cameraatje dat van haar poster gevallen is? Dan ligt Bill nu tegen de binnenkant van de prullenbak aan te kijken. 8D Ha, ik ben benieuwd naar deel 8.2!
Oh ja, foutje:
Ik schud opnieuw mijn hoofd
PAK DAT DING UIT DE VUILNISBAK.
Nooooooooooooooooooooo.
Pffff, niet stelen. ;o das niet goed.
Niet verkeerde pad, ofja,
Bill moet je komen redden ;$
<33 hihi.
snel verder, want ik k wil verder lezen.
oja; DANA LAAT JE VALLEN ROBIN BEGRIJP HET DAN ;$
dusja, snel verder.
<3