FanFic.nl

niet de juiste dood? <-- afgerond

flight New York

Bill:
waarom had ik ook al weer zoveel koffers mee? o juist ja, omdat ik alles nodig heb! Tom gelooft me natuurlijk niet evenals de rest. niet dat het veel uitmaakt hoor. evengoed gaan er sowieso wel 5 koffers mee.
voor ons huis staat nu een taxibusje ongeduldig te wachten totdat we kunnen vertrekken. die chauffeur is echt mateloos irriterend. hij zit de hele tijd te zuchten en kreunen, tikt overal met zijn vingers op en kijkt om de seconde op zijn horloge. ik doe mijn best om op te schieten hoor!!!

'Bill, de auto in jongen! anders vertrekken we zonder je nog!' roept Gordon terwijl ik me al struikelende voort naar het busje begeef. snel stap ik in en gaat Kishu op mijn schoot zitten. ja, ze kunnen dus helemaal niet zeuren dat ik teveel koffers mee heb! ik heb er ook nog 1 van haar mee! zie je wel dat het dan meevalt?

De reis met het busje verloopt met veel rare maar oude gewoontes. Mam die per se een liedje moet zingen, snoepjes eten, handbagage ondersteboven halen, veel praten en onzinnige foto's maken.
en dan stopt het busje eindelijk. halte airport!

'zo jongens! lopen jullie mee?' roept mam en Tom en ik slenteren achter haar aan. mam vind het zo te zien helemaal geweldig op het vliegveld. wij kennen die plaatsen ondertussen wel door het touren. al gaan we deze keer met een gewoon vliegtuig mee. dat gebeurd overigens wel vaker hoor. niet dat we bij elke vlucht privé vliegen. maar meestal hebben we dan iets als een gehele crue mee. en nu dus niet. wat best wel link kan zijn.
'hier jullie tickets. niet verliezen alsjeblieft. ook jij niet Tom.' zegt Gordon terwijl hij ons de kaartjes geeft. 'haha, ik ben al oud zat om die dingen niet kwijt te raken hoor!' roept Tom en ik schiet gelijk in de lach.

we hebben nog ongeveer 2 uur op het vliegveld moeten wachten eer ons vliegtuig gereed was en we in konden stappen. je raad al waar Tom en ik de tijd mee hebben gedood. juist ja. met die vet gave karretjes die eigenlijk voor je bagage zijn door het vliegveld heencrossen. tot ergenis van een aantal grondstewardessen. Kishu had ook de grootste lol samen met ons. zij hoefde natuurlijk niet bang te zijn dat ze ergens tegenaan botste. of ergens de schuld van kreeg. niemand die haar toch zou zien!

'gaan we al opstijgen?' vroeg ik met een kleine trilling in mijn stem. mam begon te lachen. 'Bill liefje, we zijn nog niet eens bij onze stoelen!' we hadden ergens plaats achterin. 'Tom jij gaat maar bij het raam.' zei mam en Tom nam zuchtend plaats. ook hij was niet gek op vliegen. toen mam en Gordon bezig waren met hun handbagage in de rekken te plaatsen trok ik Kishu mee en plantte haar bij Tom op zijn schoot. 'hé wat is dit!' riep ze en keek me verbaasd aan. 'ja, ik heb al dooie benen van die autorit!' fluisterde ik. Tom haalde zijn schouders op en trok Kishu even wat beter op zijn schoot en sloot daarna de riem losjes rond beide.

de vliegreis was erg slaapverwekkend vond ik. een aantal keer was ik al weggesukkelt in slaap. opstijgen en landen vond ik niet erg prettig. maar als dat geweest was leek het net alsof je in de tourbus zat. en dat werd dus saai als je niet de gemakken van een tourbus bij je hebt.
Kishu had met grote ogen naar buiten gekeken tijdens een gedeelte van de reis. ze verwonderde zich over de wolken en het zonlicht wat alles zo licht en prachtig maakte volgens haar. wij begrepen wel wat ze bedoelde. het was hetzelfde als onze 1e vliegreis. toen wilde we zelfs wat van de door ons zo genoemde "slagroomtorens" meenemen voor thuis. en zoiets vergeet je natuurlijk nooit.

Kishu lag te slapen toen ik weer eens wakker schoot. ze lag met haar hoofd in de holte van Tom's nek terwijl Tom met gesloten ogen over haar haren streelde. het zag er zo lief uit. als een echt stelletje. al had geen van 2en het denk ik echt door. nu zou ik ze het liefst beide over het randje duwen en zeggen dat ze beide gewoon elkaar op de bek moeten nemen. maar zoiets kan ik niet maken. dit moeten ze zelf doen. al kan ik natuurlijk wel de ietepieterige kleine duwtjes geven. zodat ze vanzelf wel over het randje vallen.

'Bill! wakker worden.' Gordon porde in mijn zij. ik haalde mijn zonnebril van mijn neus en keek hem slaperig aan. 'welkom in Amerika.' zei hij en ik strekte me eventjes.
Tom en Kishu waren ook wakker geworden en stonden nu op. we verlieten het vliegtuig en liepen door de hal van het vliegveld om onze bagage te gaan halen. na een half uurtje hadden we alle koffers en liepen we naar een taxi, die zo te zien erg blij was met het zien van onze grote aantallen aan koffers, en vertelde hem het adres van onze verblijfplaats. Mam had ons tijdens de rit een aantal keren een blik toegeworpen dat we ons zo onopvallend mogelijk moesten gedragen. de taxichauffeur bleek namelijk een enorme kletskous te zijn en ook flink te kunnen roddelen. ofwel een reden om stil te wezen. iets wat mij tamelijk lastig af ging...

en daar, eindelijk, was onze verblijfplaats. het huis boven de opnamestudio. we stapte uit en betaalde de taxi. snel liepen we naar de voordeur en mam haalde een sleutelbos tevoorschijn.

Reacties: