FanFic.nl

Sing it Out!

14. Verslagen.

Ik was er zo kapot van dat ik neerzakte op de grond. Tranen welde op in mijn ogen. Hoe kon ik zo stom zijn, ik had moeten weten dat mevrouw Halewijn zoiets persoonlijk zou melden. Ik had beter moeten nadenken. Angela had me alles ontnomen. Eerst Bill en nu het enige wat me nog restte, de solo. Ik keek er zo naar uit. In een fractie van een seconde veranderde mijn hemels gevoel in een regelrechte hel. Ik moest op zoek naar een manier om hier weg te komen. Mijn oog viel op één van mijn broekzakken. Mijn GSM. Ik kon me wel voor mijn hoofd slaan, dat ik daar niet eerder aan gedacht had. Ik toetste een nummer in en een paar seconden later ging de telefoon over.
‘Hallo, met Jess?’ Nog voordat ik mijn naam kon zeggen verbrak de verbinding.
“Batterij leeg”� verscheen op de display. Perfect. Nu zou ik hier zeker nog een poosje vastzitten. Angela zou haar zin krijgen en mevr. Halewijn zou verschrikkelijk teleurgesteld zijn in me. Er was niets dat ik kon doen. Ik stond machteloos.

Twee uur later zat ik daar nog steeds. Het schreeuwen had ik opgegeven. Er was inderdaad toch niemand die me hoorde. Tot ik plots weer stemmen hoorde. Niet dat irritante gegiechel van daarnet maar een paar vrolijke stemmen, af en toe een beetje gelach. Vast en zeker niet Angela en haar bende meelopende meisjes. Ik zette mezelf rechtop en begon te roepen. Het werd even stil en dan hoorde ik een stem.
‘Noa? Ben jij dat?’
‘Ja! Hier! Ik zit hier!’ De stemmen kwamen dichterbij. Een krakend geluid kwam van achter de deur en onmiddellijk daarna werd de deur geopend. Tot mijn grote verbazing stond Amber plots recht voor mijn neus. Ik vloog haar uitbundig om de hals en zij was totaal verrast.
‘Jij bent ook blij om me te zien. Wat doe je hier in godsnaam?’
‘Dat kreng is echt gek geworden! Hoe haalt ze het in haar hoofd om zo'n gemene streek uit te halen!’ Ze wist natuurlijk niet waarover ik het had dus vertelde ik kort wat er gebeurd was. Met grote verbazing luisterde ze naar mijn verhaal.
‘Ik heb altijd al geweten dat ze niet normaal was. Ik snap niet wat Bill in haar ziet. Dat je zoiets kan doen, dat vindt ik echt laag.’ En toen hoorde en zag ik plots Tom. Hij zat op een stoel net voor de deur, waarschijnlijk was die daarjuist onder de klink geplaatst. Doordat ik zo druk bezig was met vertellen had ik hem niet eens opgemerkt.
‘Wat doe jij hier?’ Domme vraag. Vooraleer ik een antwoord gekregen had, had ik het al door. Amber en Tom, gelach, niet bruikbare klaslokalen,… . Ik wilde niet eens meer weten wat zij hier deden.
‘Ga je mee terug met ons? We moeten Mevrouw Halewijn vertellen wat er gebeurd is.’

Met een kloppend hart liep ik het zanglokaal binnen. Uiteraard was het nog in exact dezelfde staat als gewoonlijk. Mevrouw Halewijn raapte vlijtig haar boeken bij elkaar. Hijgend stond ik voor haar bureau.
‘Ah Noa,’ zei ze toen ze even van haar werk opkeek, ‘misschien is het je nog niet opgevallen, maar de les is al lang afgelopen.’ Ze keurde me verder geen blik waardig en ging verder met inladen.
‘Dat weet ik wel mevrouw maar,-.’ Nog voor ik mijn zin kon afmaken onderbrak ze me.
‘Heb je een doktersbriefje?’
‘Euhm, nee?’ vroeg ik verbaasd met de gedachte van waarom ik in hemelsnaam zo’n briefje nodig had.
‘Was je niet ziek dan?’
‘Nee mevrouw maar,-.’ Alweer kreeg ik geen tijd om mijn zin af te maken.
‘Dan zie ik geen geldige reden voor het niet nakomen van onze afspraken. Zoals ik al zei Noa, je moet ervoor blijven werken. Gelukkig was Angela er om voor je in te vallen. Ik was aangenaam verrast door haar prestatie. Ik kan veel van je verdragen Noa, maar dat je niet komt opdagen op de belangrijkste repetitie, daar is geen excuus voor.’
‘Ik heb wel een reden. Het zit zo,… ik zat opgesloten in een lokaal op de oude gang en er was niemand die me kon horen. Toen belde ik Jess maar mijn GSM viel plots uit en toen kon ik niet veel meer doen dan gewoon wachten tot er iemand langs zou komen.'
‘Dat is echt het meest bespottelijke excuus dat ik al ooit gehoord hebt.’ De moed zakte me in de schoenen. Amber en Tom die al even achter me stonden, hadden het hele gesprek gevolgd.
‘Mevrouw, u moet Noa echt geloven! Ze kon er niets aan doen.’ probeerde Amber het voor me op te nemen.
‘Denk nu niet dat ik niet weet dat jou vriendjes dit spelletje meespelen. Je stelt me teleur en laat me geen andere keuze. Het spijt me Noa, maar de solo gaat naar Angela. Ik ben er vanmiddag achter gekomen dat zij er hard genoeg voor werkt,… en dat ook zal blijven doen.’
En toen verdween ze met haar tas en boeken uit het zicht.

Verdoofd liep ik met kleine pasjes terug naar mijn kamer. Ik lette voor niets of niemand meer op en keek gewoon naar mijn voeten terwijl ik slenterend doorliep. Tot ik plots tegen hard tegen iemand aanknalde. Van alle leerlingen op school was er nu net één waar ik absoluut niet tegen had willen botsen. Ik vroeg me af of deze dag nog erger kon worden. Mijn boeken dwarrelden verspreid op de grond. Meteen hurkte ik neer en begon ze snel weer te verzamelen. Ik voelde hoe zijn ogen mijn lichaam opnamen. Hij hurkte naaste me neer en raapte wat verstrooide bladeren van de vloer.
'Is er iets?' Die blik in zijn ogen toen hij de woorden uitsprak, zo anders dan doorgaans. Zijn speelse, weelderige blik had plaats gemaakt voor een kwetsbare, gevoelige Bill. Een Bill die ook met anderen inzat, die respect had voor de mensen om zich heen. Het leek echt of hij het meende deze keer. Zijn ogen staarden me aan alsof ze me vroegen om hem alles te vertellen. Wat ik maar wilde, hij zou luisteren. Een moment was ik ook echt van plan dat te doen, maar dan dacht ik terug aan een paar weken geleden. Al gouw was dat goede geloof verloren. Het was trouwens zijn vriendin die me dit geflikt had, hij kon er even goed van weten, het zelfs amusant gevonden hebben. Zoals hij mijn oprechte liefde ook als een goede grap gezien had.
'Alsof dat jou iets kan schelen!' beet ik hem venijnig toe. Ik griste de bladeren wild uit zijn handen en wilde weer gewoon verder lopen. Hij greep mijn pols vast zodat ik niet meer verder kon. IJzig keek ik in zijn ogen.
'Toevallig wel ja!' riep hij luider dan tevoren.
‘Laat me gewoon met rust oké?!’ Bills standvastigheid bleef maar aanhouden. Hij was er heilig van overtuigd iets zinnigs uit me te krijgen. Ik slaakte een diepe zucht.
‘Laat me alsjeblieft gaan. Ik heb hier echt geen zin in.’ zei ik op een veel rustigere, zielige en meer verslagen toon. Wanneer hij de tranen in mijn ogen zag opwellen loste hij meteen zijn hand, die mijn pols nog steeds krampachtig vasthield. Zwakjes duwde ik hem opzij en ging verder.

Bij het betreden van mijn kamer werd ik meteen aangestaard door vier paar ogen. Ik plofte neer op mijn bed.
'Ze geloofde het niet. Ze geloofde verdomme geen woord van wat ik zei! Angela krijgt haar zin en ik heb niets meer! Niets!' Mijn vriendinnen fluisterde troostende woordjes en vertelden dat het heus wel goed zou komen. Ik wist dat, dat niet het geval was, het was voorbij, gedaan, finito. En er was niets dat ik ertegen kon doen. Ik was ontroostbaar en bleef maar huilen.

Reacties: