FanFic.nl

Goochelaars en Geesten [TH]

Ik was je man

Valmond zette zijn laptop neer op een bankje en ging er naast zitten. Hij begon allerlei knoppen in te drukken. Ik had werkelijk waar geen idee wat hij aan het doen was. ‘Nederland zei jij?’ Ik knikte en Valmond drukte nog wat toetsen in. ‘Oké,’ zei hij na enkele minuten. ‘Hoe heet dat kind van je?’ ‘Amber,’ zei ik. ‘Geen achternaam?’ Ik schudde mijn hoofd. ‘Vertel me eens wat meer over haar.’ Ik dacht koortsachtig na, eigenlijk wist ik helemaal niks over Amber. ‘Uhm… Ze woont in Amsterdam. Ze heeft een zusje genaamd Emily en haar opa zorgde voor hen.’ Valmond vulde de gegevens in. Niks. ‘Weet je niet meer?’ vroeg hij, ‘Iets over die opa ofzo?’ Weer moest ik nadenken. Het enige wat ik van die man wist was dat hij geobsedeerd was. Hij had zo ongeveer zijn hele leven om mij heen gebouwd. Alleen dat stond vast niet in de bestanden van de staat. ‘Hij heeft in het ziekenhuis gelegen. Hij had iets met zijn hart.’ Valmond knikte goedkeurend. Blijkbaar kon hij wel iets met die informatie. Valmond klikte nog een paar en begon toen informatie voor te lezen. ‘Andries Thomas. Heeft vanaf 4 juli een korte tijd in het ziekenhuis gelegen en is onlangs overleden. Hij heeft de zorg voor zijn kleindochter Emily overgedragen aan zijn ex-vrouw Sara. Thomas woonde in Amsterdam en is een paar keer in aanraking gekomen met de politie.’ ‘Kan dat hem zijn?’ vroeg the Ghost. Ik knikte. Alle informatie leek te kloppen, alleen degene die ik zocht miste opvallend. ‘Staat er niks over een andere kleindochter?’ vroeg ik. Valmond schudde zijn hoofd en draaide de laptop naar mij toe. Ik zag een stamboom. Duidelijk zichtbaar was dat mijn ontvoerder maar één kleinkind had: Emily.
Ik zuchtte en liet Valmond nog wat andere gegevens invullen. We kregen nooit resultaten. Bij de gemeente Amsterdam stond geen Amber Thomas ingeschreven. ‘Sorry jongen,’ zei the Ghost verontschuldigend. ‘Maar het lijkt erop dat je vriendin in Nederland niet is ingeschreven en daar dus niet bestaat.’ Ik bedankte Valmond en trok verder de stad in. Gustav en Isa moest ik nog steeds vinden. We moesten maar eens verder gaan. Ik had niet het idee dat Jeroen en Amber zich in een grote stad gingen verbergen. Nee, ze zaten vast in een klein dorpje hoog in de bergen. Ze moesten wel. Ze konden zich bij geen enkel hotel inschrijven, nergens geld pinnen of betalen met pasjes. Deden ze dat wel, dan was hun locatie direct bekend bij de Zwitserse autoriteiten en ik wist bijna zeker dat Nederland al had doorgegeven dat er een crimineel op Zwitserse bodem rondliep. Ik hoopte dat ze zo wanhopig werden dat ze gingen pinnen of zich gingen in schrijven in hotel. Dan zou ik Amber terughebben. Dan zou Amber weer bij mij zijn.
Helaas was het nog niet zo ver. Eerst mijn vrienden vinden en dan samen opzoek gaan naar het juiste bergdorpje. Helaas zaten we hier midden in de bergen en lag er op elke berg zeker één dorpje. Je hoefde geen wiskundig genie te zijn om te weten dat lukraak gaan zoeken niet te doen was. Duizenden dorpjes, duizenden kilometers weg. Ook konden Amber en Jeroen zich verplaatsen door het land. Misschien zaten we niet eens in het goede land. Maar aan dat laatste wilde ik liever niet denken.
Overal om mij heen werd gevochten, ik zag het niet. Overal om mij heen werden relaties verbroken, ik voelde hun pijn niet. Overal om mij heen klonken sirenes, ik hoorde ze niet. Ik zat in mijn eigen wereld. Ik was diep in gedachten verzonken. Ik struinde de stad door, tot ik tegen iets zachts en massiefs opliep. Een mens.

Reacties:

Er zijn nog geen reacties op dit verhaal.