FanFic.nl

Locked Up

Meeting the Celebrities

Nadezhda PoV;
“Het zijn 2 mannen.”� Suki onderbreekt me door te lachen. “Wat een geluk.”� voegt ze er aan toe. Ik rol om van het lachen. Als ik uitgelachen ben, ga ik weer recht zitten en neem een hap adem. “Het raadsel gaat als volgt en onthoud het antwoord goed! Gooi mij over het hoogste gebouw en ik zal niet breken. Maar leg mij in de oceaan en dit gebeurt wel. Wat ben ik?”� Ik draai me zuchtend om en leg het briefje op mijn nachtkastje. “Mijn hersenen staan op ontploffen.”� zucht Suki. Ik kijk haar grijnzend aan. “Mijne ook. Mag ik een zakdoekje, mijn hersenen smelten en lopen uit mijn hoofd!”� Suki trekt een vies gezicht maar begint dan te lachen. Plots veert ze recht. “Dat is het! Een papieren zakdoekje. Als je het over het hoogste gebouw gooit, waait het gewoon weg maar als het in water komt, gaat het zo uit elkaar!”� Mijn hersenen draaien. Dat klopt! “We moeten een zakdoekje zoeken!”� Ik spring van het bed, zo onverwacht dat Suki eraf rolt. “Sorry.”� mompel ik en bijt op mijn vuist om niet te gaan lachen. Ze springt weer recht en samen lopen we de woonkamer weer in. Dorien ligt weer in de zetel terwijl Melisande op handen en knieën iets zoekt. Nicole en Kelsey kunnen het blijkbaar heel goed met elkaar vinden. Die laatste huppelt hyperactief in het rond. Ze springt in het rond maar merkt de stoel pas te laat op en valt op de grond. Kreunend van de pijn heft ze zich weer op maar laat zich al even snel weer vallen. Ze rolt om en slaat haar armen om haar middel. De tranen van het lachen lopen over haar wangen. “Kijk daar.”� Ik had al geen aandacht meer gehad voor Suki. Ze zwaait met een zakdoekje voor mijn neus.

“Lees voor.”� zeg ik en spring in het rond. Maar wijselijk en uit ervaring stop ik met springen als ik een stoel zie opdoemen. “Voor de leeftijd van jullie partner, los dit raadsel op. Hoeveel 9’s zitten er tussen 1 en 100?”� Ik knipper even en begin dan te tellen op mijn vingers. “9, 19, 29, 39, 49, 59, 69, 79, 89, 99. Zijn onze partners 10 jaar?”� Suki lacht. “90, 91, 92, 93, 94, 95, 96, 97 en 98 nog.”� Ik tel weer op mijn vingers. “20 dus?”� Ze knikt. “We weten dat het dus 2 mannen zijn van 20, tenzij we verkeerd gerekend hebben. Maar nu weten we het dus nog niet.”� Ik haal mijn schouders op en loop naar de koelkast. De koude komt me tegemoet, een geel en groen flesje neemt mijn zicht in. Mijn hand klemt zich om de koude fles cola. Wacht eens…een geel flesje! Ik haal het uit het rekje en draai het om in mijn vingers. “Kom eens, Suki.”� roep ik, maar ze stond al achter me. “Kijk.”� Meteen grist ze het flesje uit mijn hand, haalt de stop eraf en klemt haar vingers om het kleine stukje uitstekende papier. “Vanwaar onze bekendheden bekend zijn. Zoek en vind 6 stukken van één geheel en vind de reden van het succes.”� Ik slaak een zucht. “Moeten we nog puzzelen ook.”�

In heel de woonkamer is er niet één ding geel, in de badkamer vonden we een gele fles zeep maar daar zat enkel zeep in. We slopen stiekem een slaapkamer van iemand anders in, een geel vaasje bevatte een stuk. Maar hoe Suki het ook draaide en keerde, ze zag er niets in. Ik pluk het stuk uit haar handen en laat het bijna meteen weer vallen. “Dat is een stuk van het logo van Tokio Hotel.”� roep ik hyperactief en begin rond te huppelen. “Zeker?”� vraagt ze. Ik knik. “200% zeker!”� Suki pakt mijn handen en springt mee in het rond. “Wie is er 20 in Tokio Hotel.”� Mijn ogen worden groot. “Bill en Tom zijn deze september 20 geworden!”� roept ze blij en vliegt me om de nek. “Wij gaan op de kamer met Tom en Bill.”� gil ik. Met z’n tweeën dansen we door de kamer, van Dorien en Melisande. “Wat doen jullie in onze kamer?”� Het is Dorien, die nonchalant tegen de deurkozijn leunt. “Euhh… Wij… Geel… Opdracht… Tokio…”� Ik hap naar adem. “We zochten hier naar iets geel voor de opdracht.”� Dorien trekt haar wenkbrauw op en wijst dan naar buiten. Met een rood hoofd dat naar beneden is gericht schuifelen we de kamer uit.

Na een uurtje sprak de stem weer. “Degene die het antwoord weten, steek je hand op.”� Mijn hand gaat de lucht in, net als die van Suki, Dorien en Kelsey. Melisande en Nicole kijken onwennig om zich heen. “Nadezhda, Suki, ga de Dark Room in.”� Ik spring recht en schuifel naar de uiterst rechtse deur in de woonkamer. De deur is zwaar, binnen is het pikkedonker. “Zeg maar.”� Ik kijk opzij en probeer Suki te onderscheiden in het donker. Maar dat is onbegonnen werk. “Bill en Tom Kaulitz.”� mompelt Suki. Even gaat er een zucht door het huis, of is het enkel in deze kamer? Dan gaat een deur rechts van ons open, een fel licht schijnt binnen. Ik houd mijn arm boven mijn ogen om het licht een beetje tegen te houden. Ik schuifel achter Suki door de deur. Ik verwachtte Bill en Tom te zien, maar niets was minder waar. Er lag enkel een grote lap perkament. “De man die het uitgevonden heeft, wil het niet. De man die het koopt, heeft het niet nodig. De man die het nodig heeft, weet het niet. Wat is het?”� mompel ik. Suki legt haar hand op haar hoofd. “Ik weet wat het is.”� Haar ogen glijden door de kamer en blijven hangen op 2 doodskisten. “Doodskist.”� fluister ik. Ze knikt glimlachend. “Doodskist.”� zegt ze geluidloos.

Ik doe een stap richting de kisten. Op het moment dat ik mijn hand om het deksel wil klemmen, vliegt die open. Mijn hart springt bijna door mijn ribben. Maar de persoon in de kist doet het weer op zijn plaats kloppen. Zwarte dreads met witte puntjes, donkerbruine ogen, zwarte make-up, zwarte wenkbrauwpiercing, perfecte lippen. Ik bijt op mijn onderlip. Hij lacht zijn parelwitte tanden bloot. Ik wend met moeite mijn blik van hem af, naar Suki, die even vreemd kijkt als ik, naar Tom die met zijn zwarte vlechtjes en lippiercing even indrukwekkend is. Ik wil iets zeggen, tegen Bill, Tom of Suki. Maar een krop vormt zich in mijn keel. Mijn grote idolen, voor mij en Suki in een doodskist gekropen. Mijn knieën beginnen te knikken, mijn armen voelen plots loodzwaar aan. Mijn oren suizen en mijn ogen draaien. Een zucht ontsnapt uit mijn mond voor ik vlekken begin te zien. Zwarte vlekken die steeds meer groeien en uiteindelijk mijn volledige zicht in zwart hullen. Dan voel ik de grond tegen mijn hoofd en rug en hap naar adem.

Ik knipper en kijk, Bill heeft me vast. Normaal zou ik nu gaan gillen of kwijlen, maar daar heb ik de fut niet voor. Het zou Bill alleen maar afschrikken. “Ich bin Bill.”� lacht hij. Ik zwijmel van zijn glimlach, zijn fonkelende ogen. “Na…nade…Nadezhda.”� stotter ik. “En ik ben Suki.”� Tom kijkt haar even raar aan, trekt zijn wenkbrauw op en stapt dan uit zijn doodskist. “Die dingen liggen best wel goed.”� lacht hij. Ik probeer ook te lachen, maar mijn spieren luisteren al lang niet meer naar mij. Mijn lichaam doet nog maar één ding, schreeuwen naar Bill. Ik voel zijn lichaam tegen dat van mij gedrukt, ik voel zijn hart kloppen. Ik bevrijd me uit zijn armen, al zou ik er graag voor eeuwig willen blijven. “Zullen we maar weer naar de anderen gaan?”� stelt Tom voor. Ik knik, door gebrek aan luisterende mondspieren. Ik zucht weer, al de zoveelste keer vandaag, en schuifel achter Bill aan. Ik kan mijn ogen niet van hem afhouden. Ik zou graag willen roepen, Bill omdraaien en weer in zijn armen duiken, maar dat zou pas ongepast zijn.

Reacties: