FanFic.nl

Tears on my guitar

Deel 27: Aan de slag

‘Hebben jullie al enig idee voor bandnamen?’ vraagt Michael terwijl hij zelf een papier boven haalt.
‘Ja, we hadden afgesproken om onze ideeën op te schrijven en vandaag mee te brengen,’ legt Niel uit. Alle vier halen we een papier met namen boven. Samen met Michaels voorstellen denk ik dat we bijna 50 mogelijke namen hebben.
‘Hoe kunnen we hier ooit uit kiezen?’ zegt Tayana met open mond.
‘We gaan gewoon elk lijstje af, duiden aan welke daaruit het beste zijn en elimineren dan weer,’ zegt Michael. ‘We zullen beginnen met jullie voorstellen, Tayana?’
‘Oké…’ Tayana neemt haar blad vast en begint met het opnoemen van verschillende namen. Een heel deel worden al meteen afgekeurd. De ene keer vind ik het dan weer een goede naam, maar gaan de jongens niet akkoord en de andere keer vind ik de naam weer niet goed. Uiteindelijk houden we drie van de tien namen over: Two rivers, Velvet sky en vivid tears. Ik vind ze alle drie best wel mooi klinken, maar we hebben nog een heleboel te elimineren. Na Tayana is het de beurt aan Lukas om zijn ideeën op te noemen. Ook hier halen we een paar namen uit zoals The fall en running skyline, bij Niel zijn het vooral clover trix en right round die tot ons nieuw lijstje mogen behoren.
Michael weigert om te vertellen aan welke namen hij had gedacht. ‘Het is veel leuker als de bandnaam van jullie zelf komt,’ blijft hij maar herhalen. ‘Doe jij maar Fi.’
‘Ik heb niet zoveel namen als jullie, ik had eerder woorden in mijn hoofd,’ ik zie hoe de anderen me benieuwd aankijken en ga verder ‘ik bedoel dat ik mooie Engelse woorden heb gevonden en dat ik die dan zou willen combineren met iets anders. Snap je?’ Ik begin mijn woorden op te noemen, waarna een lange stilte valt. We zijn allemaal in gedachten verzonken, zoekend naar een mooie combinatie met één van mijn woorden.
‘Ik vind dat we toch iets met het woord ‘faith’ moeten combineren,’ zegt Tayana plots ‘omdat Fi zo in het lot gelooft en zij is toch degene die als eerste lid was van de band.’ Ik wil al protesteren tegen het feit dat ik niet beter ben dan één van hen, maar Niel houdt me tegen.
‘Tayana heeft gelijk Fi, volgens jouw theorie heeft het lot ons hier samen gebracht dus zal het lot ook in onze band naam verwerkt worden.’ Wat ik op het weekend geleerd heb is dat je met Niel niet kan discussiëren, hij krijgt toch altijd zijn gelijk, dus breng ik er ook niets meer tegenin.
‘Lukas ben je het daar mee eens?’ vraagt Michael.
‘Helemaal.’
‘Wel, dan heb ik misschien wel een woord dat je hieraan kan plakken. Wat dacht je van ‘Floating’ dan heb je dus: Floating Faith, drijvend lot.’ Ik herhaal die combinatie een paar keer achter elkaar in mijn hoofd. Hoe meer ik het hoor, hoe beter het gaat klinken.
‘Perfect,’ fluister ik en Tayana, Lukas en Niel stemmen er meteen mee in.
‘Kijk eens aan. Op een uurtje hebben we al een geweldige bandnaam gevonden,’ lacht Michael. ‘Flyaway Faith is geboren.’ Het gaat echt goed klinken. ‘Oké, een liedje nu. Fi laat eens zien wat je bij hebt.’ Ik haal mijn songteksten uit mijn gitaar zak en overhandig ze aan Michael. Het is stil terwijl hij de teksten snel doorleest. Ik heb de tekst van Our start, ons liedje van aan zee, er ook bij gestoken en hoop stiekem dat het dat liedje zal worden. Het zou fijn zijn om onze eerste song dat we samen hebben geschreven ook als eerste uit te brengen.
Michael bladert nog wat verder en knikt een beetje met zijn hoofd. Ondertussen neem ik de tijd om de rest een beetje te bestuderen. Niel trekt de velletjes van zijn nagels, braaf wachtend op wat Michael gaat zeggen en ook Tayana zit er rustig bij. Ze heeft haar knieën bij op de stoel getrokken en zit met haar armen erover heen wat voor zich uit te staren. Maar Lukas is iets ongeduldiger. Hij tikkeltje met zijn vingers op de tafel. Een irriterende gewoonte die me aan Max doet denken. Het is die gewoonte waarmee Max me zot van de zenuwen kan maken, maar ik wil niet aan Max denken nu en duw hem uit mijn gedachten.
Net wanneer ik Lukas wil doen stoppen zet Michael zijn hoofd recht. ‘Wel zoals verwacht is elke tekst op zich prachtig en past elk nummer bij de band,’ zegt hij en schuift de hoop papier weer naar me toe. ‘Het liedje Our start,’ begint hij maar Tayana laat hem zijn zin niet afmaken.
‘Hebben we inderdaad zelf gemaakt aan zee,’ vult ze hem enthousiast aan.
‘De tekst past perfect. Ik zou graag hebben dat jullie dat liedje eens voor me spelen,’ We staan al meteen op om onze instrumenten klaar te nemen ‘en Fi, wil je daarna de liedjes ‘Lonely night’, ‘My shining star’ en ‘Know who I am’ voor ons spelen. Één van deze vier liedjes wordt jullie eerste echte song.’ Die gedachte maakt me al helemaal blij terwijl ik me klaar zet met mijn gitaar tussen Lukas en Tayana. Het drumstel van de audities is nog niet verplaats en Niel heeft zijn plaatsje al ingenomen.
‘Niel, we hebben toch nog helemaal geen drums op het liedje gezet?’vraag ik, want ik begrijp niet hoe hij nu ineens zou kunnen meespelen.
‘Dat geeft niet, ik spring wel in waar ik kan,’ antwoordt hij. Hij telt af en we zijn vertrokken. Ik zing het liedje en ben blij dat ik de tekst nog helemaal vanbuiten ken. Niel springt inderdaad als snel in en weet het ritme te vinden. Terwijl ik zing laat ik alles van me afglijden. Ik heb de gedachte aan Max lang kunnen onderdrukken, maar ik voelde ze nog wel ergens kronkelen, nu gaat die kronkel stilletjes neerliggen. Het enige wat ik me nu voor de geest haal zijn onze drie daagjes aan zee. De beelden van ons vier flitsen door mijn hoofd waardoor ik niet aan Max hoef te denken.

We started out here
In this magical place
4 different minds
Working together
for the very first time
we made connection
now we’ve just one thought
we wanna make music
and that’s our start

Ik zing met plezier en geef alles van me terwijl ik ondertussen Michael in het oog houd. Zijn gezicht is -zoals altijd wanneer hij naar een nieuw nummer luistert- onleesbaar. Het is dus heel moeilijk om er een emotie uit op te nemen, maar ik denk wel dat hij het goed vind. Hij staat echt te genieten van de muziek volgens mij.
Lukas en Tayana komen weer naast me staan. Zo zing ik het liefst, met hen aan mijn zijden. Het geeft me het gevoel dat ik minder alleen ben, dat ik meer aan kan. Wanneer het nummer gedaan is overlaadt Michael ons met complimentjes en een applaus. Ons eerst zelf gemaakte nummer was dus duidelijk bij hem in de smaak gevallen, een pak van mijn hart.
‘Ik ben trots op jullie, echt waar. Het nummer zit goed in elkaar -drums nog een beetje beter, maar dat begrijp ik- de tekst is vlot en de muziek is perfect. Het staat dus vast dat dit jullie eerste hit gaat worden,’ we lachen zijn compliment een beetje weg, maar Michael staat erop. Hij blijft herhalen hoe goed het is dat ik er echt verlegen van word.
‘Fi, die andere nummers mag je een andere keer spelen, als we op zoek gaan naar nummers voor het album. We zullen een deel van jou liedjes gebruiken en jullie mogen er dan een deel zelf bijschrijven, want jullie hebben echt een band. Ik hoor het in de muziek, dat is hoe ik het wou. Proficiat!’
Ik ben blij dat we bereikt hebben wat Michael van ons verwachtte en zelf vind ik het nummer ook echt goed. Het is fijn dat op ons album niet alleen mijn nummers gaan staan maar ook dingen die we samen geschreven hebben.
‘Oké dan rest er jullie nu nog maar één ding te doen. De drum er nog helemaal goed bezetten en daarna oefenen oefenen oefenen en nog eens oefenen,’ zegt Michael met een glimlach om zijn mond. We zetten ons weer allemaal klaar in positie. Eerst doen we een paar keer de eerste strofe terwijl Niel naar het juiste ritme op zijn drums zoekt. Met een beetje hulp van ons allemaal en Michael is na een halfuurtje het hele liedje voorzien van drums. Daarna is het inderdaad tijd om ons liedje te oefenen. We spelen het wel 20 keer opnieuw. Het is vermoeiend, maar Michael laat ons ook op tijd pauzeren en bovendien is het leuk. Vermoeiend ja, maar leuk. Ik voel hoe mijn stem ook moe begint te worden en weet dat ik voor mijn stem zal moeten gaan zorgen als we op dit tempo verder gaan. Zo veel zingen op één dag ben ik niet gewoon, ik zal dus meer kamilletheeën moeten gaan drinken.
Na een paar uur zingen en muziek spelen zijn we allemaal doodop. Ik zet mijn elektrische gitaar (vandaag had ik mijn elektrische gitaar mee, mijn akoestische had ik thuis gelaten) tegen de muur en laat me net als de rest op een stoel vallen.
‘Goed gedaan. Het liedje is nu echt AF! De muziek klinkt zoals het moet en ook de zang is zeer goed.’ We hadden besloten om Lukas bij het laatste refrein in te laten springen. Zijn stem klonk als een soort engelenstem die met me meezong, zoet en zacht, maar toch nog mannelijk. Ik wist dat het een goed idee was om hem mee te laten zingen.
‘Ik weet jullie moe zijn, maar hebben jullie zin om nog even mee te komen naar de opnamestudio. Ik laat jullie alles zien voor morgen,’ stelt Michael voor. Daar zijn we niet te moe voor. Ik wil alweer naar mijn gitaar grijpen zoals Lukas en Tayana maar Michael houdt ons tegen. ‘We gaan alleen kijken en Fi mag even zingen, maar het is te moeilijk om alle instrumenten nu nog aan te sluiten.’ Een beetje teleurgesteld, maar toch blij dat ik mag zingen, volgen we Michael naar de studio. Het is dezelfde studio waar ik voor het eerst “auditie”� had gedaan in mijn eentje.
Er is hier niks veranderd, merk ik op wanneer ik rondkijk. De gedachte van mijn eerste auditie -waar Max bij was- onderdruk ik maar weer. Onze manager doet een beetje zijn hele uitleg over hoe morgen alles in zijn werk zal gaan. We moeten hier zijn tegen tien uur en beginnen dan meteen met het opnemen van onze single. Volgens hem zal het niet van de eerste keer perfect zijn en er moet dan er nog wat aan gesleuteld worden met de computer, dus alles zal niet op een uurtje gedaan zijn. Wanneer we onze eerste single op demo hebben, mogen we daarna naar huis. Het hangt dus van ons af hoeveel vrije tijd we nog hebben.
‘Zo Fi, wil je even zingen. Je zal zien dat het wat raar is, omdat je jezelf ook hoort zingen in de micro,’ Ik ga op het krukje zitten en zet de micro op zoals Michael me uitlegt. Hij gaat samen met Tayana, Niel en Lukas achter de glazen wand staan en geeft een teken wanneer ik mag beginnen. Het is inderdaad een vreemd gevoel. De eerste keer dat ik hier kwam zingen moest ik gewoon in de micro zingen, nu hoor ik mezelf ook. Ik blijf Our start door zingen en probeer me goed te concentreren en niet teveel naar mezelf te luisteren. Tegen het einde ben ik mijn eigen stem in mijn oren al min of meer gewoon, morgen zal het dus ook wel gaan. Wanneer ik de laatste zin zing, steekt Michael zijn duim tevreden op.

Reacties: