FanFic.nl

I Still Hear Your Voice: Screaming... |compleet|

I Still Hear Your Voice: Screaming...

Tranen stromen langs mijn wangen, landen op onze handen die ik heb laten verstrengelen. Jou hand voelt vreemd, niet als de hand die ik gewent ben om soms vast te houden, je vingers zijn koud en ik kan de kootjes door je vel heen voelen.
Het maakt me bang om je pijn te doen, je voelt zo breekbaar.
Mijn vingertoppen strelen voorzichtig je gezicht, je slaap en je bleke, ingevallen wangen. De verschijning die hier voor me ligt, lijkt bij lange na niet op de ‘jou’ die ik ken.
Ben je het wel? Zit ik niet bij de verkeerde aan het ziekenhuis bed? Ligt mijn broer niet thuis op de bank te wachten tot ik kom?
Ik zou wensen dat het zo was, dat ik naar huis kon en mezelf zou kunnen uitlachen voor de blunder die ik ben begaan door te denken dat jou iets was overkomen, maar dat kan ik alleen wensen. Alles wijst aan dat jij het echt bent die hier ligt, jou naam op het eind van het bed en op de kaarten van onze familie die boven je hangen.
Ze wensen je sterkte, je hebt zo veel meer nodig.

Ik zie mijn handen wit worden en snel laat ik jou hand los, je hoeft niet nog een blauwe plek omdat ik mijn emoties niet in kan houden. Een snik klinkt door de kamer, ik kan hem alleen maar negeren en doen alsof hij niet van mij kwam.
Broertje, als ik de mensen vind die je dit aangedaan hebben, ik zal ze eigenhandig de keel omdraaien, daar kan je van uitgaan. Ik zal je wreken voor wat ze jou aangedaan hebben, hoe konden ze?
Wie kan jou stralende gezichtje, jou prachtige verschijning, nou zo veel pijn aan doen?
Zieke mensen, broertje, het waren zieke mensen. Mensen die mentaal gestoord zijn, mensen die behoren in een inrichting, mensen die niet vrij behoren rond te lopen, mensen die een gevaar zijn voor iedereen om hun heen, mensen met een ondraaglijke haat in zich.
Broer, je moet me helpen, ik heb het gevoel dat ik langzaam in zo’n mens verander. Hoe langer dat ik naar je kijk, de wonden, builen en plekken zie die zo onnatuurlijk je lichaam sieren, hoe groter mijn haat wordt. Als een ballon die steeds groter word opgeblazen, zo groeit het, de haat voor de mensen die dit je aangedaan hebben. Ze hadden het recht niet om jou dit aan te doen, écht niet. Denk je dat ze jaloers waren, broer? Konden ze het niet uitstaan dat jij, je prachtige zelf bent, gelukkig was en overal mee wegkomt? Zouden ze jaloers zijn geweest op het feit dat jij kan doen en laten wat je wilt en dat je alsnog miljoenen meisjes achter je hebt staan?
Ik weet het niet, ik weet alleen dat ik ze het liefst zelf het ziekenhuis of zelfs hun graf in zou willen slaan.
Je moet me helpen en tegen houden, broertje, ik weet niet of ik zelf sterk genoeg ben. Je moet me helpen, wakker worden, jou ogen zullen het helle vuur lichtjes kunnen blussen, jou aanrakingen zullen me rustig manen en deze dwaze gedachte laten stoppen. Geweld is geen oplossing, ik weet het, maar in mijn ogen nu, broertje, met jou in deze situatie, lijkt het de enige en de rechtvaardigste uitkomst.
Wordt nou wakker en bewijs me het tegendeel, wordt asjeblieft wakker broertje, ik heb je nodig, ik kan niet zonder jou, weet je dat dan niet?

Ik moet me inhouden om niet met een ruk de stoel naar achter te schuiven en recht te gaan staan, om niet alles in deze achterlijke ziekenhuiskamer kort en klein te slaan, om niet -uitgeput en in tranen- op de grond te zaken en het uit te jammeren.
Ik behoor sterk te zijn, sterk te zijn voor jou, als je wakker wordt zul je het zo zwaar hebben. Jij zal het recht hebben om alles te vernielen, om te huilen en om te schreeuw,-
Ik sluit mijn ogen stevig en ik druk mijn tanden in mijn lip om niet opnieuw in huilen uit te barsten, het helpt niet, ondanks de handeling weten enkele tranen uit mijn ooghoeken te ontsnappen.
Ik voel me zo machteloos, broer! Ik wil je zo graag helpen, ik zou het zo graag willen, ik zou alles voor je doen, maar de oplossing voor wat er gebeurt is ligt buiten mijn bereik. Buiten ieders bereik, de dokters kunnen je niet helpen. De wond was te diep, het was fataal.

Ik geloof niet dat je het kan accepteren, het zal zo moeilijk voor je zijn. Wat denken die achterlijke imbecielen wel niet wat ze gedaan hebben om jou,- godverdomme om jou te ontnemen, wat - op mij na - het belangrijkst voor je was!

Reacties:

Er zijn nog geen reacties op dit verhaal.