Hoofdcategorieën
Home » Tokio Hotel » Süchtig {Complete} » Deel 8 Snow - Red Hot Chili Peppers
Süchtig {Complete}
Deel 8 Snow - Red Hot Chili Peppers
Bill:
Voor de vijfde keer achter een volgend zit ik al ’s avonds naar mijn televisie te staren. En dan niet naar programma’s, maar naar haar. Drie dagen achter elkaar had ik niets gevonden, ik had uren en uren naar haar gestaard, tot dat het donker werd in haar kamer en ik de spullen niet meer van elkaar kon onderscheiden. Dan had ik moedeloos de tv uit gezet en was ik na een lange, hete douche onder de dekens gekropen. Maar de vierde dag had ik eindelijk iets ontdekt, en nu zat ik mijn nieuwe hoop voor de tv. De brief die ik gister zag liggen, ligt nog steeds op de grond. Puur uit nieuwsgierigheid, had ik ernaar gekeken. Het was een getypte brief, de letters waren te klein om te kunnen lezen. Mijn ogen werden naar het symbool in de rechter boven hoek getrokken. Ik had mijn laptop er bij gepakt en de letters die eronder stonden, die ik wel kon lezen in getypt op google. Toen ik bij afbeeldingen keek zag ik het zelfde symbool als er op de brief stond, toen ik er op klikte kwam ik op een Nederlandse site terecht. Ik vloekte toen ik helemaal niets uit de tekst kon opmaken.
Na een tijdje kloten bedacht ik me dat ik de tekst beter in een vertaalmachine op internet kon gooien. Natuurlijk was de tekst die er uitkwam amper te lezen, maar het was goed genoeg. De brief kwam van haar school! Op dat moment klopte iemand op mijn deur en snel had ik alles opgeruimd. Nu pas had ik tijd om verder te kijken, en mijn onderzoek te vervolgen.
Ik start mij laptop weer op en ga snel naar Google, gefascineerd bekijk zoveel mogelijk foto’s van de school. Hier loopt zij door de weeks rond, dit was haar leer-hel. Of zou zij het wel leuk vinden opschool? Misschien was ze wel heel populair, dat zou me niets verbazen, mooi als ze was.
Ik stel me voor hoe ze door de gangen zou lopen met verschillende vrienden naast haar. Hoe ze zou lachen en vrolijk in het trappenhuis zou staan. Waar zou ze meestal staan in de pauze? Ik klik voor de zoveelste keer hetzelfde plaatje aan, en mijn hart slaat over als ik op de site kom. Naast het plaatje van haar school staat een Google Maps-achtig programma.
Voorzichtig zoom ik uit, Almere komt er in het scherm te staan. Een vreugde kreetje komt uit mijn keel. Natuurlijk is het niet zeker dat ze nu hier woont, het kan ook dat ze vanuit een andere stad hier naar school komt maar stel je voor! De kans is groot dat ze hier woont! Ik sluit even mijn ogen en adem even rustig in en uit om mijn hartslag gerust te stellen. Ik open mijn ogen en kijk van mijn laptop naar de tv.
Het is al bijna donker geworden in haar kamer. Zit ik hier al zo lang? Ik bekijk het digitale klokje onderin mijn scherm, 23:05. Er beweegt iets in de kamer en Robin loopt heen en weer. Ze trekt aan de gordijnen die dicht gaan en haar kamer nog meer verduisteren. Ze loopt naar haar bed en knipt tot mij opluchting haar lampje aan. Ik staar tevreden naar haar rustige gezicht. Ze gaat op bed zitten en pakt iets van de grond. Het lijkt op een Nintendo DS. Ze klapt het open en ik stel vast dat het er een is. Ze pakt haar koptelefoon en plugt het in haar spelcomputer, waarnaar ze nog iets van de grond pakt en het in haar DS schuift. Ik grinnik als ik zie was het is, ze speelt Guitar Hero! Ik grinnik en denk aan Tom, die zouden het vast goed met elkaar kunnen vinden! Ik glimlach blij en kijk weer naar mijn laptop. Ik bekijk de plaats waar ze misschien woont, het is een middelmatig grote stad, niet veel bijzonders. Waar zou zij wonen? Dicht bij school? Of zou ze ver moeten fietsen elke ochtend? Ging ze misschien met de bus?
Ik zucht, ga klap mijn laptop dicht en ga eens goed liggen om naar Robin te kijken. Er is nog zoveel dat ik niet van haar weet. Ik kijk naar hoe Robin met al haar concentratie met haar DS speelt en glimlach dan vertedert. Ze is zo mooi, en schattig! Ik zie dat ze haar wenkbrauwen fronst, vast een noot gemist. Ze klapt het ding dicht en legt het op de grond neer. Ze gaat liggen en staart naar het boven, waar nog steeds een poster van mijn gezicht haar plafond siert. Waar zou ze nu aan denken? Ik schrik als ze een onverwachte beweging maakt. Ze grist haar mobieltje onder haar kussen vandaan, ze blijft even naar het schermpje staren, schuift dan haar telefoon weer dicht en dumpt het ding achteloos naast haar neer. Ze draait zich om en blijft weer stil liggen. Ik kijk naar de dekens en naar haar witblond met blauwe haren. Ze heeft het opnieuw geverfd valt me op, want het is weer fel van kleur. Ik sluit even snel mijn laptop af en kleed me om. Als ik terug in bed lig is Robin weer op haar rug gaan liggen. Ik glimlach, ondanks dat ik weet dat ze het toch niet ziet. ‘Ik vind je wel,’ fluister ik zachtjes. Als ze niet reageert ga ik er van uit dat ze het niet hoort. ‘Ooit vind ik je, en dan worden we samen gelukkig.’
Opnieuw blijft een reactie uit, ik glimlach waterig. Als ik dingen blijf ontdekken zal ik haar snel gevonden hebben. Ik zucht zachtjes, dan word alles goed. Opeens gaat ze recht zitten en beweegt ze met een krachtige stoot haar hoofd tegen te muur. Ik zit in een ruk recht op, wat gebeurt er? Ik voel tranen in mijn ogen komen als ze maar door gaat. Wat doet ze? ‘Stop!’ Roep ik, in een poging opnieuw contact met haar te maken, maar ze reageert niet. Ze zakt in elkaar en plotseling beweegt het beeld. Mijn mond zakt open als er opeens een half wit, half groene plek op het beeld te zien zijn. Wat is dit? Ik gil als ik een voet zie. Oh mein gott, de camera ligt op de grond! Ik sluit mijn ogen, dit wil ik niet zien! ‘Please!’ Ga niet op die camera staan! Ik voel hoe mijn hart tegen mijn ribbenkast aan bonkt en voorzichtig open ik mijn open. Meteen verwijden ze zich maximaal. Op mijn televisiescherm is alleen nog maar sneeuw te zien. Mijn mond zakt open maar ik kan er geen geluid uit krijgen. Langzaam keert mijn stem terug, het geluid vult mijn kamer op. Ik schreeuw. Tranen springen in mijn ogen en ik sla beschermend mijn armen om mezelf heen. ‘Dit gebeurt niet!’ Roep ik. Ik laat mijn nagels in mijn vel zinken om te kijken of ik niet waker word uit een of andere nachtmerrie. Maar het beeld voor me blijft sneeuwen. Opnieuw krijs ik, aan mijn deur klinkt gerammel maar ik kan me niet bewegen. ‘Bill?’ Ik hoor zijn stem niet meer.
Robin.
Robin.
Waarom ben je weg? Ik kan niet meer zonder je. ‘Robin…’
Reacties:
O.o
[Insert hier Vespertines reactie]
Dit kan toch niet zomaar?? O.o
Arme Bill...
Arme Robin...
Arme Tom...
En nu de epiloog? Ja? Alsjeblieft? *puppyoogjes*
...als jij niet héél snel die epiloog post, gebeuren er ongelukken. o.o
LAATSTE DEEL?
neeeee. ;(
KOMOP HEEL SNEL DAT LAATSTE DEEL POSTEN. de epiloog.
WANT WTF IK WIL WETEN WAT DER GAAT GEBEUREN ;|
en nu moet k heel snel van de computer, sorry voor de waardeloze reactie.
'liefde.