FanFic.nl

Drawn <-- afgerond

27

Bill:
Ik wilde aan de ene kant niet met Tom praten. Aan de andere kant wilde ik dat juist heel graag! Ik bleef nog een kleine tien minuutjes liggen en stond daarna op en liep naar het bed waar Tom lag. daar ging ik voor de bedrand zitten en zei ik hoi tegen Tom. De bedgordijntjes bleven gesloten en hij mompelde iets als hoi terug. ‘sorry voor mijn boze gedrag.’ Zei ik. ‘is al goed.’ Zei Tom en dat begreep ik niet. ‘is al goed? Ik dacht dat je daarom boos werd. Maar er is dus iets anders. Wat is er Tom?’ vroeg ik. ‘HOUD JE KOP GEWOON!’ riep Tom boos van achter het gordijntje en zo te horen trok hij zijn kussen over zijn hoofd. Ik hield mijn mond en zo zat ik nog een uur tegen de bedrand aangeleund. ‘Bill? Ik kan er niet meer tegen.’ Zei Tom opeens en ik schrok. ‘Tom, waar kun je niet meer tegen?’ vroeg ik voorzichtig. Ik hoorde een diepe zucht van achter het gordijntje en het gordijntje werd een klein stukje opzij geschoven. Nu kon ik net het gezicht van Tom zien dat naar boven keek. Hij had een verdrietige blik in zijn ogen en zijn houding was ook niet erg vrolijk. ‘ik word er gek van dat iedereen me een player vind.’ Zei hij op zachte toon. ‘oh…’ was het enige wat ik kon zeggen. Weer een grote zucht van Tom. ‘ik weet dat ik niet altijd even tactisch was met dat soort dingen maar kom op! Ik ben nu ouder en moet beter weten. Ik wil die dommigheid achter me laten en nu heb ik Henna en dan zou dat toch zeker moeten lukken?’ zei hij en het werd weer even stil. ‘ik wist niet dat het je pijn deed dat ik dat tegen je zei.’ Zei ik. ‘ja, nee, het deed me wel pijn maar ik wist dat je het met een reden zei. Ik heb ook veel fouten gemaakt.’ Tom likte aan zijn lip piercing en had nu een diepe frons op zijn voorhoofd. ‘ik ben ook bang.’ Gaf ik toe. ‘bang dat je weer in het oude zult vervallen. Ik weet dat dat te stom voor woorden is want ik geloof echt in je dat je dat niet meer zult doen. Maar die kleine twijfel maakt me bang. Tom het spijt me echt dat ik die opmerking maakte. Zo bedoelde ik het helemaal niet!’ Tom schoof nu het gordijntje helemaal weg en knuffelde me. ‘ik ben ook bang dat ik er toch weer in terug zal vallen maar met jou en Henna en de rest van Tokio hotel in de buurt zal dat toch niet kunnen? Ik blijf volhouden en het is ook niet moeilijk als jullie er zijn. En jij zei het alleen om Debio gerust te stellen. Dat kan ik begrijpen maar ik hoop dat iedereen nu een beetje zal zien dat we niet meer zijn wie we altijd al waren.’ Hij knuffelde me steviger en ook ik sloot mijn armen steviger rond mij tweelingbroer. Hij was echt alles voor mij. Van Debio hield ik maar met Tom was het toch anders. Hij is mij. En ik ben hem. Zonder hem zou ik niets zijn en ik hield daarom ook heel veel van hem.
Na een tijdje lieten we elkaar los en glimlachte naar elkaar. ‘zo’n kleine ruzie is wel prettig.’ Zei ik. ‘eventjes wat druk van de ketel.’ Tom knikte begrijpend naar mij en tikte op zijn bed. Ik kroop naast hem en we keken beide naar elkaar. We moesten wat lachen en daarna praatte we over van alles. Over vroeger en over de toekomst. Wat wilde we nog en wat hadden we al. We praatte tot zeker zeven uur ’s avonds want ik hoorde dat Tom zijn maag begon te rommelen. ‘oeps… volgens mij heb ik honger.’ Zei hij lachend. ‘jij hebt altijd honger.’ Zei ik en ik gaf hem een klap tegen zijn petrand waardoor zijn pet over zijn ogen zakte. ‘ja en? Ik heb gewoon honger!’ zei hij lachend en hij schoof zijn pet weer goed. ‘laten we dan maar gaan kijken of er al te eten is en anders moeten we vragen of we bij een wegrestaurantje kunnen eten.’ Zei hij en ik knikte. ‘en Bill? Ik vond het fijn om weer eens zo te praten.’ Ik knikte en lachte daarna. ‘vond ik ook maar als we nu niet opschieten denkt Debio straks dat ik nog niet met je gepraat heb en dan zwaait er wat.’ Ik kroop van het bed af en stond op. Samen liepen we naar het trapje en stapte het zitgedeelte binnen. De rest zat allemaal om de tafel heen druk te praten. Zodra ze ons zagen werd het stil. ‘waren jullie over ons aan het praten dat het nu zo stil is?’ vroeg ik en Debio stond op. ‘jullie hebben gepraat mag ik hopen?’ zei ze op een dreigende toon. ‘ja we hebben gepraat en het is allemaal goed hoor. We hebben even stoom afgeblazen.’ Zei Tom en Debio haalde opgelucht adem. Ook Henna die tegen Georg aan leunde leek opgelucht. ‘jullie hebben wel lang gepraat.’ Zei Georg. ‘we hebben maar gewacht met iets voor het eten verzinnen tot jullie klaar waren.’ Vervolgde hij. ‘en nu zijn we hier dus wat gaan we eten?’ zei Tom en we moesten lachen. ‘ik zei toch dat je altijd honger hebt.’ Zei ik en Tom kleurde een beetje. ‘ ik heb geen boodschappen kunnen doen en er ligt niets in de bus dus denk ik dat we maar ergens even moeten stoppen.’ Zei Debio. ‘YES! We kunnen weer fast-food nemen!’ zei Georg. De rest stemde ermee in en Debio zuchtte. ‘oké dan maar morgen krijgen jullie dan wel weer groentes hoor!’ Net een moeder leek ze. En we plaagde haar dan ook mee.

We vroegen onze chauffeur om even langs de dichtstbijzijnde tent te rijden en we stopte dan ook na een paar minuutjes bij een McDonald’s. Georg zou het eten halen en Debio en Mayi zette de borden al op de tafel. Na een kwartiertje kwam Georg weer terug met twee tassen vol fast-food. ‘het eten is er!’ riep hij door de bus.

Gustav:
We zaten zo om de tafel. Het was wel een geprop maar we hadden uiteindelijk toch allemaal een plaatsje. We zaten Debio nog steeds te pesten met ons heerlijke voedsel. Georg was wel zo lief geweest om een salade voor haar mee te nemen aangezien ze het niet had op fast-food. Ze dolde nu mee met de grappen die we maakte en dat was wel leuk.

Na het eten dook ik mijn bed in. Ook al was het pas acht uur, ik had het idee dat ik nog een dag lang aan slaap moest inhalen. Om twaalf uur kwam Mayi mij wekken dat we bij onze verblijfsplaats waren aangekomen. Ik stond op en pakte mijn handbagage. Toen ik uitstapte bleek dat we geen hotel hadden. ‘een vakantie huisje?’ zei Bill toen hij het zag. ‘we zouden toch in een hotel verblijven?’ Henna liep naar het huisje en opende de deur. ‘komen jullie nog?’ riep ze maar Bill bleef met opgetrokken wenkbrauw staan. Ik haalde mijn schouders op en liep ook maar naar binnen.
Het huisje was tamelijk luxe ingericht. Er was een grote openhaard met drie banken ervoor en een salontafel. Naast de openhaard stond een kast met tv. Er was een open keuken en er liep een trap naar boven. Beneden waren er nog twee deuren die uitkwamen op twee slaapkamers met daartussen een badkamertje met wc.
Henna had een brief in haar handen die op de salontafel lag. ‘ja, dit is dus de plek waar we zullen verblijven staat hier. Er moet een supermarktje in de buurt zijn en we moeten zelf koken en schoonmaken. Ook ligt de weekplanning hier.’ Ik knikte en riep de anderen dat ze nu wel naar binnen konden komen. Toen Henna de brief opnieuw liet zien werd Tom een beetje pissig. ‘bah, moeten we ook nog eens klusjes doen!’ zei hij. Henna gaf hem een por. ‘niet zeuren mopperkont! Zie het als een vakantie! Daarbij moet je als je in een huisje zit ook alles zelf doen en als jij ooit een beetje huisman wilt worden!’ Tom zuchtte en gooide zijn tas in een hoek. ‘en nu?’ vroeg hij en hij keek ons allemaal aan. ‘simpel Tom.’ Zei Mayi. ‘jij en Henna gaan zo boodschappen doen. Debio en Bill zullen straks gaan koken en Georg, Gustav en ik zullen nu de bedden op gaan maken, de kamers indelen en schoon gaan maken.’ Debio pakte ondertussen een papiertje uit haar broekzak en begon op te schrijven wat er allemaal nodig was. Daarna pakte ze haar portemonnee en haalde daar een vijftigje uit. ‘dit moet genoeg zijn. Alleen halen wat op het lijstje staat! Het geld wat over is terugbrengen.’ Henna knikte en pakte het geld en het boodschappenlijstje aan. ‘en geef Tom niet het geld want als hij echt de tweeling van Bill is dan kan hij niet met geld omgaan.’ Henna en Debio gaven elkaar een knipoog. Daarna vertrokken Henna en Tom en Ging ik samen met Mayi en Georg de bedden opmaken. Een vervelend klusje.

Bill:
Ik zat met Debio de weekplanner door te nemen die we hadden gekregen. Debio had haar agenda op haar schoot en bladerde die door. ‘dus morgen hebben we niets, dinsdag een meet&Greet, woensdag een stadtour, donderdag oefenen, vrijdag concert en zaterdag inpakken?’ Ik knikte. ‘ja, maar vergeet niet dat we op dinsdag ook ’s avonds naar de dansplaats gaan hé? We hebben niet voor niets die kaarten gehad.’ Debio schreef dat er ook nog bij. ‘Bill? Moeten we naar zo een dansfeest? Ik heb daar altijd zo een hekel aan.’ Ik lachte. ‘volgens mij ben je er nog nooit geweest! Het word hartstikke leuk. En anders gaan we gewoon naar huis hoor!’ zei ik en Debio dacht even diep na. ‘tot hoe laat blijven we ongeveer?’ vroeg ze. ‘eh… tot een uur of drie denk ik hoogstens. Maar verwacht wel dat een aantal van ons dronken zullen worden oké? Je zult sowieso al de enigste zijn die helemaal nuchter blijft.’ Ze keek weer even moeilijk en knikte toen langzaam. ‘ja dat is oké.’ Zei ze en daarna sloeg ze haar agenda dicht en borg hem op.
‘als we slim zijn zetten we nu al alles klaar voor het koken dan kunnen we straks gelijk beginnen.’ Zei ze en ik stond op.
We waren bezig de juiste pannen te zoeken toen Henna en Tom terug kwamen van het boodschappen doen. ‘we zijn er weer.’ Zei Henna en ze zette de tassen met boodschappen neer. ‘mooi, en was het gelukt met het geld?’ vroeg Debio. Henna knikte en gaf Debio het geld wat over was. ‘toen ik tegen Tom zei dat ik over het geld moest waken en waarom werd hij sikkeneurig dus heb ik maar een doos skittles gekocht is dat oké?’ Debio lachte en knikte. ‘gaan jullie maar kijken of de andere boven nog hulp nodig hebben.’ Zei Debio tegen Tom en Henna. ‘vrouwen ook! Heb je net het eerste klusje af of ze zadelen je al weer op met het volgende.’ Mompelde Tom. ‘Tom je weet wat ik gezegd heb niet?’ zei Henna en Tom trok een nog zuurder gezicht. ‘jaja, geen gezeur of geklaag anders geen skittles. Ik begrijp het.’ Zei hij en liep daarna sjokkend naar boven. ‘je weet wel hoe je hem in toom moet houden.’ Zei ik lachend tegen Henna die begon te lachen en de trap op liep. ‘nog even en ik kan hem africhten met skittles!’riep ze nog en Debio deed net alsof ze een kind betrapte op het stelen van een koekje. ‘Henna! Dat mag niet hé?’ zei ze op een gespeelde boze toon. Eigenlijk kon ze haar lachen niet inhouden en ik pakte haar van achter vast. ‘ik voel dat jij duivelse plannetjes aan het kweken bent!’ zei ik en Debio begon speels te lachen. ‘ja, maar ik zeg niet wat! En die skittles truc van Henna moet ik ook maar eens gaan toepassen op jou.’ Ik begon haar te kietelen. ‘miss..misschien lui… luister je daaan be… beter!!’ gierde ze uit. ‘ik luister toch goed?!’ riep ik plagend en ik gaf haar een kusje in haar nek. ‘nee’ giechelde ze. ‘je luistert nog steeds niet! We zouden gaan koken en niet gaan kietelen!’ zei ze en ik gaf het op. ‘oké dan keukenprinses!’ riep ik. ‘zullen we dan maar beginnen met die meelbollen of hoe jij ze ook wilt noemen?’ ze moest weer lachen. ‘dat heet brooddeeg maken en geen meelbollen.’
We begonnen dus met die “meelbollen”� en toen ik bezig was het deeg te maken voelde ik een klap tegen mijn achterwerk. ‘oeps toch geen vlieg.’ Zei Debio grijnzend en draaide zich weer snel om. Ik snapte niet wat ze bedoelde en raapte de deegprop op die ik had laten vallen. Daarna ging ik gewoon verder.

Toen het eten klaar was gingen we allemaal aan de tafel zitten en begonnen met eten. Na het toetje moest ik afruimen dus stond ik op met een stapel borden in mijn handen en liep naar de keuken. ‘wit achterwerk Bill?’ vroeg Tom en ik draaide me fronsend om. ‘hebben jullie het druk gehad met het brood?’ vroeg Mayi giechelend en ook de andere begonnen te lachen. ‘hé, wat? Waar hebben jullie het over?’ vroeg ik. ‘je witte achterkant!’ zei Tom en hij wees naar mijn zwarte broek. Ik probeerde over mijn schouder te kijken maar door de borden in mijn handen lukte dat niet. Ik zette eerst de borden weg en liep daarna naar de hal waar een spiegel hing. ‘DEBIO!!!’ riep ik uit en ik stormde de kamer in om Debio te pakken. Ze had toen ze mijn achterwerk sloeg bloem op haar handen gedaan waardoor er nu twee prachtige handafdrukken op mijn zwarte skinny broek stonden. En daar had ik al die tijd mee gelopen.
Debio was al gevlucht en de rest zat nu gierend aan de tafel. ‘waar zit je!’ riep ik over het gelach van de anderen heen. Er knisperde wat onder mijn schoen en ik keek waar ik op getrapt had. Een verbrijzelde skittles zat onder mijn schoen. Ik keek of er nog meer lagen en ik zag een spoor van skittles die naar de trap leidde. Het zal toch niet waar zijn? Dacht ik en ik liep richting de trap terwijl ik alle skittles van de vloer raapte. De rest liet ik lachend achter en ik liep de trap op.
Om de meter lag er een skittles. Ik raapte ze maar op en hield ze in mijn shirt. Ik kwam na een tijdje uit in een van de slaapkamers. Debio kon ik nergens zien.
Dat was mooi… stond ik hier dan met mijn shirt vol skittles. Ik wilde me omdraaien naar de deur toen Debio daar ineens stond. ‘boe!’ zei ze en ik schrok enorm. Ik viel achteruit en kreeg een regen van skittles op me. ‘DEBIO! Niet laten schrikken.’ Ze zette een pruillipje op en ging op me zitten. ‘een skittles Bill is leuk.’ En ze pakte een skittles uit mijn haar. Ik ging overeind zitten waardoor Debio op mijn schoot gleed. ‘zullen we de skittles maar opruimen dan kan ik je daarna die meelafdrukken wel betaalt zetten.’ Grapte ik en ik kreeg een skittles tegen mijn hoofd aangegooid. Debio was hard aan het giechelen en raapte wat van de gekleurde snoepjes op. Ik stond ook op en hielp mee. Toen we klaar waren hadden we beide twee handen vol.

Reacties: