FanFic.nl

Locked Up

Confession

Melisande PoV;
Ik rek me uit. Wat een heerlijke droom. Ik trap de dekens van me af en kijk om me heen. Drake ligt nog schattig te slapen. Ik ga met mijn hand door zijn haar waardoor ik helemaal warm word vanbinnen. Als hij zich beweegt, trek ik mijn hand snel terug en stap uit bed. Gelukkig slapen Dorien en Pete nog, anders hadden ze het misschien gezien. Ik schuifel naar de deur en zet die op een kiertje. Ik zie Robert, Taylor, Kelsey en Nicole dansen. Ik zucht en doe de deur weer dicht. Wij moeten ook nog oefenen, onze dans is alles behalve klaar. We doen één of andere vorm van hiphop, naar idee van Drake. En ik steunde hem meteen natuurlijk. Zou hij iets doorhebben? Drake is zo perfect. Dus zal hij ook wel slim zijn. En natuurlijk heeft hij het dan door. Zelfs zijn stem is perfect. Hoe hij mijn naam zegt. Melisande. “Melisande.”� Zie, nu hoor ik het zelfs echt. Volgens mij geraak ik geobsedeerd door die jongen. “Melisande.”� Ik word omgedraaid. Oh, hij zei het echt. Ik glimlach even. “Ja?”� Hij kijkt me even serieus aan. “Wat stond je naar die deur te staren?”� Ik haal mijn schouders op en loop weer naar het bed toe. “Kan ik met je praten?”� Meteen draai ik me om. Hij kijkt me serieus aan. “Natuurlijk.”� zeg ik en probeer niet opgewonden te klinken, al is dat zeker wel.

“Misschien hoor je dit niet graag.”� Mijn hart begint driedubbel zo snel te kloppen. Natuurlijk hoor ik dat wel graag. Ik hou van je. En dat heeft hij niet gezien! Misschien is hij niet zo slim. Of hij was blind van de liefde. Dat zou zo schattig zijn. Maar Drake is al superschattig. Hij kan nog wel ietsje schattiger zijn. Een heel klein ietsje maar. Kan je nog een klein ietsje schattiger worden als je al superschattig bent? Weet je, Drake kan alles. Want hij is perfect. En geweldig. Drake is geweldig, perfect en oh ja, tegen mij aan het praten. Tegen mij aan het praten? Ik kijk snel op. “Sorry. Euhm… Zeg maar gewoon.”� Ik probeer niet te gaan glimlachen of grijnzen, lijk ik misschien een beetje zielig. Dat ik al heel die tijd aan hem denk. Maar ach, hij mag het weten. Hij mag alles weten. Ik ben een open boek voor hem. En hopelijk hij voor mij. Samen 2 open boeken, past toch perfect bij elkaar? Hij zou een perfect open boek zijn. Dat weet ik nu al want hij is perfect. Helemaal superperfect. Hij is Drake, en Drake staat voor perfect. Ik denk eigenlijk wel vaak aan Drake en perfect. Zou dat opvallen? Oh nee, natuurlijk niet. Niemand kan mijn gedachten lezen. Misschien Drake wel. Want hij kan alles. Hij is perfect.

“Melisande?”� Ik schrik weer op uit mijn gedachten. “Sorry.”� mompel ik blozend. “Oké, euhm… Ik weet niet precies hoe ik dit moet zeggen.”� Ik bijt op mijn tong om niet te gaan gillen. Zeg gewoon: Ik houd van je, Melisande. Ik zucht. “Zeg het maar hoor.”� zeg ik. Mijn stem klinkt een paar octaven hoger dan normaal. Zou dat opvallen? Ik bedoel, hij is wel perfect hoor! “Maar, misschien word je dan boos.”� Ik schud snel mijn hoofd. “Beloofd?”� Ik knik en doe peace-teken met mijn 2 vingers. Hij doet hetzelfde en duwt zijn toppen tegen die van mij. “Beloofd!”� zeg ik er nog bij. Hij glimlacht en spreid zijn armen. Maar al te graag knuffel ik hem. Dit voelt zo goed. Ik in de armen van Drake. Perfecte Drake. “Goed. Hier gaat ‘ie dan.”� zucht hij. Hij slikt even en kijkt me dan aan. Ik smelt ter plekke. Drake, je warme ogen smelten me! Zie je dat niet? Ik krijg het warm en ik bloos, dat voel ik gewoon. Of mijn hoofd staat ontploffen. Zou ook wel kunnen. Zou heel erg goed mogelijk zijn. Je zou voor minder ontploffen. Zo’n kanjer die voor me zit. Een kanjer die Drake Bell noemt en perfect is. Ik vind dat perfect niet uitdrukt hoe geweldig Drake is. Volgens mij bestaan er geen woorden om Drake te beschrijven. Hij is goddelijk. Dat is wel het woord dat hem het dichtste benadert. Goddelijk. Vanaf nu is Drake Bell goddelijk perfect.

“Ik ben verliefd.”� Het komt er zo plots uit. Maar toch doet het me vliegen. Ik denk dat ik pas weer op bed terecht kom als mijn hoofd het plafond geraakt heeft. Niet echt natuurlijk. Maar zo lijkt het wel. Hij heeft gewoon gezegd dat hij verliefd is. Tegen mij. Dus, hij is verliefd op mij anders zou hij het me niet zeggen. Maar wat moet ik nu doen? Zoenen? Zou hij dat al wel willen? Waarschijnlijk wel, anders zou hij het toch niet zeggen. Maar, hij is net zo eerlijk tegen me geweest en daar is hij nu misschien niet aan toe. Maar ik kan toch ook niet stil blijven zitten? Dan denkt hij misschien dat ik niets voor hem voel. En ik voel meer voor hem dan hij kan denken. Of inbeelden. Of allebei. Ja, allebei is een eerlijke deal. Zou hij houden van eerlijke meisjes? Nee, hij houdt van mij. Ik begin te grijnzen. “Dus je vind het niet erg?”� Voor de zoveelste keer haalt hij me uit mijn gedachten. “Natuurlijk niet.”� zeg ik. Ik voel zijn armen weer om me heen. “Wat ben ik blij met je.”� lacht hij in mijn oor. Ik glunder helemaal. Hij is blij met me. Betekend dat niet zoveel als dat we iets hebben? Hebben Drake en ik iets?!? Drake en ik? Ik kan wel gaan gillen alleen zou dat hem misschien wegjagen. “Je bent zeker niet boos hé?”� Ik schud mijn hoofd weer. Hij haalt opgelucht adem. “Gelukkig.”� Ik grijns. “Waarom zou ik daar nu boos om zijn?”�

“Je leeft in een vrij ouderwets land.”� lacht hij. Ik kruis mijn armen. “Nietes.”� Hij steekt zijn tong uit. “Nu, ik ben blij dat je een beetje tegendraads bent.”� Ik lach weer. Ik voel me zo gelukkig. Drake en ik. Het is gewoon heel erg zeker nu. Drake en ik, mister perfect en… Ik ben helemaal niet perfect. Misschien moet hij me na een paar dagen niet meer. Zou hij het me dan eerlijk vertellen? Zou hij het verzwijgen? Zou hij me gewoon achterlaten en terug naar Amerika trekken? Amerika. Als we eruit liggen, ga ik mee naar Amerika. Ik wil voor eeuwig bij hem blijven. Voor altijd en eeuwig. Drake en ik voor altijd en eeuwig. Perfect toch. Ik grijns zo mogelijk nog erger. “Eindelijk heb ik het verteld.”� Hij laat zich zuchtend achterover vallen. “Hoelang loop je er al mee dan?”� vraag ik en kruip tegen hem aan. “Euhm… De eerste dag al.”� lacht hij en bloost. Dat staat hem wel schattig. “Maar je moet er niet voor blozen. Dat is toch heel normaal?”� Hij knikt maar blijft blozen. Ik speel met een pluk van zijn haar. “Waarom heb je het niet eerder verteld?”� “Ik weet niet. Maar nu dus het moeilijkste…”� Ik kijk hem raar aan. Moeilijkste? Misschien openbaar maken voor de media. Ja, dat zal het wel zijn. Misschien is dat het moeilijkste. “Ja, jeweetwel, het hem ook nog vertellen.”� Ik slik moeizaam. Hem?!? Hij maakt toch een foutje. Toch? “Hem?”� komt er schor uit mijn keel. “Ja, Bill. Waar hebben we het nu al heel de tijd over?”� Ik knik. Mijn hoofd is wazig. Blijkbaar is Drake toch niet perfect.

Reacties: