FanFic.nl

Locked Up

Rehearsal

Nicole PoV;
Ik ga zacht over de rug van Pip. Mijn Pipverbod is over. Na 3 dagen vol intensieve training, en een hyperactieve Kelsey, moeten we vanavond de opdracht doen. Ik laat Pip weer het hok in. Het is nog vroeg in de ochtend. 6 uur. Ik ben net wakker geworden en besloot dat ik hier wel weer rust kon vinden. Taylor maakt me helemaal gek. Niet alleen omdat ik stiekem, heel diep vanbinnen, Taylor nog steeds als de beroemdheid zie die hij eigenlijk is. Hij is ook heel de tijd hyperactief en op andere momenten is hij bloedserieus. Zo serieus dat ik er van schrik. Ikzelf heb ook mijn momenten. Ik heb Taylor zelfs al eens geslagen. Gisteren. Tijdens het dansen, want we hebben de afgelopen dagen echt niets anders gedaan, pakte hij ineens mijn heupen vast. Dus draaide ik me om en sloeg hem. Maar ik was vergeten dat hij me moest vastpakken, dat hoorde bij de dans. Ik heb me toen dus uitgebreid geëxcuseerd. En nu is hij niet meer boos. Denk ik. Maar ach, het is niet zo dat ik hem voor altijd als beste vriend moet houden. Zou wel leuk zijn, denk ik. Leuk. Eerder ongemakkelijk. Ik zucht en leg mijn hoofd in mijn gekruiste armen.

“Gaat het?”� Ik kijk opzij, Taylor staat in zijn boxer in de deuropening. Ik knik en kijk naar de kippen. Jezus, zijn buikspieren… En hij is bruin. En hij is knap. Dacht ik dat laatste nu echt? Maar het is echt! 2 kleine Kolletjes zitten op mijn schouders. De ene heeft een lang, wit kleed en een gouden haarband. Ze weegt niets en voelt koud aan. De andere is echt een dikzak. Die weegt zeker 10 kilo. Oké, niet zoveel. En die is warm. Ze draagt een zwarte broek en een donkerrood shirt. Dus dat engeltje en duiveltje op de schouder bestaat echt? Ze beginnen een discussie en schreeuwen om de beurt in mijn oor. Mijn hersenen staan op springen. Taylor is gewoon superknap, brult de engel direct mijn hersenen in. Ik wil dat zeker geloven maar wat gaat er dan allemaal wel niet van komen? De duivel zwijgt en klopt op mijn achterhoofd. “Goed gedacht, meid.”� Ik kijk haar vernietigend aan en blaas haar van mijn schouder. Ze lost op in stof. Het engeltje kruipt op mijn hoofd. “Kom op!”� Ik draai mijn hoofd naar Taylor. Dit onderonsje heeft al bij al nog geen halve minuut geduurd. “En met jou?”� Hij glimlacht. “Geweldig. Leuk dat je het vraagt.”� Ik giechel. De engel maakt een vreugdedansje op mijn hoofd.

“En waarom doe jij mee?”� vraag ik en schuif naar hem toe. Mijn hoofd rust weer tegen het glas maar ik kijk hem ook nog steeds aan. Zijn warme ogen kijken me aan en doen het engeltje ook verdwijnen. Geweldig, sta ik er alleen voor. ”�Wel, ik ben hier vooral omdat ik dat acteren en heel die Hollywoodwereld kotsbeu ben.”� Even zie ik in hem die normale jongen. Ik trek hem tegen me aan en wrijf over zijn rug. “Je moet niet blijven acteren.”� sus ik hem en laat hem weer los. Maar Taylor laat mij niet los. Hij klampt zich stevig aan me vast. Ik trek mijn wenkbrauw op. Help, engeltje, duiveltje. Help? Als bij toverslag verschijnt er een engeltje en een duiveltje. Maar niet die van mij. Miniversies van Taylor. “Kus hem.”� zegt de duivel. “Respecteer zijn gevoelens.”� zegt de engel. Oké, hoe moet ik hier nu wijzer uit worden? Dan laat hij me los. “Maar ik kwam je eigenlijk halen om te repeteren. Dus kom je?”� Ik knik en laat me rechttrekken door hem. Ik struikel bijna over mijn eigen voeten maar gelukkig is Taylor er nog. Hij heeft me zelfs nog een soort van vast. Ik kijk op, want hij is wel wat groter. “Bedankt.”� fluister ik. Hij knipoogt en trekt me mee naar binnen. Er is nog niemand wakker, behalve Robert en Kelsey… DIE ZOENEN!

Taylor hoest en zet de muziek aan. We repeteren vandaag in de woonkamer, daar is meer plaats. De anderen slapen toch nog. De zetels zijn tegen de ramen geschoven. Het is nog donker buiten maar ik kan toch mensen onderscheiden. Die zijn echt gek. ’s Ochtends in de kou komen staan om een glazen huis te zien. Kelsey schud me door elkaar. Ik ga naast haar staan en wacht tot de duidelijke beat begint. Ik beweeg mijn benen en armen maar weet eigenlijk zelf niet meer wat ik doe. Ik beweeg gewoon. Zoals dat mij geleerd is, of wat ik ooit eens op tv heb gezien. Geen idee. Ik beweeg gewoon. Als de muziek plots stopt, merk ik dat ik dus helemaal fout gedanst heb. Ik zucht. “Sorry.”� Robert loopt de slaapkamer in en Kelsey verdwijnt de keuken in. “Ach, trek het je niet aan.”� lacht Taylor. Hij gaat zitten en klopt op het plekje naast hem. Ik luister maar. Na zo’n vernedering kan je ook niet veel meer doen dan gewoon luisteren. Ik leg mijn hoofd tegen zijn schouder. “Rustig maar, het lukt je wel. En desnoods geef ik je wel privéles.”� Ik grinnik. “Mij best.”� Hij knikt. “Goed. Over een kwartiertje in de slaapkamer.”� Ik knik weer. Hij pakt mijn hoofd. “En vergeet niet in jezelf te geloven!”� Hij glimlacht. Ik grijns en druk een kus op zijn lippen. Totaal onverwachts maar zo… Hmm…

Ons moment duurt niet lang. Hij staat ineens recht. En voor ik het weet, is hij weg. Ik kruip naar achter tot ik de leuning van de bank tegen mijn rug voel. Kelsey komt weer uit de keuken met een stel boterhammen. “Jij ook een?”� vraagt ze met een boterham half bengelend uit haar mond. Ik knik en vang een boterham met choco die in mijn richting vliegt. “Je danst leuk.”� lacht ze dan. Ik geef haar een duwtje. “Niet grappig.”� Ik steek mijn tong uit en duw haar weer. Ze valt van de zetel en lacht daar verder. Ik werk de boterham binnen. “Ik ga zo nog even oefenen met Taylor.”� Ze wiebelt met haar wenkbrauwen. “Oefenen of oefenen.”� Ze spreekt dat woord met iets teveel nadruk uit. “Viezerik. We gaan oefenen met het dansen!”� Ze lacht. Ik prop een boterham in haar mond en ga languit liggen. Kelsey brabbelt iets maar ik versta het niet. Ze herhaalt het nog wel eens met lege mond maar dan zit ik allang met mijn gedachten ergens anders. Bij Taylor. En waar zijn die engeltjes en duiveltjes als je ze nodig hebt. “En niet die van Kelsey!”� mompel ik zacht. Ik denk dan toch echt ergens gegiechel te horen. Ik word gek!

Ik dans nu al een uur met Taylor. Ik baad in het zweet, zijn handen hebben al bijna heel mijn lichaam vast gehad. Als ik op één voet moest draaien, hield hij mijn andere voet vast. Als ik moest springen, nam hij mijn heupen vast. Hij heeft me ook al enkele keren omhelst. En nu hijgen we uit op bed. Dansen is zwaar. Daar kom ik ook nu achter. “Zeg, Nicole,…”� begint hij. Ik maak een ‘uhu’-geluid, meer fut heb ik niet. “Kon je echt niet dansen of deed je het express?”� Ik draai me naar hem om. “Ik kon het echt niet.”� lach ik. “Maar ik wou wel express extra les van jou!”� Nu glimlacht hij ook. “Fijn om te weten.”� zucht hij. “Waarom wou je dat weten?”� vraag ik dan en kruip nog een beetje dichter. “Oh, daarom.”� lacht hij en woelt door mijn haren, die zweterig aan elkaar plakken. “Daarom is geen antwoord.”� Hij gaat zitten. “Omdat ik het wou weten.”� zegt hij en kijkt me weer aan. Zou hij weten dat hij me gek maakt diep vanbinnen? En dan verschijnt het engeltje weer. Goed op tijd. “Sorry.”� zegt ze en kijkt me aan. Oké, ik word gek! Officieel! Ik ben gek! Hey, dat engeltje heeft geen bruine ogen en zachte lippen… Ik sluit mijn ogen. Taylor.

Reacties: