FanFic.nl

niet de juiste dood? <-- afgerond

city of lights and answers

Kishu:
Prachtig!!! de juiste omschrijving voor deze prachtige plek. New York City in de avond. overal licht en geluidt. de stad die nooit slaapt.
We liepen nu door het centrum heen en keken onze ogen uit. 'dit is te gek!' riep Bill en ik begon spontaan te lachen.
we waren al verschillene zaken in geweest. gewoon om te kijken en lol te trappen. verschillende casino's om te kijken en een aantal barren waar we wat gedronken hadden. althans de jongens dan...
'kom we gaan daar heen!' riep Bill toen we een of ander zaakje passeerde. 'waarzeggerij? kom op Bill, zo laag zinken we toch niet?' zei Tom maar Bill begon alleen maar te lachen. 'boeit dat wat? gewoon voor de lol. wat hebben we te verliezen?' ik grinnikte en liep naar binnen.

het winkeltje vond ik best griezelig. een oude vrouw achter de toonbank keek ons vragend aan. overal stonden vitrinekasten met rare spullen erin. er speelde een soort trance muziek die me slaperig maakte en aan het plafond hingen allemaal dromenvangers en talismannen.
'willen jullie de toekomst voorgelezen krijgen?' vroeg de vrouw achter de toonbank. ze was zeker in de 50 en droeg een raar gewaad vol met kleuren en zeker duizende armbanden rond haar armen die bij elke beweging een klingelend geluid maakte.
'ja is goed.' zei Bill die zijn ogen uitkeek in de winkel. Tom daar integen stond er een beetje ongemakkelijk bij. 'volgt u maar.' zei de oude vrouw terwijl ze naar achter liep en een gordijn voor ons aan de kant hield. 'wees alstublieft rustig en maak niet teveel onverwachte bewegingen. mevrouw Jazula zal u helpen.' hierna sloot het gordijn en stonden we in een vrij kleine kamer.
aan de muren hingen doeken en in 2 hoeken stonden vitrinekasten vol met kruidens. in het midden van de kamer stond een ronde tafel met spullen erop en daaromheen 4 poeven. op 1 ervan zat een nog oudere vrouw dan die achter de toonbank. ze droeg een appart sierraad op haar voorhoofd wat vervlochten zat tussen haar grijze dikke haren. haar gezicht was flink gerimpeld maar haar bruine ogen waren nog levendig. ook zij droeg een gewaad met vele kleuren en had haar armen minstens net zo vol hangen met zilverwaar. ze bekeek de jongens even en gebaarde naar de poeven. ook ik nam plaats.

'zo jongens. dus jullie willen wat weten?' vroeg ze en bekeek de gezichten van de jongens goed. ik had het idee alsof ze ook vanuit haar ooghoeken naar mij keek maar dat kon ook verbeelding zijn.
'ik zie je wel denken. je denkt dat dit een leuke grap is niet?' Bill zijn glimlach verminderde even. 'eigenlijk wel een beetje. we zijn nu bijna overal in New York geweest vanavond dus kon dit er niet aan ontbreken.' de vrouw glimlachte. 'och Bill, ik snap het best. maar jij weet best dat je dit eigenlijk wel heel serieus neemt. je hebt al meerdere rare dingen gezien niet?' Bill glimlachte scheefjes. tot nu toe vond ik het een beetje vaag. dat de vrouw de naam van Bill kende was geen verrassing. ik bedoel maar. hij is wereldberoemd en nu niet in cognito. dus iedereen had dat kunnen herkennen. en dat hij genoeg rare dingen had meegemaakt kon ook slaan op het feit dat hij in de band al zoveel beleefd had. geen verrassende dingen dus.

'maar goed.' verbrak mevrouw Jazula de stilte die was ontstaan. 'laten we eens naar jou kijken Bill. ik ben alleen bang dat ik voor jou niet veel kan zeggen. hij verbied het nog.' ik fronste even. hij? wie bedoelde ze? 'laat ik eens kijken.' ze stak haar hand uit en Bill legde voorzichtig zijn hand in de hare. de vrouw streek over zijn vingers en bekeek ze aandachtig. ' zozo jongeher Kaulitz. dat beloofd wel wat. alhoewel... hmmm dat kan interessant worden. maar wat een liefje toch. jaja, dat komt hopelijk wel goed.' Bill's gezicht stond vol vraagtekens terwijl de vrouw met haar vingers lijnen op zijn hand trok. uiteindelijk vouwde Jazula de hand van Bill dicht en Bill legde zijn geloten hand op zijn schoot. 'Bill, je zult het misschien nog lastig krijgen in je leven. niet veel lastiger dan het nu is maar toch zeker is het de moeite goed op te letten. je wilt misschien beschermen maar het is beter van niet. je zult het los moeten laten gaan eer dat het zover is. als alles de juiste kant op gaat zie ik iets wat jou wel deugd zal doen. je zult ervoor wel een zware periode moeten ondergaan maar als je een goede steun blijft zal ze er komen. en ik weet zeker dat dat is wat jij nu nodig hebt.' Bill opende zijn mond maar sloot die vervolgens weer. hij knikte en hield zijn hand nog steeds gesloten.

Jazula wendde zich nu plots naar Tom die nu echt niet op zijn gemak leek. Ze keek hem diep in de ogen aan en pakte vervolgens zonder vragen zijn hand. de vrouw keek niet naar Tom's hand maar alleen naar zijn ogen waarin Tom nu gevangen leek. 'je weet nog steeds niet hoe het komt?' vroeg ze en Tom opende langzaam zijn mond. 'n...nee.' antwoorde hij stotterend. ' zou je het willen weten?' vroeg ze en Tom slikte even. 'je krijgt de gave alleen als iemand dat vurig voor je wenst. en dat kan alleen maar iemand doen die het zelf is.' zei Jazula op een lage toon. ik kreeg kippevel toen ze het zei. Jazula vervolgde weer. ze keek nog steeds alleen maar naar Tom's ogen. 'probeer wel de juiste keuze te maken. ik zie nu dat het uiteindelijk wel goed komt. maar je zult er voor moeten lijden ben ik bang. misschien verlies je wel iets heel dierbaars.' ze liet de hand van Tom los en rechte vervolgens haar rug weer. 'ik hoop dat ik jullie genoeg heb kunnen helpen. ga nu, en wees voorbereidt.'

De jongens stonden op en ik volgde hun voorbeeld. Tot mijn verbazing stond Jazula ook op en begeleidde ons naar het gordijn. Tom en Bill bedankte haar en ik deed hetzelfde al had ze mij niet geholpen. 'geen dank. en Kishu, het komt wel goed. je ziet er al stukken beter uit dan ik eerst zag.' voor ik het wist was het gordijn gesloten en stond ik verstijfd midden in de winkel waaar Bill nu afrekende bij de dame achter de toonbank.
even draaide alles om me heen en vielen alle puzzelstukjes op hun plaats. tot Bill me aantikte. 'kom je mee Kish? Kishu? alles goed? hallo!' Bill pkte mijn arm en trok me mee naar buiten. een straat verder bleven we staan. 'Kish, wat is er?' vroeg Bill bezorgd maar nog kon ik niet reageren. ik keek hem aan en mijn ogen gleden naar zijn hand die hij nog steeds als een vuist gesloten had. 'h...hand...' stamelde ik uit en Bill keek me raar aan. 'je hebt je hand nog gesloten Bill.' zei Tom die naast zijn broertje kwam staan. Bill keek naar zijn hand en glimlachtte. 'misschien heb ik me iets laten meeslepen door dat waarzeggersgedoe. er klopt waarschijnlijk helemaal niets van.' hij schudde zijn hand los en ik schudde heftig mijn hoofd. 'het is geen onzin!!! ze heeft gelijk! ze liegt niet!' mijn stem sloeg om in paniek en de tweeling keek me bezorgd aan. 'waar heb je het over?' riep Bill bezorgd. ik kon nog steeds niet helemaal beseffen dat ze dingen tegen me zeiden en aan me vroegen. ik was nog steeds geschokt.
'Kishu, hoor je me? haal rustig adem. kijk me aan en blijf rustig ademen.' het was Tom die dit tegen me zei. ik probeerde zijn raad op te volgen en probeerde langzamer te ademen. hij pakte mijn hand en kneep er bemoedigend in. ik kreeg het warm maar tegelijk voelde ik wel dat ik rustig werd. uiteindelijk liet Tom los en ik zuchtte even diep. van mij had hij mijn hand nooit hoeven loslaten. het voelde fijn.
ik kreeg mezelf weer op orde en zette even alles p een rijtje.
'Jazula heeft me al die tijd gezien.' prefelde ik. Bill zette grote ogen op. 'waarom zei ze niets?' vroeg hij en ik haalde mijn schouders op. 'Kish? waarom schrok je dan zo? ik bedoel, ze kan net zo goed een ziener zijn. dat is toch niets om van te schrikken?' Bill's ogen waren duidelijk vol van bezorgdheid. Tom wenkte naar een bar. 'eerst zitten en even wat drinken.' zei hij waarna we achter hem aan liepen.
Tom besteldde wat te drinken voor hem en Bill en nadat de bestelling was geleverd en de serveerster weg was wendde hij zich tot mij. ik slikte en schudde even mijn hoofd. 'Tom? snapte je wat die vrouw tegen je zei?' ik voelde dat ik lichtjes bloosde en Tom keek me vragend aan. 'misschien?' antwoorde hij en keek vervolgens snel weg. ik keek ook de andere kant op en Bill keek van mij naar Tom. 'Bill, Jazula bedoelde met jou toekomst dat ik er een rol in speelde. en Tom, dat je een dierbaar iemand misschien zou verliezen, dat zou Bill nog wel eens kunnen zijn.' de tweeling keek me nu al helemaal verbaasd aan. vooral bij Tom zag je paniek in de ogen. 'm..maar ik...ik wil Bill niet verliezen.' fluisterde hij. ik voelde een steek van medelijden met hem. die twee waren alles voor elkaar. natuurlijk wilde ze elkaar niet kwijt raken. 'rustig maar. Jazula zei dat zoiets misschien kon gaan gebeuren. niet dí¡t het zal gebeuren.' Tom's ogen werden weer iets kalmer.Ik stond vervolgens op. 'laten we onze avond nu niet verpesten oké? laten we dit maar voor morgen bewaren. vanavond zouden we gaan feesten en lol trappen. dus komen jullie nog?' Bill begon te lachen en stond ook op. Tom volgde en samen liepen we, na afgerekend te hebben, de bar uit. terug de nacht van New York in.

Uiteindelijk was het uitgaan flink geslaagd. ik had wonder boven wonder ook een aantal geesten ontmoet en daarmee flink gelachen. we zijn door heel het centrum gelopen en stonden nu nog te kijken naar een enorme fontijn. alle lichten en geluiden erbij maakte het echt geweldig en een enorm spectakel. 'haha lijkt me gaaf om vanaf hier in het water te springen.' lachte Bill. 'waarom niet?' zei ik en hij keek me raar aan. 'durf je niet!' riep Tom. ik glimlachte naar hem. 'wat krijg ik als ik het wel doe?' vroeg ik en Tom kreeg een scheve grijns. 'je houd nog een uitje tegoed oké?' ik haalde mijn schouders op en grijnsde breed. 'deal!' zei ik terwijl ik mijn vest uit trok en aan Bill gaf. ik ging op de rand staan van het bruggetje waar we nu stonden. 'dit gaat ze niet menen.' hoorde ik Bill tegen Tom fluisteren. nou dacht het even wel? dit zou de avond helemaal compleet maken. ik blies even goed mijn adem uit en vervolgens sprong ik van het bruggetje.

het gevoel was bevrijdend. de lucht die om je heen zoog en de adrenaline die door je lichaam heen gierde. en dan de plotselinge kou die je bevangt en je echt laat beseffen dat je er bent.
ik zwom weer naar boven en trok me op aan de kant. Tom en Bill kwamen aangerend en begonnen breed te grijnzen. 'dat was gestoord!' riep Bill hyper. ik glimlachtte en begon vervolgens te bibberen van de kou. want wie denkt dat geesten het niet koud kunnen krijgen heeft het toch wel heel erg mis!
'nou dat uitje hou je dus tegoed.' zei Tom die mijn vest uit de handen van Bill trok. 'maar ik denk dat je zulke acties in het vervolg niet in de herfst moet doen. je hebt het hartstikke koud!' hij liep naar me toe terwijl ik mijn shirt uitwrong en hij trok mijn vest bij me aan deed. hij trok ook zijn eigen vest uit en sloeg die over mijn schouders. het voelde al gelijk een stuk warmer aan. 'dank je.' zei ik en Tom glimlachtte. 'laten we maar weer eens op huis aan gaan.' steldde Bill voor. Tom keek op zijn horloge en knikte. '4 uur is een prima tijd om weer naar huis te gaan.'

dus pas rond half 6 waren we bij huis. vermoeid en wel. Gordon en Simone sliepen dus slopen we stilletjes naar de badkamer toe. nadat de jongens klaar waren trok ik mijn drijfnatte kleren uit en stapte onder de douche. zodra het water op temperatuur was stapte ik onder de straal en liet mijn lichaam verwarmen. de badkamer had zich gevuld met stoom en ik voelde langzaamaan dat mijn verkleumde vingers weer wat meer gevoel kregen. ik leek misschien wel gestoord door van een brug af in het water te springen begin herfst maar eigenlijk voelde het ook gewoon gestoord. gestoord, krankzinnig maar zo geweldig! ergens voelde ik wel in mijn lichaam angst. aangezien ik in mijn vorige leven ook was gesprongen/gevallen van een hoogte. maar met deze actie voelde het wel als een overwonnen angst.

ik stapte uit de douchecel en pakte een handoek van het rek af en droogde me af. ik kleedde me om in pyjama en pakte vervolgens mijn natte kleren die ik over de verwarming te drogen legde. het vest van Tom hield ik even tegen me aan en snoof de geur eventjes op. Het rook echt naar hem. ik voelde een warme kriebel in mijn buik en sloeg het vest over mijn arm en bracht het samen met mijn eigen vest naar de kamer waar ik sliep samen met Bill. ik kroop diep onder de dekens en legde het vest van Tom vlak bij mijn hoofdeinde. zo viel ik zoals inmiddels gewend, in een diepe droomloze slaap.

Reacties: