FanFic.nl

Standalones

This is my doom

“Pff, het was een lange dag,”� zucht je, terwijl je door de laatste bocht voor je huis rijdt. Als je aan de laatste honderd meter begint zie je een man voor je huis staan. Vast een fan, denk je en je besteed er verder geen aandacht aan. Rustig draai je de parkeerplaats van het appartementencomplex op. Als je auto op z’n vaste plek staat gooi je de deur met een zachte knal dicht en begin je aan je tocht naar de ingang van het gebouw, voor de laatste keer. Je voelt het gewoon, het hangt in de lucht, de dood. Je weet dat dit de laatste keer is dat je deze weg bewandelt. Niet hoe of wat, maar wel dat je laatste uur bijna voorbij is. Je kunt nog wegrennen maar dat doe je niet. Dit is je lot.

Je houdt de man in de gaten tot hij uit je blikveld verdwenen is. Nog vijfenzeventig meter tot de deur. Voetstappen achter je. Het begin van het einde. Je hoort een harde knal. Dan lijkt de wereld stil te staan. Een fractie van een seconde maar. Het lijken wel minuten.
In de verte hoor je vier harde knallen, ze verscheuren de avond. Een helse pijn boort zich door je rug en trekt je naar de stenen. Kreunend val je op je knieën. Je voelt alles, elke vluchtige maar steeds langzamer wordende ademhaling, elke pijnlijke steek die veroorzaakt wordt door de vier kogels die zich in je rug hebben geboord, elk straaltje bloed dat over je rug sijpelt om vervolgens op de witte sneeuw terecht te komen. Je zintuigen staan op scherp.
“Dit is nog maar het begin Lennon,”� hoor je hijgend achter je. Daarna voetstappen. Hij is gevlucht.
Gegil, overal om je heen. Dan weer voetstappen, licht maar haastig. Het is Yoko, zeker weten. Snikkend laat ze zich naast je vallen. “Wa..waarom…?”�
Je probeert iets over je lippen te persen maar het enige dat eruit komt is onverstaanbaar zacht “Yoko...”� Met haar smalle, zachte handen pakt ze je rechterhand vast. Het gegil wordt zachter. Het is net alsof je wegloopt, weg van het gegil.

De dood is vlakbij. Je kunt hem ruiken. Je kunt hem proeven. Je kunt hem horen. Het hangt om je heen. Je voelt het al sinds je die man zag, de man die je vermoordde, en sindsdien is het alleen maar sterker geworden. Je tijd is bijna om. Opeens veranderd het zwart, het enige wat je hebt gezien na de schoten. Je ziet vage schimmen voor je. Langzaam veranderen ze. Het eerste wat je ziet is het laatste wat je zag. Alles komt weer terug, de ingang van het complex, de man, de laatste bocht. Daarna flits de rest van de dag aan je voorbij. De studio, Yoko toen je vanmorgen wakker werd en zij nog lag te slapen, de laatste keer dat je haar zag. Langzaam zie je, je hele leven voorbij flitsen. Het opnemen van Double Fantasy, De dag dat Yoko haar verblijfsvergunning kreeg, De geboorte van Sean, Het uit elkaar gaan van de Beatles, De concerten, De geboorte van Julian, Het huwelijk met Cynthia, Het oprichten van de Beatles, Je kindertijd in Liverpool, het komt allemaal weer terug tot en met het eerste wat je ooit zag.

Het is alsof je door een windvlaag voor de laatste keer wordt teruggetrokken naar de aarde. In de verte hoor je de loeiende sirenes van een politieauto. Door het inmiddels vaag wordende gegil kun je horen dat hij remt en piepend tot stilstand komt. Geschreeuw en nog meer gegil. Je wordt opgetild en naar de auto gedragen. Het heeft geen zin meer, dit is mijn lot, is je laatste gedachte voor je in de auto wordt gelegd en de deur met een knal wordt dichtgegooid. Dan blaas je, je laatste adem uit. Buiten begint het te sneeuwen.

Reacties: