FanFic.nl

Bermuda Triangle

Proloog 0.1

Er was niemand te horen. Vlug keek ze om zich heen, en er was ook niemand te zien. De gang was leeg. Het hekje met het bordje “Staff Only”� hing voor haar neus. Zoals gewoonlijk negeerde ze het bordje, en stapte ze behendig over het hekje heen. Snel liep ze de gang door. Toen ze door de deur naar buiten stapte, moest ze haar ogen even laten wennen aan het felle zonlicht. Daarna liep ze gewoon verder. Nu was ze op het achterdek. Het enige stille plekje op het schip. Geen passagier of bemanningslid dat hier kwam, ondanks wat het bordje beweerde. Ze liep naar de reling, en bleef daar even staan kijken over de zee. Toen keek ze voor de laatste keer nog even om zich heen, om zich ervan te verzekeren dat er echt niemand was. Vervolgens stapte ze over de reling en sprong ze in de reddingsboot. Hier was ze veilig. Hier zou niemand haar zoeken, of vinden. Ze plofte neer in haar favoriete hoekje van de boot. De wind waaide hard, maar het kon haar niets schelen, al zouden haar korte zwarte haren warrig zitten. Dat vond ze juist cool. Ze zuchtte, en ontspande zich. Hoewel de cruise relaxend bedoeld was, was dit de enige plek waar ze echt tot rust kwam. Niemand om haar heen, uitkijkend over zee. Ze genoot van die korte momentjes waarop ze ongezien kon wegglippen. Ze wist dat ze niet te lang kon wegblijven, anders zou haar moeder haar gaan missen. Toch was ze bereid om alle risico’s te nemen om hier even te kunnen zitten, om even alleen te kunnen zijn. Ze sloot haar ogen en snoof de zilte zeelucht op. Heerlijk. Ze voelde zich direct weer normaal. Zo’n cruise was niets voor haar, maar ze was mee gegaan voor haar moeder. Nu ze hier daadwerkelijk was, vroeg ze zich telkens weer af waarom ze het ook alweer had gedaan. Telkens bleek maar weer dat zoiets echt niets voor haar was. Maar haar moeder bleef maar aandringen, en omdat ze haar moeder toch al niet zo vaak zag, gaf ze haar maar haar zin. En toen zat ze op dat schip. Dat enorme schip met zoveel mensen. En toch had ze zich alleen gevoeld. Ineens werd ze opgeschrokken uit haar mijmeringen. Voor het eerst sinds al die keren dat ze zich hier had verscholen, klonken er voetstappen op het dek. Verschrikt opende ze haar ogen. Dit was niet de bedoeling geweest. Er was geen uitweg mogelijk. Als de persoon over de reling zou kijken, zou hij of zij haar zien. Ze kon zich nergens verschuilen. Alles wat ze kon doen was zo stil mogelijk blijven zitten, geen geluid maken en hopen dat de persoon haar niet zou ontdekken. Ze beet op haar lip en was zich ervan bewust dat ze heel jachtig adem haalde. Daarentegen maakten de golven en de wind ook veel geluid, dus ze wist niet of ze hoorbaar zou zijn. Vanbinnen bad ze dat de persoon snel zou weggaan. Het tegendeel vond echter plaats. De voetstappen kwamen steeds dichterbij. Ze wist zeker dat ze ontdekt zou worden. Ze zat al honderden excuses te verzinnen waarom ze zich daar bevond. ‘Zo, dus mijn geheime schuilplaats is ontdekt?’ klonk er ineens een stem van boven haar. Ze keek naar boven en zag een jongen die op de reling leunde. Hij had blond haar, vrolijke bruine ogen, en was van het type dat veel meisjes sexy genoemd zouden hebben. Zij daarentegen gebruikte het woord sexy niet, en ze was het ook niet van plan. Hij was gewoon de zoveelste knappe jongen. Even zweeg ze, en keek ze de jongen aan. Toen antwoordde ze: ‘Volgens mij is niets op deze boot hier van jou.’ ‘Daar heb je gelijk in,’ gaf de jongen toe, die nog steeds op de reling leunde. ‘Behalve misschien mijn bagage.’ Ze rolde even met haar ogen, maar toen kon er toch ook een glimlachje vanaf. De jongen glimlachte terug. Vervolgens klom de jongen in de reling en sprong naast haar in de reddingssloep. ‘Connor,’ stelde hij zichzelf voor, en hij stak zijn hand uit. Het meisje keek even bedenkelijk naar de hand. Toen besloot ze dat het wel kon, en schudde ze hem.
‘Kat,’ zei ze.
‘Als in het dier?’ vroeg Connor, terwijl hij naast haar ging zitten.
‘Als in de afkorting van mijn eigen belachelijke naam,’ zei Kat.
Connor knikte even. ‘Op die manier,’ zei hij toen. ‘
Op die manier,’ bevestigde Kat. Even bleef het stil.
‘En, wat doe je op deze boot?’ vroeg hij toen.
‘Behalve me vervelen? Niet veel,’ antwoordde zij. Connor glimlachte weer even.
‘Dat bedoel ik niet. Ik bedoel meer… hoe kom je hier? Je lijkt…’ Even zweeg hij en hij keek haar schattend aan.
‘Ik lijk niet het type voor een luxe cruise?’ maakte Kat zijn zin af. ‘Klopt. Ben ik ook niet. Verre van dat.’
‘Maar waarom ben je dan hier?’ vroeg Connor.
‘Hmm,’ begon Kat. ‘Misschien om vreemdelingen te vermaken met mijn niet passende uiterlijk?’ Het sarcasme droop ervan af. Het was duidelijk dat ze niet wilde vertellen waarom ze hier werkelijk was. Weer bleven ze even stil. Connor was gewend dat hij niet veel hoefde te praten. Meestal kletsten meisjes de oren van zijn hoofd. Aan Kat merkte hij dat hij het gesprek gaande moest houden. Toch was zij degene die weer begon met spreken.
‘En wat doe jij op een relaxende cruise? Is dat wel stoer genoeg voor een jongen zoals jij?’ vroeg ze.
‘Ik vermaak vreemdelingen ook met mijn uiterlijk. Voornamelijk meisjes,’ antwoordde hij. Ze glimlachte even.
‘Typisch,’ mompelde ze toen.
‘Wat?’ vroeg hij.
‘Typisch,’ herhaalde Kat haar woorden met een glimlach.
‘Wat? Dat meisjes gedoe?’ Kat knikte.
‘Precies. Dat meisjes gedoe. Typisch.’ Connor keek haar even verontwaardigd aan. Toen keek hij weer voor zich uit.
‘Bij jou schijnt het anders niet te werken,’ zei hij toen.
‘Dat komt, omdat ik de macho mannetjes er altijd weet uit te pikken. Dus ik waarschuw je al, cowboy, je charme offensief zal niet werken op mij.’ Even keek zij hem grijnzend aan. Ze zwegen even beiden. Toen zei hij simpel: ‘Goed. Dan bewaar ik mijn volle wapenuitrusting wel voor een ander meisje en praat ik met jou wel over koetjes en kalfjes, cowgirl,’ antwoordde hij haar. En op dat moment besloten ze allebei dat ze elkaar mochten.
‘En, wat vind je van de cruise tot nu toe?’ vroeg Connor.
‘Standaard. Typisch voor mensen die zichzelf willen laten geloven dat ze veel geld hebben,’ antwoordde Kat. Connor knikte.
‘Zo zou je het kunnen zien. Je zou het ook kunnen zien als een speelplaats voor grote mensen,’ zei hij.
Kan ook,’ zei Kat. De boot schommelde rustig heen en weer, en Kat merkte dat ze weer begon te ontspannen. Niet alleen door het geschommel van de boot, maar ook bij Connor voelde ze zich op haar gemak. Ze wist dat ze best wel eens vrienden met hem kon worden.
En die Bermuda driehoek?’ vroeg Kat. ‘Wat denk je daarvan?’
'Ik weet het niet. Het is wel een risico. Er zijn natuurlijk al vele schepen gezonken daar. Dat deze maatschappij zich niets aantrekt van alle geruchten, kan misschien wel eens haar ondergang worden.’ Kat knikte.
‘Het zou in ieder geval voor actie in de taxi zorgen,’ zei ze. Connor grinnikte.
‘Ach ja. Weet je, het kan mij niet zoveel schelen. Waarschijnlijk zijn het allemaal maar geruchten, en overkomt ons niets.’
‘Precies,’ zei Kat. ‘Waarschijnlijk zijn het allemaal geruchten. Let wel op het woordje waarschijnlijk dat je daaraan toevoegt.’
‘Je wilt toch niet zeggen dat jij wel gelooft dat we gaan zinken?’
‘Ik zeg niets,’ antwoordde Kat daarop. ‘Alles kan tegenwoordig. Harry Potter kan toveren, auto’s kunnen transformeren en spiegels kunnen leven. Schepen kunnen zinken in de Bermuda driehoek. Alles kan.’ Connor glimlachte. 'Je zult wel gelijk hebben, en waarschijnlijk zal er niets gebeuren wanneer we vandaag die driehoek in varen,’ ging Kat verder. ‘Ik sluit niets uit. Behalve dan dat Harry Potter en transformerende auto’s waanzinnige klets is. En waarschijnlijk dus ook die rare Bermuda driehoek.’ Weer bleef het even stil. Connor liet de woorden in zich doordringen.
‘Slim,’ zei hij toen. ‘Verstandig. Niets uitsluiten, maar toch zeggen dat het onzin is. Daarmee speel je op safe. Maar daarmee laat je ook een beetje merken dat je toch wel bang bent.’ Kat kneep haar ogen samen.
‘Ik bang? Onzin!’ verklaarde ze. ‘Ik ben nergens bang voor. Het is toch overduidelijk dat die geruchten nergens op slaan? Je kunt ze niet bewijzen!’
‘En toch sluit je ze niet uit,’ zei Connor. Kat bleef stil. Hier had ze niets op te zeggen. Toch begon ze niet veel later weer te praten. Ze wilde haar gelijk hebben.
‘Ik sluit niets uit nee. Want ze beweren dat die cruise volledig veilig is. En ze beweren ook dat we walvissen zullen zien. Nou, ik heb nog geen enkele walvis gezien, dus misschien is die folder wel een bij elkaar gekletste leugen. En ik ben niet bang!’ Connor grinnikte.
‘Ik ga dit niet van je winnen, hè?’ Kat schudde haar hoofd.
'Nope,’ zei ze. ‘Sorry.’ Connor haalde zijn schouders op.
‘Nou ja, we zullen wel zien. In de loop van de dag varen we de Bermuda driehoek in. Ik geloof zelfs,’ en hij keek even op zijn horloge, ‘binnen het komende uur.’
‘Oeh, scary,’ zei Kat spottend. ‘Nou ben ik bang. Gelukkig dan maar dat wij in het reddingsbootje zitten.’ Connor schudde lachend zijn hoofd.
‘Laten we hier dan maar een uur blijven. Dan zijn we veilig.’
‘Ik denk niet dat ik het hier een uur met jou uithoud,’ zei Kat plagend. ‘Bovendien zal mijn moeder zich zorgen gaan maken. Ik denk dat ik maar eens opstap.’
‘Nu al?’ vroeg Connor, terwijl Kat opstond en haar armen uitstak naar de reling. Hij was alleen iets te hoog en ze moest springen, maar tot nu toe was ze elke keer nog boven gekomen. ‘Hulp nodig?’ vroeg Connor, terwijl Kat aan de rand hing te bungelen. Kat keek naar Connor en zag zijn gezicht dat vol van zichzelf stond. ‘Nee,’ zei ze venijnig, en ze probeerde zich omhoog te hijsen. Connor bleef grijnzend staan kijken.
‘Vermaak je jezelf?’ vroeg Kat.
‘Je bent uiterst amusant, zoals je daarop probeert te klimmen,’ antwoordde Connor. Kat deed nog een poging zichzelf op te hijsen. Ineens klonken er stemmen op het dek. Kat vloekte in zichzelf en liet zichzelf weer vallen. ‘Hou je stil,’ siste ze tegen Connor. ‘Moet jij nodig zeggen, jij begint weer.’ Kat keek met een dodelijke blik naar Connor, die abrupt besloot maar niets meer te zeggen.

Reacties: