FanFic.nl

Bill's gift, his gift from the gods.

Part 5.

Met green day door mijn hoofdtelefoon denderend, plof ik op bed.
ik wil niet meer zoveel met de dood te maken hebben.
Ik denk vaak: waarom ik?! Die vraag zal ik me waarschijnlijk nog een leven lang blijven stellen zonder er een antwoord op te krijgen.

Bij Esther.
‘Jij hebt flinke blauwe plekken!’ Zegt mijn moeder, Natalie, verontwaardigt. ‘Ik ben dan ook hard gevallen..’ Mompel ik zachtjes. Ik lieg toch niet.. ‘Je zult vast wel geschrokken zijn; moet ik je warme chocomelk inschenken? Leg je ondertussen maar even in de sofa.’ ‘Mam, ik ben gewoon van m’n fiets gevallen, daar krijg ik heus geen trauma van!’ Wel dus. Ik ga zonder nog een woord naar mijn kamer. Waarom? Pff, het enige wat ik nu kan is piekeren. Enigszins helemaal blij dat ik nog een leven heb. Maar dat leven moet ik lijden, wetende dat ik mijn beste vriend nooit meer zal kunnen aanraken. ‘Jeezes..’ ontsnapt uit mijn mond. Gewoon van pure verwarring en een gevoel dat gewoon niet te beschrijven valt, of jij moest zelf uit de dood teruggehaald worden.

Omdat hier liggen met toch doodverveeld [gossie dat woord dood komt me de keel uit],
pruts ik mijn Gsm uit mijn strakke jeans. Eens dat gelukt is, druk ik wat op de knopjes.
Wat leuk, denk ik. En dan net, als ik geconcentreerd aan het uitzoeken ben waar ik uitkom als ik steeds op het rechtse knopje blijf duwen, schrik ik me rot door een vrolijk deuntje dat uit de speakers van mijn mobiel komt. Bill.
-(..) Er komt een krakend geluid uit de telefoon.
- ‘Bill?’
-‘Esther..ik wou je gewoon zeggen..’ Daar is het krakend geluid weer.
- ‘Zeg maar, Bill. Sinds ik je niet meer mag aanraken, wil ik je des te meer horen.’
- ‘Ik wou je gewoon zeggen dat ik..je ongelofelijk fel mis en ga missen.
Maar Tom heeft me beloofd dat we een oplossing vinden, dus die gaat er komen. Geloof mij.
- ‘Dat is zeker, we geraken er wel doorheen. Zolang we..geloven.’

We beëindigen ons gesprek en ik leg me al iets meer opgelucht neer.

Reacties: