FanFic.nl

Locked Up

First conversation

Nadezhda PoV;
Ik weet niet waarom maar Dorien is anders nu. Net aan tafel was ze best aardig en ze zorgde voor een schuimgevecht. Had ik nooit in haar gezien. Ik zit nu met mijn pyjama al aan op bed, mijn haar hangt nat en slap naast mijn hoofd. Ik kijk naar Suki, die struikelend haar haren vast bind. “Ik ben best wel moe nu.”� geeuwt ze. “Ik ook.”� Ik ga in kleermakerszit zitten en leg mijn handen op mijn benen. “Ik ook.”� Ik stop mijn haren achter mijn oor. Suki komt naast me zitten. “Heb je nu eigenlijk al met Bill gepraat?”� Blozend en beschaamd schud ik mijn hoofd. “Nee dus.”� Suki ziet er de lol wel van in, maar ik… Nee, ik vind het niet grappig. Is het niet vrij kinderachtig dat ik niet met hem durf te praten? Ik bedoel, ik ben 14 en ik durf dat niet eens! En wat moet Bill nu wel niet van me denken? Misschien denkt hij dat ik bang van hem ben. Of hem haat! En dat doe ik zeker niet. Ik hou van hem met heel mijn hard, dat is al 2 jaar zo, sinds ik hem voor het eerst zag. Nee, eigenlijk de tweede keer. Maar dan nog… Hij mag niet denken dat ik hem haat! Als ik opkijk, zie ik dat Suki er niet meer zit. Maar Bill wel!

“Oh… euhh… Hoi.”� mompel ik. Het bloed stijgt naar mijn wangen en doet me gloeien. “Ze praat.”� lacht Bill. Ik knik onzeker en kijk hem dan aan, recht in zijn donkerbruine ogen die ik al zo vaak heb bewonderd op een poster of op het internet. Het liefst van al zou ik hem nu aanraken, zoals ik altijd bij mijn poster deed. Gewoon, hem aanraken en voelen dat hij wel echt is. “En toen was ze weer stil.”� Bill kijkt me geamuseerd aan. Ik kijk even naar beneden. Nee, ik zit in mijn pyjama! Wat een geweldige eerste indruk. Wacht, de eerste keer dat hij me zag, had ik wel kleren aan. “Sorry. Ik moest denken… juist… poster… Euhm… Dat laatste heb je niet gehoord.”� Ik lach onzeker. Waarom is dit zo moeilijk? Hij is toch ook maar een gewone jongen. Nee! Hij is het prachtigste schepsel ooit gecreëerd. Alles behalve gewoon. Elke ochtend word ik wakker en kijk in zijn papieren ogen. Ze glimlachen altijd zo lief. Elke avond kijk ik als laatste van hem en hoop ik op weer zo’n prachtige droom waarin hij me meeneemt of me komt bezoeken. En altijd eindigt het mooi, in een prachtig wit kasteel waarin een groot koor zit dat sprookjesachtige muziek speelt op violen en engelenstemmen die erbij zingen. Bill die me tegen zich aantrekt en me teder kust. Mijn dromen zijn verre van werkelijkheid.

“Waarom ben je zo stil?”� Bills ogen dringen zo door, tot op mijn ziel. “Ik euhh… dacht ergens aan.”� Ik wiebel ongemakkelijk heen en weer. Het liefst van al zou ik nu willen zeggen dat ik aan hem dacht, en dat ik dat al bijna elke dag doe. Maar dat zou pas verkeerd over komen. Bill staat recht en stapt op me af. Mijn hart glipt tussen mijn ribben door en wil Bill aanraken. Snap ik wel. Wie wil Bill nu niet aanraken? Hij komt naast me zitten. Zijn arm raakt de mijne. Die plek begint te tintelen. “Ah zo. Ik heb me nog niet echt kunnen voorstellen. Al denk ik wel dat je me kent aangezien je bijna flauwviel toen je me zag. Ik ben Bill Kaulitz, 20 jaar, kom uit Loitsche, ben zanger van Tokio Hotel.”� Hij steekt zijn hand naar me uit. Ik hef mijn trillende hand op en pak die van hem vast. Zijn hand is warm. Zo perfect. Ik trek mijn hand snel terug. Ik mag hem niet te veel aanraken, daar ga ik rare dingen van denken. Maar hij is gewoon perfect. “Ik ben Nadezhda. Ja, een Russische naam. Zeg maar Nadezh. Ik ben 14, ik kom uit Nederland. Euhm… Ik ben een grote fan van Tokio Hotel.”� Ik glimlach flauwtjes naar hem. Hij is zo ontzettend dicht. “Ik heb een vreemde vraag. En je mag nee zeggen. Nee, laat maar. Het is te vreemd.”� Ik kruip een beetje naar achter. Tot mijn verbazing, en ik vind het helemaal niet erg, volgt Bill me. Hij zit weer naast me en kijkt me weer aan. “Vraag maar.”� Een prachtige glimlach verschijnt op zijn gezicht. “Zou ik je… mogen aanraken?”� Hij glimlacht nu zelfs nog harder. “Natuurlijk.”�

Mijn vingers trillen terwijl ik ze naar zijn gezicht breng. De toppen van mijn wijs- en middelvinger gaan langs zijn kaaklijn. Dit is freaking real. Zijn wang voelt zacht aan. Mijn vingers gaan over zijn lippen. Als ik op het midden bent, bijt hij erin. “Ik ben gevaarlijk!”� lacht hij en laat mijn vingers los. Voor ik het weet, drukt hij me tegen de muur. “Heel gevaarlijk.”� Ik grijns. “Dat geloof ik niet.”� Ik duw tegen zijn schouders zodat hij omvalt. “Ik ben gevaarlijker.”� Bill haalt zijn wenkbrauwen op en begint dan te lachen. “Waar is dat zenuwachtige, verlegen meisje gebleven?”� Ik kruip naar hem toe en ga naast zijn oor hangen. “Verdwenen.”� fluister ik in zijn oor. Hij duwt me om en gaat dan boven me hangen. “Goed zo. Ik vind deze Nadezh veel leuker.”� Ik voel me weer blozen. Mijn hard bonkt mijn ribben bijna aan stukken. “Als jij dat vindt…”� lach ik. Ik beland weer tegen de muur. Bill zit vlak voor me. “Ik vind het.”� lacht hij en wiebelt met zijn wenkbrauwen. Iets dat ik Tom al vaak heb zien doen maar bij Bill is het toch leuker. Ik voel zijn adem in mijn gezicht strijken. En net op dat moment komen Suki en Tom lachend binnen.

Bill laat zich achterover vallen. “Storen wij?”� Suki springt op Toms rug en slaat op zijn kont. Tom loopt lachend naar het bed en laat zich er samen met Suki op vallen. “Nee hoor.”� zeg ik snel, al storen ze eigenlijk wel. Ik zucht en leg mijn benen onder de dekens. “Goedenavond.”� rolt door het huis. De mysterieuze stem is nog niets verandert, al is het al wel even geleden dat ik hem gehoord heb. “Jullie krijgen van mij 3 dagen om een dans aan te leren. De groepjes van 4 krijgen allemaal een laptop, een stereo en cd’s tot hun beschikking. Pas op! Er hangt een eliminatie aan vast!”� Ik slik moeizaam. “Ik wil nog niet weg.”� mompelt Tom, die al een tijdje niet meer lacht. “Ik ook niet.”� zegt Bill. “Ik kan niet dansen.”� jammer ik. En dat is echt waar. Ik ben een waardeloze danser. “Ik kan alleen de salsa.”� zegt Suki en laat zich achterover vallen. “Hmm… 3 dagen. Is dat genoeg om de salsa te leren?”� vraagt Bill en houdt zich omhoog op zijn armen die gevaarlijk trillen. Hij heeft wel te weinig spieren. Ik staar weer naar hem en wend daarom snel mijn blik af. “Normaal wel.”� Suki veert omhoog en heeft een grijns op haar gezicht. “Maar dan moeten we nu beginnen.”�

Suki zet één of ander nummer op haar gsm op. Bill staat recht en strekt zijn arm uit. Zijn hand nodigt me uit. Ik pak hem vast. Bill trekt me tegen zich aan. “Je linkerhand op haar heup.”� commandeert Suki. Bills hand glijdt langs mijn zij naar mijn heup. “Rechterhand vastpakken.”� Bills hand pakt mijn hand vast. Jezus, staat die verwarming hier nu zo warm? “Goed, draai haar rond.”� Bill kijkt me even doordringend aan en trekt dan aan mijn arm. Ik draai rond in zijn armen maar val dan met hem mee op bed. “Jullie moeten nog veel leren.”� lacht Suki. Bill komt kreunend overeind. “Leer het ons dan serieus. Nee, leer het Nadezh serieus. Ze kan er niet veel van.”� Ik spring recht en zet mijn armen in mijn zij. “Wat zei je daar?”� Bill kijkt me even onschuldig aan en trekt me dan weer naar zich toe. “Nog eens.”� fluistert hij in mijn oor en doet mijn nekhaartjes recht komen te staan. Zolang ik ongeveer tegen zijn lijf geplakt mag zitten, vind ik het best.

Voor Suki, die me dit geweldige idee heeft gegeven! Je bent en blijft voor altijd mijn hartsvriendin en kan allang niet meer zonder je! <3

Reacties: