FanFic.nl

Locked Up

Competition

Dorien PoV;
Afvalronde. Ik krijg er een dubbel gevoel van. Ik wil er niet als eerste uitliggen maar ik wil ook niet dat Nicole afvalt. Anders ben ik weer alleen. Ik probeer Pete te mijden. Ik wil niet dat zijn huwelijk kapot gaat door mij. Dan vinden ze me allemaal nog een ergere bitch. En dat kan ik nu echt niet hebben. Zeker niet nu ik Nicole heb. Ik leg mijn bestek op mijn bord en sta recht. Even kijken ze me aan, Pete net iets te lang naar mijn zin. Ik been maar mijn slaapkamer en vind dan een verrassing op bed. Nu ja, ‘verrassing’, ik heb in dit huis al meer meegemaakt. Kippen. De mijne noemt Banzai River, gedoopt naar mijn kip thuis, Banzai, en River Phoenix. Maar dus, die verrassing bestaat uit 4 setjes kleren. Er ligt een briefje bij. Zal ik het lezen of zal ik wachten op de anderen? Mijn nieuwsgierigheid wint en ik vouw het briefje open. ‘Beste kandidaten Dorien, Pete, Melisande en Drake. Hier liggen de kleren voor de opdracht. Jullie medekandidaten hebben dezelfde gekregen dus nu is het aan jullie om er toch iets origineels van te maken.’ staat er. Geweldig, als er iets is dat ik niet kan, is het iets met kleren. Hopelijk kan Melisande er iets van. Anders zijn we echt helemaal in het nadeel.

Melisande heeft onze kleren aangepast. Gelukkig was zij er nog. Alleen was ze er met haar gedachten niet bij. Ik wou weten wat er in haar hoofd speelde maar ik heb me al zwak opgesteld voor Nicole, en één persoon is meer dan genoeg. Ik trek de grijze slobberbroek aan, die nu maar tot mijn knieën komt. Ik heb mijn sneakers aan, en een zwart shirt met een rode roos op. Dansen is niet alleen het dansen zelf maar alles daar rond. Blijkbaar. Ik wil zelfs niet eens weten wat de anderen met hun kleren hebben aangevangen. Dat van ons is al belachelijk genoeg. Pete begint een peptalk tegen ons. Hij wilt winnen vandaag want hij wilt er nog niet uit. Natuurlijk wil niemand er uit. We zijn hier nog maar een weekje en het is hier geweldig. Iets wat ik niet meteen had verwacht, in al die reeksen Big Brother zag ik de kandidaten onderuit gaan. De meest afschuwelijke opdrachten en de meest onmogelijke mensen. Dan heb ik het goed getroffen. Of zijn nog niet alle troeven uit de kast? “Goed, succes. We gaan het hier eens fiksen.”� Hij trekt ons mee naar de woonkamer, waar de andere groepjes al zitten. Ik heb niets aan mijn haar gedaan. En als ik dan Nadezh zie. Ik slik moeizaam en ga zitten. Dan gaat de bel. Nadezh stapt op en doet het oranje jurkje met overdreven glitters rond haar benen wapperen. Ze heeft net zo’n grijze broek als mij eronder aan. Het staat haar goed. En dan haar haren opgestoken. Geweldig, zo winnen we dus nooit. Dan valt mijn oog ook nog eens op Suki. Ze heeft hetzelfde kleedje als Nadezh maar dan in het roze. Het staat prachtig bij haar huidskleur. Dit wordt moeilijk.

Het groepje van de tweeling, Nadezh en Suki zijn al geweest. Jeetje, salsadans was echt een goede keuze. Ik kon zo de chemie voelen. Chemie. Ik krijg een glimlach op mijn gezicht. Ook het andere groepje, Nicole en kompanen, is bijna klaar. Ik heb Nicole nog nooit zien dansen, ik ken haar ook amper, maar ze doet het echt wel goed. Ook zij moeten stoppen als het liedje gedaan is. De zenuwen gieren door mijn lichaam nu wij moeten. Ik ga recht staan en ook Pete volgt me. Wat is dit irritant. Wat als ik nu verkeerd dans? Of ineens stop? Of val? De muziek begint, ik moet wel stoppen met denken. Wat is er toch met me de laatste tijd? Ik denk en denk terwijl ik vroeger gewoon deed wat ik wou, zonder te denken. En nu, een huis vol onbekenden zet me aan het denken. We doen een soort van Moderne Jazz, iets dat me zelfs zou lukken met mijn ogen toe. Denk ik dan. Ik bots tegen iemand en zie dat het Melisande is. En mijn schuld is het niet, ik sta nog steeds naast Pete. Waar is ze mee bezig? Die vraag fluistert Pete ook nog eens in mijn oor. Ik haal mijn schouders op. Een pluk roze haar valt in mijn gezicht. Ik ben die kleur eigenlijk beu. Ik wil mijn blonde haren terug. Ik word rondgedraaid en beland in de armen van Drake, dat is de bedoeling. Maar Melisande staat stil en kijkt met grote ogen naar Drake. Jezus, wat is er tussen hen gebeurd?

Ik ga zitten, mijn blik nog steeds op Melisande gericht. Ze ziet er helemaal niet goed uit. Ik frons mijn wenkbrauwen. Dan vliegt de deur open en komen 2 mensen binnen, waarvan er wel één heel bekend is. Avril Lavigne! Ze heeft zwarte extensions in haar blonde haren en een zilveren tiara staat op haar hoofd. Ze heeft een zwart topje aan en een roos rokje, waar een zwarte legging onderuit komt. Zo heb ik haar al vaak op televisie gezien. Naast haar staat een veel jonger meisje, een jaar of 13,14 met bruinblonde haren en een zwarte bril. Ze hebben allebei een microfoontje aan hun oor hangen. “Hey.”� lacht Avril. Het andere meisje kijkt wat schuchter om zich heen. “Ik ben Avril, dit is Danielle.”� Danielle dus, kijkt nog steeds verlegen naar Avril. “Wij komen jullie wie er het beste was… En het slechtste.”� Dat laatste komt er nogal ongemakkelijk uit. Maar serieus, Avril Lavigne. Ze is gewoon een legende, een toonbeeld voor sterke vrouwen, een voorbeeld. Een vrouw. Punt, einde van de zin.

“De besten waren… Nadezhda en Suki.”� Die twee springen elkaar trillend in de armen. En echt trillend, volgens mij kan Suki niet eens meer op haar benen staan. Suki. Ik maak een sisgeluid en klap mijn tanden op elkaar. Wij 2 zullen nooit goed overeen gaan komen. Wil ik ook niet. Ze is me veel te… arrogant. Nee, wannabe stoer. Dat klopt nog wel het beste. Wannabe stoer. Ik trek mijn knieën op en staar een beetje naar Danielle en Avril. Die eerste heeft nog steeds haar tong niet terug. Ik speel wat met mijn tongpiercing om de zenuwen wat te doen afnemen alleen… Het werkt niet echt. Ik denk dat ik zelfs het ijzer een beetje buig. “De slechtten waren…”� Ik knijp mijn ogen toe en klamp mijn hand om mijn pols. “Drake en Melisande.”� Daar heb je het! Meteen iemand van mijn groep. Maar het lijkt haar niet eens iets te doen. Ze staat recht en verdwijnt. Drake daarentegen is wel geschrokken. Meteen trekt Pete hem tegen zich aan. Moet ik nu naar Melisande gaan of…? Ik zucht en besluit toch maar te blijven zitten. Een aantal minuutjes later komt Melisande weer uit haar kamer. Ze heeft haar koffer bij en draagt weer eigen kleren. Nadezhda is de eerste die naar haar toe loopt om haar te knuffelen. Ik haal mijn greintje emotievolle menselijkheid boven en loop ook naar haar toe. En toch is er iets dat niet klopt. Al kan ik er nu niet op komen. En waarschijnlijk kom ik er ook niet achter. Ik laat haar los en laat haar zo door mijn vingers glippen. Zonder nog een woord afscheid tegen de jongens te zeggen, loopt ze naar de voordeur. Ik schud mijn hoofd en sjok weer naar de zetel. Rare boel.

Voor Dorien, omdat ze echt goed schrijft. Want jij zou zo de Nobelprijs voor Literatuur kunnen winnen, zelfs voor een FF. Want die zijn te perfect, vol gevoel enzo... Dus nooit meer aan twijfelen hé!
En voor Melisande, ik vind je echt een helle toffe, alleen lig je er nu uit. Sorry.

Reacties: