FanFic.nl

Sing it Out!

13. Geslepen illusie.

Dat hele weekend had ik me verstopt. Een stevige burcht die mijn kamer moest voorstellen, beschermde me tegen al het lelijks dat ik echt nooit meer wilde zien. Maar het leven gaat verder. En ik moest me er weer doorheenslaan. Een heel weekend had ik zielig kunnen doen in mijn kamer. Een douche was niets geweest tegen mijn gehuil maar nu moest het ophouden. De eerste week was het moeilijkst. Veel tijd had ik doorgebracht met de meiden en nu voelde ik me al stukken beter. Ze gaven me raad en langzaam aan voelde ik de oude, sterke, gelukkige en spontane Noa weer bovenkomen. Ik probeerde me zo weinig mogelijk met Bill bezig te houden en zo veel mogelijk met school. Ik zou hem geen aandacht meer geven, niet positief nog negatief. Af en toe keek hij me wel eens na met een rare blik, alsof hij iets miste. Ik ging er niet op in. Bill Kaulitz zou mij geen tweede keer verscheuren. Eigenlijk was hij dus wel de klootzak die ik dacht dat hij altijd geweest was. Eerst met mij rotzooien, een dag later Angela. Nou, ze mocht hem hebben. Misschien had hij wel veel langer door dat ik op hem verliefd werd. Hij gebruikte me gewoon, voor de zoveelste misplaatste grap. Want uiteindelijk, dat was wat ik voor hem betekende.

Vrolijk was ik in mijn kleren gesprongen, had mijn boeken al zingend in mijn tas geladen en was daarna huppelend naar de les gegaan. Ik kon het zelfs niet laten om de professor een goede morgen te wensen.
'Er is er eentje vrolijk vandaag!' zei Merel toen ik naast haar plaats nam.
'Wat wil je, het is woensdag vandaag hoor.' antwoordde ik.
'Oh ja , was ik bijna vergeten,' zei ze ironisch terug. 'mevrouw gaat haar geweldige zangkunsten tonen voor die solopartijen. De generale repetitie, ben je er klaar voor?' Ik lachte breed.
‘Kan niet beter!’ Lotte, Jolien en ik deden het schitterend samen. Vanaf oktober hadden we elke woensdagnamiddag samen extra lessen gekregen. Onze stemmen pasten vloeiden prachtig samen. Op het kerstfeest zouden we laten zien wat we waard waren. Elke laatste schooldag voor een vakantie is het feest op school. Dan worden er allerlei activiteiten, tentoonstellingen en optredens gegeven, afgerond met een klein feestje. De dag is eigenlijk om iedereen op school te tonen waar de verschillende richtingen een heel trimester rond gewerkt hebben. Ook mijn klas zal optreden. We moeten in koor verschillende liederen zingen waaronder eentje waar ik dus een solostuk mag zingen.

'Veel succes!' riep Merel nog nadat ze met Jess, Mel en amber het schoolplein verliet.
Vol moed vertrok ik naar de laatste aparte repetitie. Morgen zouden we nog een keer in groep alles herhalen om dan voluit te gaan op het kerstoptreden. Ik wipte nog snel mijn kamer binnen om de juiste boeken te nemen en ging dan rechtstreeks naar het zanglokaal. Toen ik eenmaal voor de deur stond kleefde er een papiertje op de deur. Snel vlogen mijn ogen over de letters:

De les gaat door in F.120 wegens uitzonderlijke redenen waardoor we het zanglokaal momenteel niet kunnen gebruiken.
Mvg, Mevrouw Halewijn.

Uitzonderlijke redenen? Vreemd. Ik maakte rechtsomkeer en ging op zoek naar het lokaal F.120. Nooit eerder was ik voor lessen in het oude F-gebouw geweest. De tijd drong dus ik kon maar best opschieten. Mevrouw Halewijn hield niet van laatkomers. Met de hulp van een dame uit de schoonmaakploeg zag ik de deur van het lang gezochte lokaal eindelijk opdoemen. Het bevond zich in een oude en verlaten gang, buiten het personeel was er niemand die hier nog kwam. Lokalen op deze gang stonden al een tijdje leeg omdat ze te oud werden. Ik klopte op de deur maar kreeg geen antwoord. Ik begreep er niets meer van. Maar eigenlijk was het zo verbazingwekkend nog niet, wie dit lokaal direct zou vinden moest de school goed vanbuiten kennen. Ik besloot naar binnen te gaan zodat ik alvast mijn spullen kon klaar leggen. De deur opende zich met een piepend geluid en even leek het of ik iets om de hoek zag bewegen. Toen ik twee seconden later weer terug keek zag ik niets meer. Ik stak het maar op mijn verbeelding en ging verder naar binnen. De sfeer en die kille stilte, ik vond het maar niets. Het leek alsof ik in het midden van een oud en verlaten huis stond waarvan de buurtbewoners angstig vertelden dat het behekst was. De vloer maakte een krakend geluid, alsof het extra wilde benadrukken hoe lang er al niemand meer geweest was. Ik blies over één van de lessenaars en een hele wolk stof dwarrelde neer. Blijkbaar kwam zelfs de schoonmaakploeg hier niet meer. Plotseling sloeg de deur met een harde knal dicht. Mijn lichaam schokte en ik slaakte een gil. Geschrokken draaide ik me om en liep snel terug naar de deur. Ik draaide aan de klink maar die wilde niet meer mee. Ik bleef trekken en sleuren maar wat ik ook deed, de deur bleef dicht. Zweetdruppels parelden op mijn voorhoofd en ik raakte lichtelijk in paniek. Ik riep om hulp terwijl ik met mijn vuisten hard tegen de deur bonkte. Toen ik mijn oor even later tegen de deurwand legde hoorde ik het gegiechel van een stel meisjes. Opgelucht haalde ik adem. Gelukkig, er waren mensen die me hadden gehoord. Althans dat dacht ik toch.
'Hé ik ben hier! Hier in F,... 120! Kan iemand me hier uithalen?!' Het gegiechel herhaalde zich weer.
'Noa, Noa, Noa toch... je leert het ook nooit hè.' Een venijnige stem waarin licht enthousiasme te horen was weerklonk aan de andere kant van de deur. Dat akelige stemgeluid herkende ik meteen, Angela.
'Hoe kan je nu zo'n dom briefje vertrouwen? Ik dacht dat je slimmer was.'
'Laat me hier godverdomme uit ja! En wel nu onmiddellijk!' krijste ik door de kamer.
'Noa, weet je nog wat ik zei? Jij verdiend geen solo, ik heb er veel meer recht op dan jij. Ik kan je niet laten gaan, want dan zou jij datgene krijgen wat ik verdien. Wie niet op de laatste -misschien wel belangrijkste- repetitie komt opdagen zal mevr. Halewijn de solo niet meer geven. En raad eens wie wel?'
'Je bent gek! Zoiets kan je niet maken! '
'O, dat kan ik wel hoor! Je ziet Noa, ik krijg altijd mijn zin.' Een gemeen lachje volgde.
'Angela, doe niet zo stom en haal me hier gewoon uit!'
'Ik denk dat ik maar eens ga, ik zou niet willen dat ik te laat kom. En, oh ja, Je hoeft niet te roepen hoor. Er is toch geen kat die je hoort!' De stemmen stierven weg en het werd weer doodstil.

Reacties: