Hoofdcategorieën
Home » Overige » Lost in Neverland » 12.2 Bound by Blood
Lost in Neverland
12.2 Bound by Blood
Satti
‘Oké, je hebt me! Laat los!’ gromt de vampanees kwaad.
‘Loslaten?’ Van verbazing laat ik mijn dolken een centimeter van haar keel zakken, maar Mira’s zwaard blijft scherp naar haar maag wijzen.
‘Jij bevindt je op ons terrein, vampanees. Ik ben een Generaal en aankomende Prins, dus geef me één goeie reden waarom ik jouw ingewanden niet meteen in de rivier gooi?’
‘Eén reden? Mogen het er meer zijn?’ De vampanees, het meisje kan trouwens onmogelijk veel ouder zijn dan wij, kijkt met opgetrokken wenkbrauwen omhoog en lijkt zich niets aan te trekken van de drie lemmeten die nog steeds op haar gericht zijn.
‘Om te beginnen heb ik nieuws dat jullie niet zomaar verloren willen laten gaan. Ten tweede ben ik ongewapend, en zelfs twee heethoofden als jullie zouden geen ongewapende tegenstander doden. En ten derde zijn jullie helemaal alleen, en zo gefocust op mij dat jullie onmogelijk kunnen weten of er niet nog een paar tientallen vampanezen in deze grotten zitten, wachtend op hun kans om jullie af te maken zodra jullie mijn bloed beginnen te vergieten.’ Mira wervelt bij die woorden meteen overeind en draait een rondje met haar zwaard vooruit, haar ogen spiedend naar elke krocht en spelonk, en haar neusgaten wijd open.
‘Ze is wel erg gespannen, niet?’ grinnikt de vampanees ontspannen. ‘Dat was trouwens niet waar, ik ben helemaal alleen. Maar het had gekund, dus zo zie je maar weer.’ Mira begint een vreselijke verwensing uit te spuwen, maar de brede grijns van ons slachtoffer breekt haar concentratie.
‘En wat bedoel je met ongewapend? Die dingen op je rug zijn ook geen majorettestokjes,’ en ze wijst sputterend naar de twee Japanse zwaarden die in gekruiste schedes op de rug van de vampanees hangen. Door haar liggende positie worden de twee heften langs haar hoofd omhoog geduwd.
‘Wat nou? Ik heb ze toch niet in mijn handen?’
‘Nee, maar je bent wel gewapend dus is de enige gegronde reden van de drie het feit dat jij nieuws zou hebben,’ spring ik bij.
‘Oké, good thinking,’ grinnikt ze. ‘Mag ik wel vragen dat je die speeltjes van jou opbergt en mij rechtop laat zitten? Dat praat makkelijker.’ Ik blik even naar Mira, die haalt zuchtend haar schouders op, stapt naar voren en rukt de katana’s uit de schedes.
‘Geen grapjes, vampanees,’ zegt ze dreigend.
‘Zeg maar Nasrin, hoor.’
‘Om met de deur in huis te vallen, de vampanezen willen de oorlog niet meer. Onder onze leiders bevinden zich een paar oorlogsgekke types, veel van hen waren ooit vertrouwelingen van onze gevallen Heer. Na de beslissende slag tegen jullie Prins Darren Shan, intussen zes jaar geleden, hebben zij de leiding overgenomen, en zij dringen nu aan op meer rekruten en meer gevechten. Maar de mannen zelf verliezen hun vechtlust. Er zijn onder de rangen zelfs geruchten van overgave om het onnodige bloedvergieten te stoppen. Gannen Harst, één van onze meest gerespecteerde leiders, leidt deze stem van de vrede. Aangezien hij mijn meester is, en ik de nieuwste Generaal, heeft hij mij erop uit gestuurd om deze boodschap over te brengen. Hij zei me niet rechtstreeks naar de Prinsen te gaan, omdat ze een valstrik zouden verwachten en mij ter dood zouden brengen. Ik moest contact maken met een paar jonge vampiers, en hen van mijn bedoelingen overtuigen. En het ziet ernaar uit dat ik die gevonden heb.’
‘Ho eens even. De vampanezen willen zich overgeven?’ Mijn ogen zijn waarschijnlijk zo rond als schoteltjes.
‘Op voorwaarde dat het vechten gestaakt wordt en de vampiers en vampanezen zich opnieuw terugtrekken naar hun eigen hoek van de Nacht,’ knikt Nasrin.
‘Geen deal,’ blaft Mira. ‘Ten eerste gaat niemand dit geloven, daarin had jouw meester gelijk. Overgave? Vampanezen sterven nog liever, dat weet iedereen.’
‘Niemand sterft graag voor een verloren zaak. Daar is geen eer aan te verdienen,’ werpt Nasrin tegen.
‘En zelfs al zouden de Prinsen jouw verhaal geloven, dan nog betekent dat niet dat het vechten zal worden gestaakt. Een vredesbestand tussen vampiers en vampanezen valt niet in stand te houden, dat heeft de geschiedenis ons meermaals bewezen. De Oorlog der Littekens zal woeden tot het lot van één der beide families van de Nacht bezegeld is. De wereld is te klein voor ons allebei.’
‘Dat kun je niet maken!’ brult Nasrin zo heftig dat ik spontaan mijn beide dolken weer op haar keel richt. ‘Jij wilt zeggen dat de vampiers de Oorlog zouden voortzetten, ondanks een overgave?’
‘Een oorlog wordt niet gewonnen met aardig zijn,’ zegt Mira met een schouderophaal.
‘En ik dacht dat vampiers eergevoel hadden!’
‘Neem dat terug, of ik...’
‘Mira!’ Ik grijp haar pols en voorkom dat ze haar zwaard door de ribben van Nasrin drijft. ‘Dat doe je niet…’
Op dat moment wordt mijn hoofd plots loodzwaar. Ruis vult mijn oren, en mijn blikveld wordt wit en wazig. Ik zie een beeld van de hoofdingang tot de Hallen, en hoor een stem doorheen de ruis.
‘Ga... Neem de vampanees mee… Het einde van het lijden is nabij…’
‘Satti!’ Mira kletst me tegen mijn wangen.
‘Uh?’
‘Jezus, waar was jij heen?’ Ik schud langzaam mijn hoofd, kijk van Nasrin naar Mira.
‘We moeten naar boven, alle drie.’ Ik ga staan, stop mijn dolken weg en gooi Nasrin haar katana’s toe. ‘Nu! Kom op!’
Op onze weg door de Hallen naar boven hebben we, op zijn zachtst gezegd, heel wat bekijks. Een aankomende Prins en een Generaal in opleiding in het gezelschap van een vampanees. Veel vampiers storten zich brullend naar voren, maar op een geblaft bevel van Mira behouden ze hun afstand.
‘Satti, ik heb geen idee wat je aan het doen bent, maar ik hoop dat…’
‘Stil.’ Ik hou haar tegen en gebaar naar de belangrijkste ingang tot de Hallen. De in het groen gehulde wachters deinzen verbaasd achteruit, hun speren nutteloos langs hun zij. Achter ons vult de gang zich met nieuwsgierige vampiers, maar niemand dring voorbij ons.
Twee kinderen wandelen door de Poort. Een jongen en een meisje, klein en slank, gehuld in witte reismantels met neergelaten kap en witte gewaden. Blootsvoets en ongewapend. Hun huid heeft bijna dezelfde kleur als hun kleren, hun haren zijn donkerpaars en ze hebben allebei één groen en één blauw oog. Terwijl ik ernaar kijk veranderen de kleuren, dan is hun linkeroog groen en dan hun rechter. Midden op hun voorhoofd dragen ze een bloedrode stip.
‘Wij zijn de kinderen van Evanna,’ spreekt de jongen en er gaat een trilling door de verzamelde vampiers. ‘Zoals onze moeder het wenste zullen wij vrede brengen onder de families van de Nacht, en een einde maken aan de Oorlog der Littekens.’
‘Wij zijn allebei deels vampier, deels vampanees en deels magisch.’ Nu spreekt het meisje. ‘Wij zijn verwekt door twee vaders, broers uit beide clans van de Nacht. Vancha March en Gannen Harst.’ Dat nieuwtje slaat in als een bom. Vancha, een vampanese broer? En zij hebben kinderen verwekt bij de heks Evanna, de enige vrouw die de kinderen van een vampier of een vampanees kan baren?
‘Wij hebben de toekomst gezien, en wij zullen de clans herenigen, met de hulp van drie anderen.’ De jongen wijst voor zich uit. ‘Satti Bell en Nasrin Gould zijn de leerlingen van onze vaders, en daardoor in bloed met ons verbonden. Zij zullen samen met hun meesters de link met de clan verstevigen als de stem van de rekruten.’
‘En Mira Young zal als toekomstige Prins de eerste zijn die over beide clans zal zetelen,’ zegt het meisje. Alle ogen richten zich op ons, op mij, mijn beste vriendin, en de vampanees die we amper kennen. Twee Generaals en een Prins. Drie welpen van de Nacht, nu al verbonden door het Lot.
Zonder enige verdere uitleg, met een schok alsof we gemagnetiseerd worden, nemen we elkaars handen en lopen met de twee kinderen in een stille processie naar de Hal der Prinsen, zonder dat we het helemaal beseffen klaar om de nieuwe Era van de Nachtwezens in te luiden.
Reacties:
Aww <3
Ik hou zo van darren shan
en ik vind het leuk dat het verder gaat jou stukje
njaa , ik weet niet hoe ik het moet uitleggen x)
oke , mijn hoofd is veel te vol.
ik ga een andere keer een betere reactie maken
xoxo
Wauwie.
Dit verhaal is lekker magisch. Daar hou ik zo van <3
Ook al ken ik dit verhaal niet, toch weet je mij precies te laten zien wat ik moet zien. Als of ik in mijn eigen Neverland beland.
Maar stiekem ben ik nu wel echt benieuwd naar het volgende avontuur, ook al ken ik die ook niet [a]
<33
ik had dit stuk al een keer gelezen, maar toen snapte ik er geen bal van.
Maar in de vakantie heb al de hele serie gelezen ( ja ik had tijd te veel) en nu snap ik het wel.
Serieus, ik heb in 1 week 12 boeken gelezen! Zo veel heb ik er nog nooit gelezen in mijn leven! ( volgens mij klopt die zin niet helemaal, maar ach)
Mooi geschreven!
Xx