FanFic.nl

Will your voice smile again? TC (House M.D. Ft. TH) (Afgelopen)

*1*

eerst een kleine kennismaking:

Dr. Robert Chase
http://l.yimg.com/l/tv/us/img/site/04/24/0000060424_20090825125813.jpg?

Dr. Allison Cameron
http://l.yimg.com/l/tv/us/img/site/75/69/0000007569_20060920144210.jpg?

Dr. Eric Foreman
http://l.yimg.com/l/tv/us/img/site/04/27/0000060427_20090825125818.jpg?

Dr. Gregory House
http://l.yimg.com/l/tv/us/img/site/04/21/0000060421_20090825125806.jpg?

Dr. Lisa Cuddy
http://l.yimg.com/l/tv/us/img/site/04/29/0000060429_20090825125820.jpg?


Dr. James Wilson
http://l.yimg.com/l/tv/us/img/site/04/25/0000060425_20090825125814.jpg?

Tom en Bill kent wel iedereen, dus we gaan over naar het verhaal.

[Tom pov]

Door een ochtendzonnestraal op mijn gezicht word ik gewekt. Ik open mijn ogen maar sluit ze meteen weer door het felle zonlicht. Ik draai me op mijn andere zijn en open mijn ogen opnieuw, deze keer om naar mijn perfecte evenbeeld te kijken. Ik streel zijn gezicht en druk een kusje op zijn wang. Hij haalt diep adem door zijn half open mond, een teken dat hij wakker wordt. Hij opent zijn ogen en ik lach. "Goedemorgen liefje." een raar geluid komt uit zijn mond en geschrokken veert hij recht. Hij maakt nog enkele rare geluiden en kijkt me dan aan. Zijn ogen stralen pure paniek uit. "W-wat is er?" vraag ik bang. "Ik kan ijn ond nie eer ehege!" "Hè?" Hij kijkt snel rond en neemt dan zijn gsm van zijn nachtkastje en begin een nieuw bericht te typen en geeft zijn gsm dan snel aan mij terwijl hij me nog steeds vol paniek, en nog steeds met half open mond, aankijkt. Ik kijk naar de tekst op het scherm. 'Ik kan mijn mond niet meer bewegen!' Bang kijk ik hem aan. "Krijg je hem nog dicht?" Hij schud van nee. "Open?" weer schud hij van nee. "Praten?" Hij schud opnieuw van nee. "Slikken?" hij probeert en schud dan opnieuw van nee, maar steekt dan zijn hand op als teken dat ik even moet wachten. Met zijn hand duwt hij zijn mond dicht en slikt dan. Hij knikt, als teken dat het lukt. Ik zucht opgelucht. Hij neemt zijn gsm uit mijn handen en begint opnieuw te typen. 'Wat nu?' "Ik ga een dokter bellen. Blijf maar liggen, alles komt goed." Hij knikt, maar aan zijn ogen zie ik dat hij bang is, net als ik trouwens. Stel je voor dat ze niet vinden wat het is, of dat er niets aan te doen is, dan zal ik zijn wondermooie stem nooit meer horen, zal hij nooit meer kunnen zingen, zal ik zijn wondermooie lach nooit meer kunnen zien of horen. Hij zou me nooit meer kunnen zoenen, me zeggen dat hij van me houdt, we zullen nooit meer een romantisch etentje kunnen hebben of samen kunnen lachen. In de living trek ik de gsmlader uit mijn gsm en ga met trillende handen op zoek naar het nummer van de dokter.

[eerste reacties??]

Reacties: