FanFic.nl

Spread my wings

The story of a butterfly. [24]

Het is stil aan onze tafel. Detlev staart me aan, en ik teken met mijn wijsvinger onzichtbare kringen op het tafelblad om maar niet te hoeven terugkijken.
‘En dat is het zo’n beetje,’ eindig ik zwakjes. Detlevs kin hangt nog steeds op driekwart, dat kan ik zien vanuit mijn ooghoeken. Zijn ogen durf ik niet bekijken.
‘Oh Calli... Jezus Christus, Calli...’ Hij slaat een arm om me heen en ik laat mijn hoofd tegen zijn schouder vallen. Het voelt vreemd en goed tegelijk om hier met hem te zitten, we hebben veel meegemaakt en we hebben elkaar op de meest uiteenlopende manieren gehaat, maar we zijn ook allebei enorm veranderd. Ik ben rustiger dan vroeger, gekwetst in elke mogelijke betekenis, maar ik ben ook ouder geworden. Ik denk veel meer na en ik weeg mijn oordeel zorgvuldiger af. En Detlev... Hij heeft vooral een paar figuurlijke draaien om zijn oren gehad. Een paar minder figuurlijke ook. En het heeft hem goed gedaan, hij breekt eindelijk door zijn schelp van Delay heen.
‘Ik weet niet wat ik moet doen,’ fluister ik en de tranen kruipen gestaag naar boven. ‘Aan wie ik het moet vertellen, of ik naar de dokter moet of naar de politie, wat ik aan Bill moet zeggen... En of ik het kind wel kan houden. Hoe zou ik leven kunnen geven aan het resultaat van een verkrachting door mijn vader?’
‘Calli, dat weet je niet zeker. Het kan evengoed van Bill zijn.’
‘En dat maakt het beter?’ snik ik. ‘Bill en ik zijn negentien jaar oud, allebei wereldberoemd. Zie je ons al een kind grootbrengen? Zelfs al is het van hem, wat als hij het niet wilt? Ik weet zelfs niet of ik het wel wil.’
Wat antwoord je daar op? Op zo’n moment schieten zelfs de grootste woorden tekort, en het enige wat je echt wilt is een knuffel van iemand die je niet probeert wijs te maken dat het allemaal wel goed komt zodat je ophoudt met huilen. Detlev snapt dat, vouwt zijn beide armen om me heen en laat me uithuilen tegen zijn borst.
Een stoel schraapt achteruit en er ploft iets op tafel. Ik gluur langs Detlevs schouder en zie door mijn betraande wimpers dat Alexis op een van de stoelen is gaan zitten en een doos zakdoeken mijn richting uit schuift.
‘Gaat het een beetje?’ Ik knik voorzichtig en neem de doos aan, snuit mijn neus en veeg het grijzige mengsel van tranen en mascara van mijn wangen.
‘Bedankt.’
‘Graag gedaan,’ glimlacht ze zacht. ‘Je hoeft me niet te vertellen wat er scheelt, hoor. Ik ken jou niet, jij kent mij niet, dat zou alleen maar awkward zijn. Vertel me gewoon of ik je een plezier kan doen met nog een koffie.’
‘Doe mij maar iets sterkers,’ blaast Detlev. ‘Ik heb een serieus verhaal door te spoelen.’ Tegen de tijd dat ik mijn gezicht weer toonbaar heb gemaakt, staat Alexis voor de tafel met een dienblad. Een verse, dampende cappuccino voor mij, en twee rum and coke’s voor haar en Detlev.
‘Ik heb me nog niet officieel voorgesteld. Ik ben...’
‘Alexis,’ vult Detlev aan. ‘Je naam stond op het bonnetje.’
‘Oog voor detail,’ grinnikt ze. ‘Inderdaad, mijn naam is Alexis, maar iedereen noemt me Lexi. En ik weet uiteraard wie jullie zijn. De bekende gezichten van Duitsland, en de kantoren van jullie label zitten hiernaast. De bijna-gehuwden Delay en Skitt.’
‘Naast het podium horen we liever Detlev en Calli,’ mompel ik terwijl ik de kop naar mijn lippen breng en voorzichtig blaas.
‘Ook goed.’ Lexi zakt wat meer onderuit en neemt een slok. ‘Calli, wat voor problemen je ook hebt, ze geheim houden is nooit goed. Dan vreet je jezelf vanbinnen op en daar word je alleen maar ongelukkig van. Als je een paar vrienden hebt in wie je kan vertrouwen, doe dat dan. Mensen die echt om je geven zullen je nooit veroordelen, ongeacht hoeveel shit je hebt meegemaakt.’ En ze knipoogt me toe over haar glas. ‘En weet je wat mij helpt als ik me slecht voel?’
‘Wat?’
‘Ik ga de stad in, en ik geef schandalig veel geld uit aan de kapper, of nieuwe kleren, of make-up, of die tas die ik al zo lang wilde. Geloof me, jezelf in de watten leggen is basis eerste hulp voor emotionele dagen.’

‘Kom dan!’
‘Moet het echt?’
‘Luisteren naar Lexi!’ commandeert Detlev met opgestoken vinger.
‘Jij kiest alleen maar haar kant omdat je haar leuk vindt,’ grom ik. ‘Ik voel me niet lekker, ik wil naar huis, ik heb geen zin om in het openbaar te verschijnen.’
‘Net daarom, je zal je hierna veel beter voelen.’ Ik blaas, steek een hand uit naar de glazen deur van het kapsalon, draai me dan op mijn hielen om.
‘Op één voorwaarde,’ grijns ik. ‘Als we klaar zijn, gaan we weer langs bij Lexi’s bar en ga jij haar nummer vragen. Deal?’
‘Deal,’ zucht hij met rode wangen, en met een iets lichter gemoed stap ik het salon in.

‘Sylvia doet me wat,’ proest ik als ik weer op de stoep sta.
‘Die styliste van jou kan het dak op,’ antwoordt Detlev vinnig en woelt door mijn nieuwe coupe. Mijn bles is eindelijk uit mijn ogen geknipt en ligt nu over mijn voorhoofd, maar gelukkig niet liniaalrecht. Er is in lengte ook flink wat af, nu reikt het aan de achterkant nog net voorbij mijn schouders. Er zitten een miljoen laagjes in en bovenop staan de kortste plukjes met wax alle richtingen uit. En om het af te maken is het helemaal paars gekleurd. Niet het donkere paars dat ik eerder heb gehad, maar fel paars in verschillende schakeringen, een vrolijk en bijna lichtgevend resultaat.
‘En nu jij,’ plaag ik. Detlev trekt een gezicht, maar hij weet dat hij er niet onderuit kan. Zichtbaar nerveus duwt hij de deur van het café open en kijkt dan om.
‘Ga dan, ik ga niet mee hoor!’ Ik wuif hem vooruit en blijf in een portiek staan wachten. Seconden worden minuten, ik duw de dopjes van mijn iPod wat dieper en laat voor de tweede keer Change or Die van Papa Roach door mijn hoofd daveren. Djeezes, hoe lang kan het duren om een nummer te vragen?
Tien minuten later komt hij naar buiten, een lichtjes dwaze blik in zijn ogen en een papiertje in zijn hand geklemd.
‘Hebbes,’ mompelt hij en zwaait het blaadje onder mijn neus. Een telefoonnummer met ‘Lexi’ onder gekrabbeld. Dan pas bekijk ik zijn gezicht wat beter, en vooral zijn mond.
‘Ik zie een lipglossafdruk!’ gier ik en vergeet even de reden waarom Detlev en ik koffie kwamen drinken. Hij krabt blozend in zijn haar en likt onbewust langs zijn lippen.
‘Kersensmaak.’

Reacties: