FanFic.nl

Oude sa's

You're are not alone

Een andere dag is voorbij, een dag zonder jou.
Ik ben nog steeds alleen en denk over hoe dit allemaal kon gebeuren.
Hoe je uit mijn leven ben gegaan.
Hoe wreed je uit mijn leven ben gegaan.
Je bent niet hier bij me.
Je hebt nooit vaarwel gezegd, ik zelf ook niet.
Ik heb het nooit gedurft, nu nog steeds niet.
Iemand, vertel me waarom moest je gaan en mijn wereld zo koud achterlaten.
Elke dag zit ik daar en vraag me af hoe.
Ik dacht dat je ver weg was, omdat ik hier moest blijven.
Dacht dat we ver uit elkaar waren.
Omdat ik hier alleen moest blijven.
Helemaal alleen.
Waarom alleen?
Het antwoord wist ik niet, maar was er wel snel achtergekomen.
Gewoon de andere nacht.
Ik dacht dat ik je hoorde huilen met de vraag om te komen.
Ik kon je beden horen.
Ze klonken niet normaal meer.
Dus ik kwam binnen en zag je zitten, in de donkerste hoek van je kamer.
Ik rende naar je toe, hurkte voor je neer en vroeg wat er was.
Je wou niet antwoorden.
“Je bent niet alleen”� dat voelde ik.
Toen ik keek naar je raam, zag ik die persoon net weg gaan.
Met iets in zijn handen.
Ik wist wat er gebeurt was.
Hét was gebeurt.
En ik hield je in mijn armen.
Nu zit ik hier, zonder doel, zonder een echt leven.
Je fluistert in mijn oor en zeg dat ik niet alleen ben.
Dat je mijn spanning zal verdragen.
Maar eerst had je mijn hand nodig.
Dan kon altijd beginnen.
Ik wist wie het was, maar wou het niet geloven.
Het was jij, die me mee zal brengen naar een leven.
Een leven met jou.
“Fluister drie woorden en ik kom eraan rennen”� zei je.
Dat had ik ook gedaan en we gingen.
Gingen naar een nieuw leven.
Ik ben nu hier bij jou.
En jonge, je weet dat ik er zal zijn.
Je bent voor altijd in mijn hart

Ik ben aan het huilen, want het raakt me zo erg. Ik zet mijn cdspeler uit met de afstandsbediening en leg het op mijn nachtkastje. Ik sta op en loop richting mijn raam. Ik leg mijn hand op mijn borst, de plek waar de man het mes in me had gestoken. Het doet nog steeds erge pijn. Ik kijk naar buiten en zie de tuin, dat mooi verlicht is door de lampjes die daar ergens staan. Het maakt me rustiger. Ik word nog rustiger nu ik zie wie er in de tuin zit. Mijn tranen beginnen mijn ogen harder te prikken en ze strelen mijn wangen. Ik loop naar beneden en zie mijn broer op de bank zitten. Hij kijkt rustig naar de televisie. Als hij me opmerkt, slaat hij zijn rechterarm richting mij. Ik loop naar hem en kijk naar zijn gezicht. Zijn glimlach troost me al voordat ik het merk. Ik ga naast hem zitten en word meteen tegen hem aan gedrukt. Hij slaat ook zijn andere arm om me heen en wiegt me zachtjes heen en weer. ‘Rustig maar. Heb je het liedje al gehoort van Avril?’ Vraag hij zachtjes en versterkt zijn greep. Ik knikt en word op zijn schoot geschoven. ‘Wat vond je ervan?’ Verluistert hij in mijn oor. ‘Mooi. Echt supermooi Tom. Heb jij het al gehoort?’ Vraag ik zachtjes en kijk hem weer aan. ‘Nee.’ Antwoord hij. Ik sla mijn armen ook om hem heen en geef hem een dikke knuffel.
Ik sta op en loop richting de tuindeur. Als ik naar buiten kijk, zie ik Avril zitten bij de vijver. Ze heeft haar voeten, tot haar enkels, in het water gedaan en ze kijkt naar de lucht. Naar de sterren. Ik open zachtjes de deur en als ik buiten sta, sluit ik het rustig. Ik doe een paar stappen naar voren en zie haar ogen. Ze glinsteren mooi door het licht van de sterren, de lichtjes en de maan. Ze ziet er zo mooi uit. Zo lief, dat ik weer begin te huilen. Ik loop een paar stappen naar voren en begin te zingen. ‘Ik wist wat er gebeurt was.Hét was gebeurt.
En je hield me in je armen. Ik ben nu hier bij jou. En meisje, je weet dat ik er zal zijn. Je bent voor altijd in mijn hart.’ Ze schrok en draaide zich richting mij tijdens het zingen. Ze was opgestaan en had haar natte voeten op het gras gezet. Ze staat op en loopt richting mij. Ik zie dat de tranen in haar ogen staan. Ze ging voor me staan en kijkt naar mijn ketting, die ze me pas had gegeven. ‘Dus je heb het geluistert.’ Zegt ze zachtjes en pakt het amulet wat eraan zat. ‘Ja, en het was mooi.’ zeg ik terug. Ik zet mijn rechterhand onder haar kin en duw haar hoofd zachtjes omhoog, zodat ze naar me kijk. ‘Net zo mooi als jij.’ Haar ogen glinsteren en ze krijg een glimlach. ‘Echt?’ Vraagt ze zachtjes. ‘Ik vond het zo mooi, dat ik ervan zat te huilen.’ Antwoord ik en geef haar een zoen. Ze legt haar gezicht in mijn nek en haar schouders beginnen te schokken. Ik sla mijn armen om haar heen en voel kort daarna haar armen om mijn heupen. ‘Je bent echt zo lief,’Zegt ze zachtjes in mijn oor en trekt me nog wat dichterbij,‘Ich liebe dich.’
‘Ich liebe dich auch. Sehr, sehr viel. Du bist nicht allein.’

Reacties:

Er zijn nog geen reacties op dit verhaal.