FanFic.nl

Oude sa's

Opa

Bill’s pov:
Ik klemde me vast aan mijn oma. Ik huilde hard. Ik kon er niet meer tegen. Mijn opa. Mijn lieve opa die er altijd voor me is geweest, waarmee ik van alles mee deed. Mijn oma legde haar hand op mijn achterhoofd en probeerde me te troosten. Eigenlijk zou ik haar moeten troosten, het was haar eigen man. ‘Ik geloof het niet!’ Gilde ik hard. ‘Jongen, ik ook niet.. Maar we moeten door gaan, dit hoort bij het leven. Het hoort zo.’ Zei mijn oma zachtjes in mijn linkeroor. Ik veegde mijn tranen van mijn wangen af en keek voor me. Ik zag mijn broer staan. Zijn hoofdje naar beneden en zijn armen naar beneden bungelend. Hij snikte hard van het huilen en had zijn ogen hard dichtgeknepen. ‘Tom.’ Zei ik zachtjes. ‘Niet huilen.’ Mijn oma liet me los en ik gaf haar een kus op haar wang. Ik liep snel naar Tom en sloeg mijn armen om hem heen. ‘Ssssshhhhtt.’ Suste ik. ‘Ik mis opa!’ Huilde hij en sloeg ook zijn armen om mij heen. ‘Ik weet het, ik ook.’ Zei ik zachtjes in zijn oor, verstopte mijn hoofd in zijn nek, t-shirt en haren en begon weer te huilen.
Ik liep over het begraafplaats, alleen. Ik liet voetstappen achter in het koude sneeuw die vandaag was gevallen. Ik mog even naar buiten van mijn moeder, als ik maar dichtbij bleef. Het begraafplaats was best wel dicht bij huis. Zo 5 minuten fietsen. Elke keer als ik keek naar een grafsteen leek het net alsof mijn hart in tweeën werd verscheurd. Ik keek op naar een mooie grafsteen. “Ter herinnering van mijn lieve vrouw, moeder, tante en oma. Lucy van Kolisten.”� Sneeuwvlokken vielen op mijn neus, smolten en baanden een weg naar beneden zodat ze op de grond konden rusten. Ik sloot mijn ogen, die gevuld waren met tranen, zuchtte en liep verder terwijl ik bleef kijken naar de sneeuw. Toen ik stond waar ik naartoe wou keek ik pas op om op het grafsteen te kijken. “Hier ligt mijn man, vader, oom en opa, Anthonius Jacob Kaulitz.”� Tranen stroomde over mijn wangen. Mijn tranen waren warm. Zo warm dat het zachtjes mijn wangen, die rood waren van de kou, verwarmde. Toen mijn betraande ogen over de laatste zin ging rende ik keihard weg. Het enige wat ik wou was naar huis toe rennen. Ik pakte mijn fiets bij de ingang, veegde de sneeuw weg, ging erop zitten en fietste zo snel mogelijk richting huis. Ik lette niet op het verkeer en had bijna een botsing met een auto. Ik stopte en keek de bestuurder aan. Het was een vrouw van ongeveer dezelfde leeftijd als mijn moeder. Toen ze mijn betraande gezicht en mijn ogen die boosheid samengevoegd met verdrietigheid liet zien zag schok ze. Ik keek weer naar voren en fietste weer verder. Toen ik thuis aankwam zette ik mijn fiets in de berging, liep ik de gang in en hing ik mijn jas op. ‘Wie is daar?’ Vroeg mijn broer bang. Hij was alleen thuis, zo te horen. Sinds opa was overleden, was hij bang voor iedereen die binnenkwam of als er aan werd gebeld. ‘I.. Ik ben het.’ Zei ik zo goed mogelijk omdat mijn verdriet mijn stem had gebroken. Ik slikte en liet een trillerige zucht mijn lichaam verlaten. Ik veegde mijn tranen, die kouder waren geworden, weg en deed mijn schoenen uit. Ik liep naar boven en ging naar rechts, zodat ik naar mijn kamer toe kon. ‘Gaat het wel Bill?’ Vroeg Tom voorzichtig toen hij me zag aanlopen. Ik keek hem aan. ‘Nee Tom, het gaat slecht met me.’ ‘Door opa?’ Vroeg hij zachtjes en ik knikte. Ik opende mijn deur en ging mijn kamer binnen. Ik deed de deur zachtjes achter me dicht, plofte op mijn bed en verstopte mijn hoofd in mijn kussen. Ik hoorde dat Tom mijn kamer binnenkwam en bij me op bed ging zitten. Hij pakte me bij mijn schouders en liet me rechtop zitten. Hij sloeg zijn armen om me heen. Met zijn rechterhand duwde Tom mijn hoofd op zijn schouder en ging weer terug waar zijn hand daarnet zat. Hij wreef zachtjes over mijn rug en liet mij langzaam uithuilen.
Het is alweer 3 maanden geleden dat opa overleed en ik ben er nog steeds niet over heen. De anderen lijken het soms wel vergeten te zijn, maar praten er wel vaak over. Ik ga soms bij hem langs en ga ik met hem “praten”�. Ik ben diegene die het meeste verdriet heb over hem. Vandaag ben ik ook langs geweest. Ik vond het na een kwartier weer tijd om naar huis te gaan. Toen ik, zoals gewoonlijk, weer op mijn fiets stapte fietste ik naar huis. Ik ging een bruggetje over en stak over. Tot mijn spijt had ik perrongeluk niet gelet op het verkeer. Ik werd geschept door een auto en lag er snel onder. Ik voelde niks. Het werd wit om me heen en ik sloot mijn ogen.

Tom’s pov:
Ik hoorde de ambulance door de straten rijden. Is het zo dichtbij? Ik liep naar Bill zijn kamer, opende de deur en ging voor het raam staan zodat ik naar buiten kon kijken. Bill was zoals gewoonlijk naar opa. Ik keek eerst naar rechts en zag de ambulance aankomen. Met harde snelheid raasde het langs het huis en ging het richting het bruggetje dat richting het begraafplaats ging. Ik schrok toen het bij de oversteekplaats voor het bruggetje stopte. Ik schrok me kapot. Ik rende naar beneden en deed zo snel als ik kon mijn schoenen en jas aan. Met mijn jas nog half open rende ik naar buiten en met een harde klap gooide ik de deur dicht. Ik stopte de sleutels van het huis snel in mijn zak en sloot mijn jas verder dicht. Toen ik bij de oversteekplaats was zag ik een paar mensen om het slachtoffer heen staan. Ik zag ook drie gehurkte mannen bij het slachtoffer staan en ze waren ‘m aan het reanimeren. Ik voelde de angst door mijn lichaam razen toen ik het slachtoffer zag tot aan de knieën. Die schoenen ken ik. Ik wou naar ‘m lopen, maar ik werd snel door een agent tegengehouden. ‘En wat wil jij doen jongeman?’ Vroeg hij en keek me dringend aan. ‘I.. ik de-enk dat ik de persoon op de g-grond k.. ken.’ Zei ik verdrietig, angstig en moe. Ik zag nog net dat ze ‘m op een brancard legde en dat ze ‘m naar de ambulance brachten. ‘Mag ik alstublieft kijken?’ Vroeg ik en mocht er langs. Ik liep angstig naar de achterzijde van de ambulance en zag er een schim in. Ik voelde mijn hart steeds harder en sneller kloppen. Van binnen bad ik dat het niet diegene was wie ik dacht dat het was. Ik keek naar de persoon in de ambulance. Ik hoorde een lange piep van zo’n hartslag apparaat. Ik keek beter naar de schim en ik wist gelijk wie het was.
Het was Bill.

“Bill,
Je wou zo snel bij opa zijn.
Ik weet het, maar waarom?
Het doet me zo veel pijn.
Ik wou liever dat je later zou overlijden door ouderdom,
Niet door deze gebeurtenis.
Je had nog een heel leven voor je,
Er kon nog zo veel dingen gebeuren.
Om me heen is er alleen maar duisternis.
Gelukkig ben je nu bij opa.
Ik hou van je en zal je vreselijk missen.
Rust in vrede.
Je broer, Tom.”�

Reacties: