FanFic.nl

the pain of love.

deel 1

Het was een koude dag, overal waar je keek lag sneeuw.
Dat was ook niet zo gek als je in Loitsche woonde.
Het was zes maanden geleden.
Toen kende ik je al.
Nu in totaal een jaar.
Een jaar geleden zag ik je voor het eerst en het was liefde op het eerste gezicht.
Jij voelde hetzelfde voor mij.
Sindsdien hebben we een relatie.
Maar zes maanden geleden deed je het voor het eerst.
Het was vroeg in de ochtend, ik was naar een feest geweest waar jij ook was met je ‘o zo’ leuke vrienden.
Je zat aan de bar, jullie deden een wedstrijdje ‘drinken’.
Je was al aardig dronken, dus liet ik je maar met rust.
Maar die ochtend kreeg ik een sms’je van je.
‘kan je in het park komen?’ Stond erin.
Ik begreep er toen niks van, wat kon er zo belangrijk zijn om toen in de fukkin kou naar het park te gaan?
Naja, ik deed maar wat er van me gevraagd werd en ging naar het park.
Ik wist dat ik naar ‘ons’ bankje moest.
Het bankje waar we uren met elkaar kunnen praten, om de gekste dingen.
Maar ook om serieuze dingen.
Op dat bankje vroeg je mij, en zoende je me voor het eerst.
Ik liep toen dus naar ‘ons’ bankje.
Toen ik daaraan kwam, keek ik om me heen.
Je was er nog niet.
Ik ging op ‘ons’ bankje zitten.
Ik wachtte like 5 minuten en zag je toen aan komen rennen.
Je groette me niet, gaf me geen kus, helemaal niks.
Ik kreeg alleen maar een pakje in mijn handen gedrukt.
Ik keek er eerst heel lang naar en toen naar weer naar jou.
Je keek me heel even in mijn ogen en rende toen weer weg zonder te groeten.
Ik kon in je ogen een soort schuld zien,
Alsof je ergens schuldig over was.
Met het pakje in mijn hand leef ik nog even staan,
Realiseren wat daarnet gebeurde.
Toen liep ik maar naar huis.
Met nog steeds het pakje in mijn handen stond ik in de woonkamer.
Ik ging op de bank zitten en rukte het pakje in een keer open.
Op mijn schoot lag een videoband.
Er zat een briefje bij.
Er stond alleen ‘het spijt me’ op.
Omdat ik er niks van begreep bedacht ik me dat ik de videoband moest kijken.
Ik deed de videoband in de videorecorder en drukte op play.
Op het beeldscherm verscheen jij.
Nog steeds had je die mooie gezicht.
Alleen toen zag ik verdriet in je ogen.
Dezelfde verdriet als toen je me over je vader vertelde.
Hoe hij jullie verliet en nooit iets van zich liet horen.
Gefascineerd bleef ik naar je gezicht kijken.
Toen hoorde ik je stem.
Hij was zo kwetsbaar, alsof hij als je te lang ging praten breken.
Je stem zei: ‘’ nadat je dit gaat zien, weet ik heel zeker dat je mij nooit meer wil zien, dus ik bied alvast mijn excuses aan en tegen mijn wil in afscheid’’
Ik schrok van je woorden, waarom zou je in hemelsnaam afscheid van me willen nemen?
‘’alsjeblief kijk tot het einde, tot ik er niet meer ben, tot de blik zwart is.’’
Ik bleef alsmaar naar je gezicht kijken alsof het wegging als ik weg keek.
Toen werd het beeld zwart.
Was dat je afscheid?
Maar toen zag ik iets wat mijn hart in tienduizend stukken brak.
Het verscheurde en liet doodbloeden.
De pijn drong tot mijn hele lichaam en ik begon als een gek te shaken.
Het was iets wat ik nooit wou zien,
Het maakt me kapot.
Maar jou kon het geen ene fuck schelen.
Je genoot ervan.
Je genoot hoe ze je zoende.
Je genoot hoe je tussen haar borsten mocht likken en zo een weg naar boven zoende.
Je genoot toen ze je shirt omhoog trok en op je buik begon te likken.
Hoe kun je zo van een andere geniet?
Van een ander die misschien niet eens van jou houdt?
Toen die afschuwelijke beeld afgelopen was, kwam jij weer op het scherm.
‘’je moet me geloven als ik zeg dat het me spijt maar er is nog meer,
En wanneer je dat gezien heb, weet ik heel zeker dat je me gaat haten’’
Nog meer dacht ik alleen maar.
What the fuck heb je nog meer met haar uitgespookt?
Alweer werd het beeld zwart.
Alsof iemand bezig was zijn camera klaar te maken.
Toen hoorde ik een gegiechel.
Het was duidelijk niet jou giechel, want die herken ik uit duizenden.
Het was een meisjesgiechel.
En toen zag ik op het beeld een donkere kamer.
Ik herkende de kamer meteen,
Het was jou kamer.
Ik zag je greenday-poster boven je bed hangen,
De camera was op je bed gericht en op je bed lag dat meisje weer.
Je gaat toch niet..?Galmde het door mijn hoofd.
Toen stond je daar ineens naast je bed, je had alleen een boxer aan.
Ik begon te hyperventileren en snakte naar adem.
Dit keer niet van je goddelijke mooie lichaam.
Maar opdat je boven op haar gaat liggen.
Je begon haar eerst zachtjes te zoenen.
Als ik dat meisje was geweest was het nog wel schattig, maar nu walg ik ervan.
Je begint haar steeds wilder te zoenen, en heel langzaam zit je haar uit te kleden.
Hoe kun je dit doen?
Hoe kun je met dat meisje zoenen, terwijl je weet dat ik er kapot aan ga?
Een traan ging vanuit mijn ooghoek, over min wang.
Ruw veegde ik hem weg.
Ik wil niet huilen, niet voor iemand zoals jij!
Maar toch kon ik mijn tranen niet tegen houden.
Omdat ik weet dat ik toch van je hield, maar je maakt me kapot en de grootste reden waarom ik nu huil is omdat ik weet dat ik je nooit meer wil zien.
Het beeld werd weer zwart.
Opgelucht haalde ik adem.
Omdat het klaar was en omdat je der niet geneukt heb.
En weer kwam jij in het beeld.
Dit keer voor de laatste keer.
Je gezicht wat eerst het mooist op aarde was, haat ik nu het meest.
Ik haat het hoe jij je make-up heb.
Ik haat die moedervlek onder je lip.
Ik heet je wenkbrauwpiercing en hoe jij je haar altijd zo recht overeind heb staan.
Maar het meest haat ik je mooie bruine ogen waar ik elke keer weer in verdrink.
Dit keer gevuld met tranen.
‘’echt waar Nicole, het spijt me echt!
Ik was dronken en liet me meeslepen.
Maar ik voelde dat ik fout was maar kon niet meer helder nadenken,
Ik wist niet wat ik moest doen’’
Een traan rolt over je wang.
Of je speelde het heel goed of je was echt verdrietig.
‘’de fotolijstje op mijn nachtkastje van ons op vakantie in Italië, je weet vast wel welke,die in Rome, waar we elkaar zoenen op strand met zonsondergang,
Die foto liet me ophouden.
Want op die foto zag ik hoe gelukkig ik ben met jou en ik wil dat niet verpesten door zo’n griet’’
‘’nou jongen, daar is het mooi te laat mee!’’ Schreeuwde ik naar het beeld, wel wetend dat dat geen ene nut had.
‘’ik weet dat ik het verpest heb tussen ons, maar ik wil dat je weet dat ik er heel erg veel spijt van heb en dat ik van je hou!’’
Kippenvel trok over mijn hele lichaam.
Ik wil je wel geloven,
Ik wil ook weer van je houden maar ik kan het niet meer.
Het klikje dat ik hoorde gaf aan dat de band afgelopen was.
Ik stond op om de videorecorder uit te doen,
Maar zat weer zo snel op de bank als ik op ging staan.
Mijn hele lichaam deed pijn en in mijn hoofd bonkte het als een gek.
Ik ben kapot, vanbinnen helemaal gebroken.
Je hebt me kapot gemaakt.
Waarom moet je dit doen?
Was ik soms niet goed genoeg?
Was zij soms lekkerder dan mij?
Of houd je gewoon niet meer van me?
Met miljoenen vragen val ik op de bank ik slaap.

De volgende dagen waren een hel.
Ik was fukkin afwezig.
Kon niet eten, niet slapen, en niks anders doen dan aan jou denken.
Dus ik besloot naar je toe te gaan.
Want het was toen al drie dagen geleden dat je me die videoband gaf.
Drie dagen lang voel ik me al alleen en vooral kapot.
Ik ging dus de volgende dag eerst naar school.
Tijdens de lessen bedacht ik me wat ik tegen je ga zeggen.
Maar ik kon niks bedenken omdat ik je niks te zeggen heb.
Ik wil gewoon weten waarom.
Waarom moest je me zo nodig kapot maken?
Na schooltijd ging ik gelijk na je huis toe.
Wat daar eerst allemaal zo vertrouwd voelde, voelde toen zó verkeerd.
Toen ik je weer zag, zag je er niet uit.
Is dit die mooie jongen, die zulke stralende ogen had?
Want het enige wat ik nu zie is ogen die aangeven dat je kapot ben.
Toen ik in je ogen keek, kreeg ik flashbacks van die videoband.
Al mijn woede en verdriet kwam eruit want ik had ze de laatste drie dagen weggepropt.
‘’vieze lul!Hoe kun je me dit aandoen?’’begon ik te schreeuwen en tranen liepen over mijn wangen.
‘’je geeft geen ene fuck om me!
Je denkt alleen maar aan jezelf.
Gore klootzak dat je bent!’’
‘’niet hier’’ zei je rustig en voor ik het wist stonden we in je kamer.
Je hand had mijn arm nog steeds vast.
Ruw maakte ik me lost, zodat jij op de grond viel.
Wanhopig zei je: ‘’ Nicole, je moet naar me luisteren!’’
‘’ ik moet helemaal niks en al helemaal niet van jou, je zoekt het maar uit met je stoephoer!’’
Ik wou weglopen maar je hield me tegen.
Je drukte me tegen de deur en keek me diep in mijn ogen.
Een traan liep een weg naar beneden.
Je haalde hem weg me je duim.
‘’Nicole het spijt me zo!’’ Wanhopig keek je me aan.
Dat is ook het enige wat je heb, wanhoop.
Alle hoop is bij je weg dat voelde ik gewoon.
‘’ik kan me geen leven zonder jou voorstellen, je bent een deel van me, die dood gaat zonder je’’
Alle tranen die ik binnen had gehouden de laatste drie dagen komen er nu uit.
Ik liet me op mijn knieën zakken.
Je ging voor me zitten en tilde mijn hoofd op.
Ik keek je alleen maar aan.
‘’het doet zo’n pijn, zo’n verdomme pijn, Bill!’’
‘’het spijt me, ik wou je geen pijn doen’’
‘’waarom?Waarom ga je dan met dat wijf zoenen?
Je weet dan toch dat je me pijn doet?’’
Je knikte voorzichtig.
‘’dus je wist dat ik er kapot aan ging en toch deed je het?
Ohmygod kutjoch dat je bent.’’
Ik duwde je aan de kant en liep snel weg.
Ik wist wel dat je ook pijn had en toch liet ik je zo achter want op dit moment haat ik jou het meest.
Het liefst wil ik weg van alles en iedereen, maar het liefst van jou.
Ik wist dat daar maar 1 manier voor was.
Een heel foute manier, die nu zo goed voelt.
Ik ging eerst naar het park om nog op ‘ons’ bankje te zitten.
Het bankje was gewoon echt van ons.
Andere mensen voelde gewoon dat dat bankje zó speciaal was,
Want niemand anders ging erop zitten.
Ja, soms een duif, maar dat was dan ook een tortelduif.
Alsof de hele wereld onze liefde kan voelen.
Liefde, die nu helemaal weg is.
We die when love is dead.
Toen ik op dat bankje zat dacht ik aan alle mooie tijden met jou.
Alle tijden waren mooi, zolang ik met jou was.
Maar het allermooiste moment was toen ik jou voor het eerst ontmoette.
Het was in een discotheek, je was daar met je vrienden.
Je kwam verlegen naar me toegelopen en vroeg of ik wou dansen.
Toen we wilden dansen, werd er een schuifelnummer opgezet.
Je keek me even verlegen aan en ik legde mijn hoofd op je borst en liet me door jou leiden.
Het waren de mooiste drie minuten van mijn leven.
Een traan rolt over mijn wang.
‘’verdomme’’fluisterde ik.
Ik stond op en liep naar het industrieterrein.
Ik ging naar het gebouw waar mijn moeder werkte.
Het bedrijf werd vorige maan failliet.
Maar ik had nog een sleutel van der.
Ik liep naar binnen en liep helemaal naar boven, naar het dak...
Ik ging tegen het elektricienhok zitten en keek omhoog.
De lucht was gevuld met donkergrijze wolken.
‘’ofuck het gaat toch niet sneeuwen?’’
Ik zuchtte diep en stond op.
Ik veegde het zand van mijn broek en liep richting de rand.
Voor de rand bleef ik staan en dacht aan jou.
Aan je perfecte gezicht.
Aan je mooie lichaam versierd met tattoo’s
En aan je mooie stem.
Ik ging op de rand staan en tranen vulde zich in mijn ogen.
Dat zo’n perfect iemand je zo kapot kan maken.
De tranen liepen over mijn wangen en vielen naar beneden,
Naar het zwarte gat.
Wanneer ik al mijn moed bij elkaar geraapt had om te springen,
Hoorde ik achter me: ‘’fuck Nicole, doe het niet alsjeblief’’
Voorzichtig draaide ik me om,
Ik wist dat je daar stond, ik hoorde je mooie stem.
Ik ging van de rand af en keek naar je gezicht.
Ik schrok van hoe je eruit zag.
Je ogen waren rood en opgezwollen.
Je make-up helemaal uitgelopen en je bruine glanzende ogen waren nu diep zwart.
Je liep voorzichtig naar me te.
‘’Euhm, ik heb iets voor je geschreven’’
Ohmygod, je stem is helemaal gebroken.
Door mij, door mij ben je kapot.
Je begint te zingen:


Ãœber den Dächern,
ist es so kalt,
und so still.
Ich schweig Deinen Namen,
weil Du ihn jetzt,
nicht höen willst.
Der Abgrund der Stadt,
verschlingt jede Träne die fällt.
Da unten ist nichts mehr,
was Dich hier oben noch hällt.

Ich schrei in die Nacht für Dich,
lass mich nicht im Stich,
Spring nicht.
Die lichter fangen Dich nicht,
sie betrügen Dich.
Spring nicht.
Erinner Dich,
an Dich und mich.
Die Welt da unten zählt nicht,
Bitte spring nicht.

In Deinen Augen,
scheint alles sinnlos und leer.
Der Schnee fällt einsam,
Du spürst ihn schon lange nicht mehr.
Irgendwo da draussen,
bist Du verloren gegangen.
Du träumst von dem Ende,
um nochmal von vorn anzufangen.

Ich schrei in die Nacht für Dich,
lass mich nicht im Stich
Spring nicht.
Die lichter fangen Dich nicht,
sie betrügen Dich.
Spring nicht.
Erinner Dich,
an Dich und mich.
Die Welt da unten zählt nicht,
Bitte spring nicht.

Ich weiss nicht wie lang,
Ich Dich halten kann.
Ich weiss nicht wie lang.

Nimm meine Hand,
wir fangen nochmal an.
Spring nicht.

Ich schrei in die Nacht für Dich,
lass mich nicht im Stich
Spring nicht.
Die lichter fangen Dich nicht,
sie betrügen Dich.
Spring nicht.
Erinner Dich,
an Dich und mich.
Die Welt da unten zählt nicht,
Bitte spring nicht.

Spring nicht.
Und hält Dich das auch nicht zurück.
Dann spring ich für Dich.


Kippenvel trok over mijn hele lichaam.
Door je goddelijke stem en omdat je speciaal voor mij een lief heb gemaakt.
Ik kijk je even aan en begin je dan te knuffelen.
Opgelucht haal je adem.
‘’je bent niet meer boos?’’ Vroeg je voorzichtig.
Ik haalde mijn schouders op.
‘’als jij dat niet meer bent’’
‘’ik?
Waarom zou ik boos op je zijn, ik ben degene die alles kapot heeft gemaakt’’
‘’maar ik heb je voor heel veel dingen uitgescholden’’
‘’als je wilt dat ik boos op je ben, dat kan je dat krijgen,
Zó jongedame, vanavond ga je om 8 uur op bent, met blote voeten’’zeg je op een vaderlijke toon.
Ik begin te grineken door mijn tranen heen.
‘’ik ben blij dat je weer lacht.
Ik haatte het om je zo verdrietig te zien en ook nog door mij’’
Ik gaf je nog een keer een knuffel.
‘’het is al goed hoor, Billie’’ fluisterde ik in je oor.
Je lachte naar me, die mooie lach.
Je ogen straalde weer en waren weer bruin.
‘’owja, bedankt voor die mooie liedje’’
‘’vindt je hem echt mooi?’’ Vroeg je verlegen.
Ik knikte.
‘’maar hoe wist je eigenlijk dat ik hier mee bezig was?’’
Je kreeg rode blosjes op je wangen.
‘’mijn gevoel’’
Ik keek je verbaasd aan.
‘’hoe..wat..heh?’’
‘’nou kijk, toen je wegrende kreeg ik een onrustig gevoel en om me rustig te krijgen ging ik schijven.
En dit kwam eruit, nou en toen werd ik nog onrustiger dus ging ik naar ‘ons’ bankje en toen kreeg ik beelden in mijn hoofd, dat je van het dak afsprong en toen ben ik hier heen gegaan en toen zag ik iets boven op dit gebouw staan en toen dacht ik dat jij het was en ik rende naar boven en jij was het ook nog echt’’
Met open mond stond ik naar je te luisteren.
Ik was gewoon zo gefascineerd aan hoe je het vertelde.
Ik gaf je een knuffel.
‘’wat zou er gebeurd zijn als jij er niet op tijd was geweest?’’
Je keek me geschrokken aan.
‘’ik weet dan alleen dat ik achter je aan zou springen, want zonder jou zou ik echt niet kunnen leven, je bent een deel van me, weet je nog?’’
Ik glimlachte toen naar je.
Samen gingen we van dat dak af.
We gingen eerst naar ons bankje.
We bleven daar eerst heel lang zitten.
Ik in jou armen, mijn vertrouwde armen,
En toen gingen we naar jou huis.
Nu zes maanden later zitten we weer op ons bankje.
Terug denkend aan die dag.
‘’wat was dat een kut tijd’’zeg je met en zucht.
Ik knik.
‘’ we hebben er allebei van geleerd, toch?’’
‘’ja, ik kan het altijd goed maken met een lied.’’
Ik geef je een duwtje.
‘’kom op, je weet wat ik bedoel’’
‘’ik zal nooit meet zoiets stoms doen en me mee laten slepen.
En wat heb jij ervan geleerd?’’
‘’nooit meer zo snel foute beslissingen nemen’’
‘’dat is je geraden ook want als jij er niet meer bent zou ik dood gaan van verdriet.’’
Ik geef je een knuffel.
‘’eind goed, al goed’’
En ik geef je een kusje.

The pain of love will last forever…

Reacties: