FanFic.nl

my new life, after the life in the clinic

Hoofdstuk 2

-TIJDSPRONG VAN 1 JAAR!-
'NEE MAM, IK GA NIET!' schreeuw ik naar mam. 'Lief, luister alsjeblieft. Je ziet zelf niet hoe mager en slecht je eruit ziet. Dit kan zo niet langer.' 'Het is me godverdomme nooit gegunt om mooi slank te zijn.' Ik barst in tranen uit. Lize zei er ook steeds wat van, iedereen. Ze zijn gewoon jaloers. En nou zal ik er uit eindelijk niks aan hebben? 'In de kliniek zorgen ze goed voor je.' Mam probeert me in de auto te krijgen. Uiteindelijk geef ik mee, en ga ik zitten. Ik zorg wel dat ik in de kliniek afval dan. Als mijn spullen in de auto zitten gaan we weg. Ik zal heel lang niet meer thuis wonen, tenminste ik zal toch nooit aankomen. Er valt een gespannen stilte in de auto. Mam legt haar hand op mijn knie. Ik duw hem weg. Ik mag haar niet meer, waarom doet ze me dit aan? Ze zucht. Ja mooi, laat haar maar lekker lijden. Weet ze ook eens hoe ik me voel. We rijden een oprit op, met een groot gebouw. Wat een lelijk rotgebouw, het ziet er niet uitnodigend uit. 'We zijn er.' zegt mam. Ik stap uit, en loop aarzelend met mijn moeder mee. Eenmaal binnen worden we ontvangen door een vrouw. 'Hoi, welkom.' zegt ze. 'Ik ben Marie, jij bent vast Ashley?' ik knik. 'Je mag wel even met mij meelopen, dan laat ik je je kamer zien.' Ik volg haar. 'Hier slaap je, samen met nog 2 meisjes. Zet je spullen maar neer.' Mam staat er stil bij. 'Je krijgt ook nog iemand die voor je zorgt.' 'Dat heb ik niet nodig hoor.' zucht ik. 'Je krijgt er wel één, ik zal hem je meteen voorstellen.' Zuchtend loop ik met haar mee. 'Ha, daar ben je. Hier mag je voor zorgen.' zegt Marie vrolijk. Ik kijk naar de jongen, en voel meteen een rilling. Niet van engheid, maar van knapheid. Wauw, hij is echt knap! Ik heb geluk. Hij stapt op me af. 'Hoi, ik ben Bill.' zegt hij met een vriendelijke lach. 'Ik Ashley.' 'Nou Ash, ik ga maar weer. Ik hou van je.' zegt mam. 'Doei.' zeg ik kortaf. 'Ik zou toch wat aardiger doen, je ziet je ouders lang niet.' zegt Bill. Ik zucht. Ik geef mama een kus. 'Doei mam.' 'Doei.' Ze loopt weg. Kutwijf, stuurt ze me hier heen. Ik kijk met een kwaad gezicht om me heen. 'Wil je weten waar voor je mij hebt?' vraagt Bill dan. Ik knik. 'Als je problemen hebt kun je naar mij toe gaan. Ik zal je proberen te helpen. Verder moet ik op jou letten, dat je goed eet. En het vervolgens niet uitkotst ofzo. En pas maar op, ik ben heel streng.' hij grijnst. Jaja het zal wel, ik win wel. 'Oh, wat een kutwerk.' 'Nee hoor.' 'Moet je ook op anderen letten.' 'Nee, meestal heeft iedereen een eigen. Soms wel.' Oh, dan heeft ie vast niks beters te doen dan op mij te letten. Ik maak aanstalten om naar mijn kamer te gaan. 'Ho stop, het is etenstijd.' Bill houd me tegen. 'Ja godver, ik ben hier net.' snauw ik. 'Ja dat maakt niks uit, meekomen, beneden is de eetzaal. Dan leer je ook wat anderen kennen.' Ik loop maar mee. Als we aankomen zie ik een zaal met allemaal meisjes, sommigen zijn echt vetzakken, nouja vind ik dan. Maar ook magere meisjes, zou iedereen die daar zit, ook dun zijn geweest? Ik kan het me niet voorstellen. Zo word ik nooit meer! 'Hier moet je zitten.' Bill wijst naar een leeg plekje. 'Ik eet toch niet, ik heb geen honger, ik voel me niet lekker.' 'Jammer schat, die truckjes kennen we. Maakt niks uit hoe je je voelt. Je eet je bord leeg.' Ik rol met mijn ogen, hij leek leuker dan hij is. Wat een sukkel, denkt ie nog echt dat ie kan zeggen wat ik moet doen. Ik ga zitten, naast mij zit een mooi slank meisje. Met een gevuld bord voor haar neus. 'Hoi.' zeg ik. 'Hoi.' 'Hoe heet je?' 'Anna, jij?' 'Ashley, ik ben nieuw. En kom hier ook nooit meer weg, ik ga echt niet eten.' Ze lacht. 'Ik ook niet, je kan het na de tijd ook uitkotsen, zei iemand. Ik ben hier ook net, sinds gisteren.' Ik zie dat veel meisjes klaar zijn met eten, en weggaan. Aangezien ze anders wel erg lang kunnen zitten als ze op iedereen moeten wachten. 'Je blijft net zo lang zitten tot je bord leeg is.' zegt een vrouw tegen Anna. 'Is dat jou verzorger?' vraag ik. 'Ja, een kutwijf is het. Wie is jouwe?' 'Bill.' ik wijs naar hem. 'Oh hij, die freak.' 'Hij is...' ik zeg niks meer, ik vind hem niet aardig. 'Wat is hij?' 'Stom.' 'Ik denk al, hij lijkt me echt niet aardig.' Bill werpt een blik op mij. Ik draai mijn hoofd weg. Er zijn nu al veel meisjes weg, meisjes ja. Ik zie geen jongens. Ik zie dat gore vette eten op mijn bord liggen, dat eet ik mooi niet!

Reacties:

Er zijn nog geen reacties op dit verhaal.