FanFic.nl

Teenage Wasteland [TC]

30.

Bill
‘En Tom en Bill, dit is de sleutel van jullie kamer.’ David schuift een kamersleutel met een zilveren nummerplaatje eraan over de gladde toog van de receptie onze richting uit. Ik raap hem op en kijk Tom expres niet aan. Het moment waar ik het meest tegenop zag, weer een hotelkamer met hem delen, is dan toch gekomen. Tom gooit zijn tas over zijn schouder en loopt voor me uit naar de lift, zijn pet zo ver voor zijn gezicht getrokken dat het me verbaast dat hij nog kan zien.
Het hotel is iets te modern naar mijn smaak. Veel wit, zwevende muren, dure verlichting, vreemde kunst aan de wanden, zetels en stoelen die er wel mooi uitzien maar vreselijk onaangenaam zitten… Uiteraard hebben we één dubbel bed dat niet uit elkaar kan worden geschoven. Zelfs al is het een kingsize, ik weet nu al dat ik het zal voelen krimpen zodra Tom en ik er allebei in moeten gaan liggen.
En de badkamer is nog het ergst van al. De architect heeft namelijk over het hoofd gezien dat normale mensen zich niet graag in het midden van de kamer uitkleden, dus de badkamer heeft geen deur. En door een tekenfoutje of het sadisme van de interieurdesigner staan de spiegels zo opgesteld dat je vanuit zowat elke hoek van de kamer in de badkamer kunt kijken. De gigantische douche en het aparte toilethokje hebben gelukkig deuren. Matglazen deuren welteverstaan, maar het is beter dan niks.
Tom heeft mijn gedachtegang blijkbaar gevolgd, want ik zie hem met zijn kopje scheef naar de badkamer staren. Even kijkt hij me aan, en in die flits lijkt hij op de oude Tom die hier een vunzige grap over heeft bedacht. Dan vervaagt de glinstering in zijn ogen en met schorre stem zegt hij ‘Ik douche me wel na het optreden.’

Show is voorbij. Goed? Slecht? Ik weet het niet meer. Ik zong lusteloos en liep erbij alsof ik naar een begrafenis moest, en David kon er niet om lachen. Ik heb een stevige uitbrander gekregen, dat ik mezelf bij elkaar moet rapen of dat hij anders de tour stopzet. Zelfs dat dreigement drong niet helemaal door. Ik voel me zo... uitgedoofd.
‘Ik douche eerst,’ zeg ik. Tom knikt en gaat op bed liggen met een tijdschrift voor zijn gezicht. Ik adem zacht in en uit, richt mijn blik op een punt op de muur en trek mijn shirt over mijn hoofd.
Hij kijkt, ik voel het. Een stiekeme blik in de spiegel en ik kan zijn ogen over de rand van het tijdschrift zien. Beseft hij dat ik hem zie kijken? Kan hij mijn ogen zien? Geen idee, maar een kleine glimlach komt opzetten rond mijn lippen.
Ik stap uit mijn jeans, rek me geeuwend uit en stroop mijn boxer over mijn benen. Meteen hoor ik nerveus geritsel van papier, Tom houdt betrapt zijn tijdschrift wat hoger. Geamuseerd buig ik dichter naar de spiegel toe, doe alsof aan een puistje op mijn kin krab maar in werkelijkheid hou ik de cover van die Penthouse goed in de gaten. En inderdaad, nog geen seconde later zie ik blonde dreadlocks gevolgd door opengesperde bruine ogen boven de papieren rand uit komen piepen. Voor het eerst in weken voel ik me weer oprecht vrolijk, zo plots dat het overal kriebelt. Zonder verdere omhaal stap ik de cabine in en sluit de deur achter me, maar die opgewonden prikkeling in mijn buik wijkt niet.
‘Hij kijkt naar me, hij kijkt naar me,’ zingt er iets in mijn hoofd, negeert het feit dat ik eigenlijk nog steeds kwaad en gekwetst ben. Zacht neuriënd spuit ik een handvol shampoo in mijn haar, sluit mijn ogen en geniet van de warmte.

‘Jouw beurt,’ zeg ik als ik gewikkeld in een dikke badjas over de witte marmeren vloer naar het bed loop. Tom houdt zijn ogen strak op de grond gericht, een klein blosje kleurt zijn wangen. Ik haal mijn haardroger uit mijn tas en doe alsof ik niks zie.
Net wanneer ik de stekker van de haardroger in het stopcontact naast mijn nachtkastje wil duwen, hoor ik de bekende plof van kleren die op de grond vallen. Dankzij ons art-deco spiegelpaleis kaatst mijn blik tot in de badkamer en blijft hangen bij de rug van mijn broer. Jezus, ik kan me zo weer inbeelden hoe die aanvoelde. Zacht, warm, een beetje rillerig van het kippenvel...
Daarnet in de badkamer voelde ik een fijn, oppervlakkig plezier bij het idee dat Tom naar me keek. Nu zit ik zelf aan deze kant en het voelt helemaal anders. Dieper, hunkerend, met de donkerrode pijn van gemis. Het nogmaals beseffen dat ik teveel van hem hou om te vergeten wat we hadden en hem te erg haat omdat hij wél de ballen had om realistisch te zijn, om het uit te maken terwijl hij nog van me hield.
Voelde hij dat daarnet ook? Denkt hij soms dat hij de verkeerde beslissing nam toen hij het uitmaakte? Mist hij soms, net als ik, het gevoel van een ander lichaam tegen je aan terwijl je slaapt? Weet hij nog hoe het voelde, net na die eerste zoen, of heeft hij die herinnering ergens opgesloten, voor onze eigen veiligheid? Is hij het nog steeds eens met zichzelf, denkt hij nog steeds dat het een vergissing was? Of twijfelt hij ook? Weet hij nog wie wij waren?
Houdt hij nog van me?
Mijn mond is plots heel erg droog, en mijn ogen prikken omdat ik niet kan knipperen. Zijn broek pelt zich in slow motion van zijn huid, valt bij zijn shirt. Zijn duimen haken in de elastiek van zijn boxer, ik leun automatisch naar voren, moet blijven kijken. Er trekt iets aan mijn hart.
En dan, voorbij, de douchedeur beneemt mijn zicht en de sproeikop gaat aan. Ik schud mijn hoofd om de mist te laten optrekken en probeer me te herinneren waar ik mee bezig was. Haren drogen, juist.

Tom verschijnt weer, een handdoek als een tulband om zijn dreadlocks gedraaid. Het beeld is me zo vertrouwd dat ik spontaan de draad van mijn gedachten kwijt ben en alleen maar kan toekijken en verstrooid glimlachen.
Drie klopjes op de deur. Als ik opendoe sta ik oog in oog met Charlie, ook in een badjas gewikkeld.
‘Hey, mag ik hier even douchen? Die op mijn kamer werkt niet.’ Ik knik dwaas en wijs naar de cabine. ‘Bedankt.’
Ik trek onder de bedekking van de badjas een boxer en een shirt aan en probeer Tom zo min mogelijk aan te kijken, hij heeft mijn hoofd genoeg overhoop geschopt voor één avond. In plaats daarvan dwalen mijn ogen naar de spiegel en lijmen zich met een schok vast aan een beeld van Charlie, die naakt voor de spiegel haar haren staat te kammen.
‘Tom,’ fluister ik, het is eruit voor ik er erg in heb. Maar Tom heeft geen aansporing nodig, hij zit zelf al met openhangende mond naar de spiegels te gluren.
‘Ik hou van de architect die deze kamer ontworpen heeft,’ flapt hij er stilletjes uit. ‘En ik hou van tepelpiercings.’ Charlie haalt de kam een laatste keer door haar haren en stapt dan naar de douche. En het kan aan mij liggen, maar ik zou gezworen hebben dat ik haar zag grijnzen.

Na het tandenpoetsen. Er ligt een oorbel op de rand van de wastafel. Van Charlie, dus ik trek mijn jeans terug aan en glip de gang op naar haar kamer.
‘Wie is het?’
‘Bill, doe eens open.’ Blauwe ogen door de kier.
‘Ja?’
‘Is deze van jou? Lag in onze badkamer.’ Ik hou de oorbel voor de kier.
‘Oh ja.’ Ze opent de deur nog wat verder en ik kom tot de niet onaangename maar toch lichtjes schokkende ontdekking dat ze nog steeds niet meer dan een slipje aanheeft. Die tepelpiercings zijn best hypnotiserend, ik moet mezelf zowat tegen mijn wangen slaan om in haar ogen te kijken. ‘Kan je die even in mijn toiletzak stoppen? Vuile handen,’ en ze houdt verontschuldigend twee met huidcrème bedekte handen voor zich uit.
Ik glip achter haar aan, gluur nog even naar haar billen voor ik in haar badkamer verdwijn. Charlie zelf loopt door naar het bed, ik kijk om me heen, stop de oorbel in haar toiletzak en sluip dan naar de matte douchedeur. Even testen of mijn vermoeden klopt.
‘Wel ver...’ fluister ik tegen mezelf, maar ondanks mijn verbijstering moet ik toch lachen. De douche spuwt zonder problemen een straal warm water uit.

En toen zaten we aan 30. Vergeef mij mijn gebrek aan enthousiasme en het feit dat dit stukje vreselijk saai is, ik heb morgen mijn twee laatste herexamens. Gigantisch beu, ja.
Liedje is Through Glass van Stone Sour, zoek op YouTube als je het wilt horen, ik heb er de moed niet voor. Psychologie en Engels roepen mij.
<3

Reacties: