FanFic.nl

You and me

Deel 39

k kreeg het gevoel alsof een emmer koud water over mijn hoofd werd gegoten. Wist ze niet wie we waren? Wat was er met mijn meisje gebeurd? Ik keek naar Daphne, die ze blijkbaar wel herkende, en zag haar slikken. Ze nam haar bakster vast en schoof een beetje dichter naar het bed toe. Iedereen zat verstijfd toe te kijken, geschokt door wat Nora net zei. “Nora, weet je niet wie dit zijn?”� vroeg Daphne. Nora schudde van nee. “Ook niet dit meisje?”� Daphne wees op Anke en weer schudden Nora haar hoofd. “Ik zal een dokter roepen.”� Hoorde ik Nick fluisteren tegen Jana en hij verdween uit de kamer. “Daphne, wat doen al die mensen hier? Wat is er met me gebeurd?”� “Het is oké, alles komt wel weer goed. Er komt zo meteen een dokter die je gaat kunnen helpen. Deze mensen houden allemaal van je, ze hebben het beste met je voor.”� Legde Daphne uit. Maar Nora leek maar niet te willen aanvaarden dat van de 9 mensen die hier aan haar bed stonden er 6 waren die ze niet kende. “Daphne, wat is er met me gebeurd?”� begon Nora weer. Ik zag de angst in haar ogen en de tranen opkomen. Ik wou haar troosten, maar ik hield me in. Het zou haar gewoon nog meer overstuur maken. Lies kwam nu ook naar Nora toe. “Rustig nu maar…”� voordat ze verder kon praten kwam Nick met de dokter de kamer binnen. “Jullie moeten allemaal buiten. Het is hier veel te druk, er mag 1 persoon blijven.”� Zei hij bevelend. Daphne deed teken dat zij wel zou blijven en we schuifelden allemaal de kamer uit. Ik keek nog een laatste keer achterom. Nora keek naar me alsof ik een vreemde was en dat deed ontzettend veel pijn. Ik sloot de deur achter me en bleef roerloos staan. Kevin kwam naar me toe. “Het komt wel weer goed.”� “Denk je?”� vroeg ik hem. “Want ik weet het niet meer hoor. Heb je gezien hoe ze naar me keek, Kevin?”� antwoordde ik wat boos. Het werd me even allemaal te veel. Er was zoveel gebeurd de laatste uren en nu ik eindelijk dacht dat alles in orde kwam werd die fantasie weer kapot geslagen door het feit dat Nora me niet meer herkende. “Ja, zo keek ze naar ons allemaal.”� “We begrijpen dat het moeilijk voor je is, maar voor ons is het ook niet makkelijk.”� Vulde Nick nu aan. Iedereen liet dit blijkbaar aan mijn broers over. Ze wisten dus duidelijk goed genoeg dat alleen zij 2 nog enig effect op me zouden hebben. “Laat me maar.”� Zei ik tenslotte en zonderde me even af van de rest. Ik liet me tegen de muur naar beneden glijden een staarde voor me uit. Joe, ik zal je nooit in de steek laten, je bent alles voor me en ik zal er altijd voor je zijn. Ik herinnerde me die woorden nog goed. Het waren Nora’s woorden. Woorden die nu geen betekenis meer hadden en woorden die ze zich waarschijnlijk zelf niet meer herinnerde. Ik wist dat ze er zelf niets aan kan doen maar toch… ze zou er altijd voor me zijn, waarom nu niet? Ik was (samen met Nick, Kevin, Anke, Tristan en Wouter) uit haar geheugen gewist alsof het niets was. Alles wat we samen hadden meegemaakt was betekenisloos, was voor haar nooit gebeurd en zou ze zich misschien nooit meer herinneren. Hoe moest het nu verder?
De deur van de kamer ging open en de dokter kwam naar buiten. Meteen zette ik me recht om te gaan luisteren naar wat hij te zeggen had. Het was verloren moeite want natuurlijk praatte hij in het Nederlands en verstond ik er dus weer niets van. Ik keek vragend naar Jana. “Ze heeft dus gedeeltelijk geheugenverlies -alsof we da nog niet wisten- en dat kan dus tijdelijk zijn, maar dat kunnen de dokters niet zeggen. Het is dus afwachten en hopen dat ze haar geheugen terug krijgt. Hij zei dat we haar niet overstuur mogen maken en dat het dus het beste is dat…”� Ik keek Jana aan, waarom zweeg ze nu. Ik keek van Jana naar Lies, naar Anke en naar Wouter die allemaal wisten wat er nog gezegd moest worden. “…het beste is dat jullie niet te veel bij haar zijn.”� Vulde Lies Jana aan. “WAT!?”� schreeuwde ik. Nu was het compleet, dat was de druppel. Nu kon ik niet eens bij het meisje zijn van wie ik hield, gewoon omdat ze mij niet herkende. “Hoe zou jij je voelen als er steeds mensen om je heen zijn die je niet kent maar jou wel kennen?”� vroeg Wouter me. “Kijk, het is niet gemakkelijk, maar je moet nu even aan Nora denken. Aan wat het beste voor haar is.”� “Maar wat als ik zomaar uit haar leven verdwijn en ze mij dan nooit meer herinnerd omdat ze mij ook niet ziet?”� ging ik er tegen in. “Wij kunnen wel proberen om haar dingen te doen herinneren. We zullen echt ons best doen, we zullen over jullie praten zodat jullie een deel van haar leven blijven en het enige wat we dan nog kunnen doen is hopen dat haar geheugen terug komt.”� Zei Lies. Ik opende mijn mond en sloot hem iets later weer zonder iets te zeggen. “Er is nu echt niets meer dat je kan doen. Je kan best gewoon naar huis gaan.”� Zei Anke. “Naar huis? Ik heb hier geen huis! Ik logeerde bij Nora, waar moet ik naartoe?”� “Rustig, je kan wel bij mij logeren, we hebben toch plaats genoeg.”� Stelde Lies voor. “Oké, bedankt.”� “Oké, ik denk dat het nu echt beter is dat we allemaal naar huis gaan. Het is voor ons allemaal een lange nacht geweest en we kunnen hier nu toch niets meer doen.”� zei Anke. Daphne kwam nu ook de kamer uit. “Ik heb haar alles proberen uit te leggen, maar het is te moeilijk om alles in 1 keer te vatten. Ze wou nu alleen zijn en haar ouders zullen ook wel komen dus kunnen wij best naar huis.”� “Ja we zeiden het ook net. Maar zou jij niet eerst gaan vragen of je naar huis mag?”� “Oh ja, bijna vergeten.”� Zei Daphne naar haar bakster kijkend. Terwijl Daphne naar de eerste de beste verpleegster stapte om die duidelijk te maken dat alles met haar in orde was en dat ze naar huis wou, gingen Jana en Lies nog even dag zeggen bij Nora. Ik ging zo aan de deur staan dat ik net door de spleet naar binnen kon gluren. Ik keek naar mijn meisje. Daar lag ze in het bed. Niet wetende wat er de laatste maanden in haar leven was gebeurd. Een stuk van haar leven was gewoon uit haar geheugen gescheurd, als een blad uit een dagboek.
Door de ogen van Nora: Ik keek naar het plafond van deze ziekenhuiskamer. Daphne had me verteld dat er op een Nieuwjaarsfuif een ontploffing was geweest en dat ik daardoor nu een deel van mijn geheugen kwijt was. Volgens haar was het nu dus ook 1 Januari 2009, terwijl de laatste dag die ik me herinner ergens in Juni 2008 was. Ik lag hier nu al even alleen en had die tijd proberen te gebruiken om in mijn geheugen te graven, maar het enige dat ik nog wist was dat het zomer was, dat ik samen met mijn ouders en zusjes op vakantie ging naar Cuba. Daarna was alles zwart, voor mij was er geen ‘daarna’. Het was vreemd…het leek alsof een deel van mijn leven gewoon verdwenen was. Alsof ik die 6 maanden niet geleefd had, alsof ik er toen niet was. Maar nog vreemder was dat ik er wel degelijk was. Dat er 6 maanden voorbij waren gegaan waarin zoveel gebeurd was, maar dat ik dat niet meer wist. Ik had het gevoel dat ik een deel van mijn leven kwijt was en ik was bang dat dat niet zou terug komen. Hier stonden daarstraks 6 mensen in de kamer die ik niet kende, die ik nog nooit gezien had, maar toch ging ik volgens wat Daphne had verteld al 6 maanden met hen om. Ik had geen idee hoe het voor hen nu moest zijn, een vriendin die je ineens niet meer herkend… maar ik kon er niets aan doen en ik wou het liefst niets met hen te maken hebben. Ze wisten zoveel over me en ik niets over hen. Ze keken me aan op een andere manier dan dat ik naar hen keek. Het was gewoon te moeilijk. ‘Die jongens dat je hand vast had, heet Joe. Je bent al 6 maand met hem samen.’ Had Daphne vertelt, maar de gedachte alleen al was raar. Hoe kon ik nu samen zijn met iemand die ik me niet herinnerde, zou ik me hem dan niet herinneren. Niet dus, zo te zien. Ik had medelijden met die jongen, het moet verschrikkelijk zijn wanneer je lief je niet meer kent, maar weer kon ik er niets aan veranderen. Om hem weer te leren kennen en misschien weer verliefd op hem te worden zou gewoon te moeilijk zijn. Ik zou van nul moeten beginnen terwijl hij al 6 maanden verder zat. En zo was het ook met de anderen. Hen elk afzonderlijk weer leren kennen was gewoon te moeilijk. Hoe zou ik 6 maanden kunnen inhalen? Het beste was dat ze alle 6 gewoon uit mijn leven verdwenen en als ik dan geluk had zou mijn geheugen terug komen. Ik voelde dat een traan uit mijn ooghoek ontsnapte en over mijn wang rolde. Waarom moest dit nu net met mij gebeuren? Waarom kon ik geen normaal leven leiden? Een leven dat ik me zou herinneren… Ik had geen idee hoe het nu verder moest. Wat moest ik doen met die maanden verloren tijd? Ze voor altijd uit mijn geheugen laten en verder gaan met mijn leven of moest ik proberen om me alles weer te herinneren? De gedachte alleen al maakte me moe en bang. ‘We gaan je wel helpen.’ Had Daphne gezegd, maar hoe kunnen zij ervoor zorgen dat ik weer weet wat er in mijn verleden gebeurd was. Dit was iets wat ik zelf moest doen en daarvoor was ik nu veel te moe, daarvoor had ik de kracht nu niet. Mijn gedachten werden verstoord door geklop op de deur. “Ja.”� Ze ik. Ik zag mijn ouders de kamer binnenkomen. Mama haar ogen stond vol met tranen, ze wisten dus duidelijk wat er aan de hand was. “Oh, meisje toch.”� Fluisterde ze wenend in mijn oor. De tranen rolden nu ook sneller over mijn wangen. “Het komt allemaal wel weer goed.”� Zei papa tegen me, maar zelf had ik niet de kracht om daar nog in te geloven.

Reacties:

Er zijn nog geen reacties op dit verhaal.