FanFic.nl

NL goes to Japan (saved by the bell)

hoofdstuk 31

We blijven dus eten en zitten gezellig met iedereen aan tafel. Na het eten helpen Kanon en ik met afruimen. We zetten alles in de vaatwasser. Daarna lopen we naar de woonkamer en ploffen neer op de bank. Kanon gaat languit tegen me aan liggen, zodat Teruki, Miku en ik geplet worden. Teruki kijkt me met wiebelende wenkbrauwen aan en ik begrijp meteen wat hij bedoelt. We tillen hem op en gooien hem van de bank af, zodat wij de hbank opkunnen ijsen.

Het is al bijna nacht. Miku, Teruki en Yu-ki zijn al naar hun bed gegaan. Mijn ogen worden ook zwaar en ik val tegen Kanon aan in slaap.

Ik zit weer in de auto en ben weer 10 jaar oud. Naast me zit kanon die mijn handje vast houdt en voor mij zitten mijn ouders. Ik kijk opzij. Mike zwaait naar me. Ik zwaai vrolijk terug. Pap trapt opeens keihard op de rem, maar het is te laat en alles verdwijnt in een zwart gat.
PIEP....... Ik voel een stroomschok door me heen gaan. 'Ze leeft.' Zegt een onbekende stem. 'Dan heeft één iemand het tenminste overleefd.' Ik open mijn ogen en lig op de weg. Naast mij ligt Kanon met opengesperde ogen. Tranen schieten in mijn ogen en ik gil het uit.

'Fenna, het is goed. Wordt wakker!' Ik word door elkaar geschud.

Ik kijk aan de andere kant naast me en zie mijn moeder liggen, wat er dan nog over is van mijn moeder. Ik gil nog een keer en probeer op te staan, maar een stekende pijn gaat door mij heen. Uit de auto hoor ik mijn vader schreeuwen, van elende en van pijn. Na een paar minuten is het geschreeuw opgehouden. Ik word door iemand opgetild en in een ambulance gelegt. Ik probeer me los te trekken, maar 2 sterke armen slaan om me heen.

De twee sterke armen houden me in een soort houtschreep. Het is geen ziekenhuisman, het is iemand anders. Een emmer water wordt over me heen gegooit. Ik proest het uit en doe mijn ogen open. Iedereen kijkt me met grote geschrokken ogen aan. 'G.. gaat het?' Vraagt Kanon stotterend. Ik knipper met mijn ogen. 'Wat..?' Meer krijg ik niet uit mijn mond en ik leg mijn doorweekte hoofd tegen Kanon aan. Ze blijven me met grote ogen aan kijken. 'Waar ging die droom over?' Vraagt Kanon. Ik zucht en een rilling gaat door me heen. Kanon trekt me nog dichter tegen zich aan. 'Toen ik 10 was, kregen mijn ouders en ik een auto ongeluk. Ik weet nog steeds heel goed hoe ik, toen ik wakker werd, een piep hoorde en er een stroomschok door me heen ging. Ik keek naast me en zag mijn moeder in stukjes naast me liggen. Mijn vader leefde nog, maar zat helemaal klem in de auto. Na een eeuwig duurende 20 minuten was hij pas overleden, ondertussen schreeuwde hij het uit van de pijn. Ik droom die droom zo vaak, maar de laatste tijd zit Mike er ook in. En vanacht droomde ik ook over jou. Jullie waren allebij mors dood.' Zeg ik zacht. kanon klemt me nog meer in zijn armen en drukt zijn hoofd tegen mijn nek. 'Wat erg.' Piept hij. 'Dus je bent wees?' Vraagt Saskia. Ik knik. 'Waar woonde je dan?' Vraagt ze. 'Bij mijn vreselijke oom en tante.' Zeg ik. 'Volgens mij hebben de grootste sterren wel een vreselijke jeugd gehad, maar het blijft altijd even erg om te horen.' Zegt Takuya. Ze kijken me met medelijden aan Ik hoef geen medelijden. Het is net zoals Takuya zei, het overkomt heel veel mensen tegenwoordig. 'Wil je wat water? of iets anders?' Vraagt Kanon bezorgt. 'Nee, het overkomt me wel vaker de laatste tijd. Het is al 9 jaar geleden.' Zeg ik om iedereen op te laten houden met bezorgt te kijken en te doen. Ik druk mijn hoofd tegen Kanon aan.

Reacties:

Er zijn nog geen reacties op dit verhaal.