FanFic.nl

Teenage Wasteland [TC]

31.

Unknown
Donker, licht, donker, licht... Het eindeloze spelletje van de straatlantaarns tussen de slecht gesloten gordijnen flitst zijn gezicht over mijn netvlies. We rijden al uren, mijn drie bandleden liggen te maffen voor de tv, en ik ben als enige wakker.
Op het ritme van de schuddende tourbus kruip ik dichter naar hem toe. Zijn arm ligt in een rare bocht langs zijn hoofd. Ik rek me uit tot mijn gezicht zich op centimeters van zijn huid bevindt, sluit mijn ogen en adem diep in. Ik probeer me een meisje te herinneren, een vriendinnetje van vroeger, of een groupie die even lekker rook, maar niks valt met hem te vergelijken. Zijn huid ademt iets uit dat mijn hoofd wazig maakt en door mijn neus naar binnen sijpelt. Een drug die de wonde op mijn hart streelt.

‘Hij houdt ook van jou.’ Ik spring bijna tot tegen het plafond van het schrikken. Charlie staat naast de zetel, stil als een geest. Ik dacht dat die een uur geleden naar bed was vertrokken?
‘Wat...’
‘Het is aan jullie te zien, aan jullie allebei. Tenminste, voor iemand zoals ik is het duidelijk.’
‘Hoe bedoel je, iemand zoals jij?’
‘Dat…’ ze tikt zachtjes op het puntje van mijn neus, ‘is mijn geheimpje. Misschien vertel ik je dat ooit, op een dag.’ Ze aait met de rug van haar hand langs zijn wang, hij huivert even in zijn slaap. ‘Jullie zijn even koppig, weet je? Maar geen zorgen. Liefde, echte liefde, vindt altijd haar weg terug.’ Ze knipoogt naar me, laat haar blik dan over zijn gezicht dwalen. ‘We zullen hem maar laten slapen.’ En met die woorden buigt ze zich voorover en drukt haar lippen heel zacht tegen de zijne. Hij rilt en smakt even, draait zich dan op zijn andere zij. Ik gaap haar aan met open mond, maar sluit die snel als die van haar ook de mijne aanraakt. Bijna onvoelbaar, met een restje van hem eraan.
‘Ga maar slapen,’ fluistert ze en verdwijnt weer even onhoorbaar als ze gekomen is. Ik ga weer liggen, maar het duurt nog een hele tijd voor mijn ogen zich willen sluiten.

Spots. Geschreeuw. Muziek. Ik zwem in die storm zonder goed te weten waarheen, en golf na golf slaat me kopje onder. En hij is steeds weer het brandpunt van mijn concentratie. Mijn optreden is ronduit belabberd vanavond, maar het gaat aan mij voorbij. Ik heb zo al moeite met ademen en staren tegelijk.
Het licht zet hem in brand, een engel met vleugels van vuurwerk. Glimmend gezicht, straaltjes zweet, mond open om zijn longen vol te pompen. Razend hart, verkrampte spieren, een buik vol hooikoorts. En in zijn ogen een regenboog. Zon en regen, tranen en licht.

‘Heb je het gezien?’ blaast ze in mijn oor. Ik draai me niet om, kijk haar niet aan, knik alleen maar.
‘Ja.’
‘Hij houdt nog van jou, en jij van hem, en jullie weten het allebei. Waar wacht je dan nog op?’
‘Er is teveel gebeurd. En... het kan gewoon niet. Jij begrijpt het misschien, Charlie, maar dan ben jij de uitzondering die de regel bevestigt.’
‘Wie had het hier over regels? Ik heb het over liefde, een natuurlijk proces dat toch gebeurt, ondanks hoe hard jij je ertegen verzet. Liefde is een beetje zoals doodgaan, zodra je ophoudt met vechten en het op je af laat komen, doet het geen pijn meer.’
‘Misschien...’ zeg ik aarzelend. Maar hoe verwacht je dat ik dat durf, denk ik er stilletjes achteraan.
‘En geen angst. Ik help je wel.’

Tankstop. Ik ben opnieuw de laatste van de band die op is. Dit keer liggen we tenminste allemaal in bed. Ik heb het kleine raampje naast mijn bed op een kier gezet en blaas de rook van mijn sigaret zorgvuldig naar buiten. David wil niet dat we in bed roken, uit angst dat we de boel in brand steken, maar het helpt mij om na te denken.
Ik heb een hoofd vol van twee personen, mijn broer en Charlie. Er zit een draaitol in mijn binnenste, en iemand blijft hem maar opwinden. De echo van wat ze zei ratelt nog steeds in mijn oren, gemixt met die van de versterkers. En tussen het ratelen door hoor ik mijn eigen gedachten steeds luider en duidelijker.
Misschien heeft ze gelijk.

*slaat handen over oren* Ik weet het, ik WEET het, het is kort! Lalala, can't hear you, lalala... Heb je enig idee hoe moeilijk het is om zoiets te schrijven uit onbekend POV? Trouwens, ik wou al lang iets met dit liedje doen aangezien het vol met geweldig geschikte beelden zit, maar dan krijg ik ze niet op papier zoals ik het wil en vind ik het zonde om het maar half-assed te posten, dus heb ik er een groot stuk uitgehaald.
Anyway, weer een nieuw stukje, en iets vertelt mij dat er een groot moment zit aan te komen. *klapt schrift dicht* Nee, niet gluren!
Enjoy, of zoiets, en comment.

Dorien <3

Reacties: