FanFic.nl

...

Rome.

2 weken later

Het is 2 weken geleden sinds ik thuis ben weggegaan. Nu ja het is te zeggen “thuis”� is nu niet bepaald het woord dat ik zou geven aan dat krot waar ik en met dat mens dat zichzelf men moeder noemt woonde. De eerste 2 nachten heb ik in een goedkoop motel geslapen in een stad waarvan ik de naam niet meer weet. Maar ik zag al snel dat als ik zo voort ging men geld snel op zou zijn, en overnacht dan gewoon onder een brug of op een stuk karton op een verlaten plein of op een bank in het park. Maar meestal slaap ik gewoon in verlaten panden of breek ik in bij 1 of ander gebouw waarvan ik niet weet waarvoor het eigenlijk gebruikt word. Momenteel ben ik met de trein, de bus, door middel van liften en heel veel stappen in Rome geraakt. Ik zie dat mijn geld al flink wat begint te dalen dus bespaar ik zoveel mogelijk. Rome, de stad van de liefde…dat zeggen ze toch. Wel, om eerlijk te zijn, zie ik hier niet meer liefde dan ik in elke andere stad zie. Of ligt het aan mij omdat ik eigenlijk niet weet hoe liefde er uit ziet, hoe liefde echt voelt. Ooit was ik 1 keer verliefd. Op Timo. Ik was 15, bijna 16 jaar toen ik hem ontmoete en was als een blok gevallen voor zijn lange donkere haren en de grijze kijkers die me vanonder het verwilderde haar altijd zo vrolijk aanstaarde. 6 maanden waren we heel gelukkig met elkaar. Timo liet me zien hoe mooi de wereld kon zijn, nam me mee in zijn droomwereld, beloofde me later als we oud genoeg waren dat hij met me zou trouwen, gaf me zelf een ring. Maar toen kwam dat auto-ongeluk. Timo was niet dood. Het is te zeggen, zijn ziel was niet dood. Maar zijn lichaam wel. Verlamt, helemaal verlamt. De bestuurder van de wagen was zijn oudere broer Aaron, hij was op slag dood. Timo en Aaron waren altijd al 2 handen op 1 buik geweest. Timo wilde niet meer leven. Hij wou euthanasie, en wel zo snel mogelijk. Zijn moeder wou het eerst niet. Begrijpelijk natuurlijk. Maar Timo bleef aandringen. Zijn moeder zag hoe ongelukkig hij was. Het was 4 maanden geleden sinds het ongeluk en hij had nog steeds huilbuien, nachten wakker liggen, denkend aan zijn broer. Uiteindelijk ging het zelf zo slecht dat ook zijn ziel dood was. Hij was helemaal depressief en er ging geen verbetering komen. Zijn moeder begon te denken in zijn plaats en ging dan uiteindelijk akkoord met de euthanasie waar haar zoon al 4 maanden voor smeekte. Na nog 2 maanden van wachten was het zover. Timo was weg. Ik was al die tijd bij hem gebleven, ik ben nooit gestopt met van hem te houden. Ik heb hem proberen te helpen, maar ik wist dat Timo niet gemaakt was om voor de rest van zijn leven in een bed te liggen. Hij had teveel energie in zich, teveel ambities. Ik was er ook voor zijn moeder na de dood van Timo. Ze had het zwaar. 3 jaar geleden had ze haar man nog maar net kwijt geraakt aan kanker. Daarna haar oudste zoon en nu ook haar andere. Nu had ze alleen nog maar haar dochtertje van 6 jaar. Na de dood van Timo is heel mijn leven in elkaar gestort. Ik kwam terecht bij Jordy. Een stoere gast van 20 jaar die beweerde van mij te houden. Maar hij had een donker kantje. Hij was gewelddadig. Hij sloeg me vaak, en beloofde daarna dat hij het nooit meer zou doen. Maar elke keer opnieuw gebeurde het. Ik trok het me niet aan. Elke slag die ik kreeg was een bewijs dat ik nog leefde. Ik was een levend wrak. Ik trok het me niet aan. Ik hield niet van hem. Ik had geen liefde meer in me. Op de avond van mijn 17de verjaardag gingen we uit naar een club. Daar deed hij zich voor als het perfecte vriendje. Hij betaalde mijn drankjes, danste met me, overliet me met lieve woordjes en zei tegen al zijn vrienden die hij tegen kwam dat ik zijn vaste vriendin was. Toen ik even naar toilet ging dacht ik dat hij misschien eindelijk tot het inzicht gekomen was en ik toch nog een toekomst met hem zou kunnen beginnen. Maar toen ik terug kwam stond hij te kussen met een ander meisje. En het was niet zo een kus waar ja achteraf kan komen met het excuus; “ja maar zij kuste mij.”� Het was een vurige kus die duidelijk van zijn kant kwam. De kus stopte en hij keek me aan met een grijns. Ik liep woest naar buiten. Dit was de druppel. Hij kon men lichaam mishandelen, maar niet men hart. Dat ging er over. Hij volgde me naar buiten en verkrachtte me. Daarna heb ik hem nog vaak gezien en telkens gaf hij me dezelfde valse grijns die ik zag toen hij dat meisje kuste op de avond van mijn verjaardag, op de avond dat ik besefte dat ik niet meer dieper kon zakken dan de diepe put waar ik nu inzat. We zijn nu 4 maanden verder en het gaat nog steeds even slecht met me. Ik weet niet meer wat liefde is, en zal dat ook nooit terug vinden. Maar dat is niet het ergste. Het ergste is dat ik me niet eens meer kan herinneren hoe het voelde om verliefd te zijn. Dat ik niet meer weet welk gevoel Timo me gaf elke keer dat ik bij hem was. Bovenop de mishandeling en de verkrachting die ik heb meegemaakt was dit nog steeds de pijnlijkste gedachten. Het begint al donker te worden en ik moet nog steeds een slaapplaats zien te vinden. Ik ging recht op een gebouw af dat er verlaten uitzag hopend dat ik er binnen geraak.



Sorry voor het lange wachten. <3

Reacties: