FanFic.nl

my new life, after the life in the clinic

Hoofdstuk 3

Bill ziet me kijken naar het eten. 'Je moet het uiteindelijk toch eten, wat je ook doet.' Bemoei je er niet mee, sukkel! Ik zie dat Anna het met moeite naar binnen werkt. Ja goedzo, word maar lekker vet. Nee, daar doe ik niet aan mee! 'Ik eet het niet, bemoei je maar met een ander.' zeg ik. 'Ik moet me met jou bemoeien.' 'Nou en, weet je. Jij begrijpt er gewoon geen ene flikker van.' 'Misschien niet nee, maar toch moet je eten.' Tranen schieten in mijn ogen. 'Echt waar, niemand, maar dan ook godverdomme niemand gunt het mij om slank te zijn.' Ik sta op. En loop weg. Anna kijkt naar me. Ik zoek de wc's, maar Bill komt er al aan. 'Wil je graag ergens over praten?' vraagt hij lief. 'Nee, flikker op.' 'Nee.' 'Ja.' 'Kan ik je om 7 uur bij mijn kamer verwachten?' vraagt Bill. 'Nee.' 'Dan blijf ik hier.' 'Oke, dan ben ik daar.' Hij fronst naar me. 'En dat moet ik nu geloven?' 'Ja, ik kom echt. Wat wil je dan?' 'Je ziet het wel, ik zou wel komen, want anders maak je hier geen goed begin.' Hij loopt weg. Die stomme sukkel begrijpt het ook gewoon niet!
Ik laat me op de grond zakken, en barst in huilen uit. Het is nooit goed, eerst ben ik te dik, en daarna sturen ze me naar 1 of andere kliniek. OMDAT IK DIK MOET WORDEN! De deur gaat open, Anna komt naar binnen. 'Oh zit jij hier.' 'Ja zie je toch.' 'Hoef je het niet meer op te eten?' 'Weet ik veel, ik doe het gewoon niet. Ik moet straks met die Bill praten.' 'Oh, oke. Ik moet weg.' 'Oke doei.' 'Doei.' ze gaat de wc's weer uit. Ik kijk op mijn horloge, 7 uur. Ik sta op, en loop maar wat. Hoe moet ik in hemelsnaam weten waar zijn kamer is? Oh wacht! Toen dat wijf, die Maria ofzo hem riep. Dat was ergens? Ik loop op mijn gevoel ergens heen, en heel toevallig kom ik Bill tegen. 'Oh, daar ben je.' zegt hij. 'Waar is jou kamer man?' 'Ja volg me maar.'

Ik zit tegenover Bill, hij glimlacht. 'Ik wilde graag dat je hier kwam, om je verhaal te horen. Je zegt dat ik het niet snap, dus wil ik dat je het uitlegd.' Nee, gaan we weer. 'Nou, oké best.' zeg ik. 'Vroeger, was ik altijd dik. Niet mollig, niet stevig maar gewoon hartstikke dik. Ik had geen vriendinnen, werd uitgescholden gepest en alles. Toen kwam ik op de middelbare, en ik wilde dat niet meer. Ik wilde geaccepteerd worden, vrienden hebben. Dus begon ik met lijnen, het ging goed. Ik kreeg complimentjes en zelfs vriendinnen! Voor mij voelde dit als de hemel. Maar dat zul jij wel nooit begrijpen. Maar goed, toen werd ik dus slanker. En slanker, maar ik was nog niet tevreden, nu nog niet. Maar weet je wat het nu is, iedereen zeikt over dat ik te dun ben. Het is gewoon nooit goed. En nou zit ik hier. Omdat ik dikker moet worden, en dat is een angst voor mij. Een hele grote, net zoals iemand doodsbang is voor spinnen, ben ik dat voor dik zijn.' Hij knikt. 'Ik snap echt dat je niet meer dik wilt zijn. Maar je ziet jezelf anders. Jij bent nu mager, je bent een wandelend skelet. Als je langer door zou gaan, heb je niet eens meer wat aan het dun zijn, want je gaat dan dood. Dat klinkt misschien hard, maar het is de waarheid. Wij willen je helpen, en we zullen je niet dik maken, alleen proberen je weer op het juiste gewicht te krijgen, zodat jij weer gezond word.' 'Ik ben gezond.' 'Nee, je bent ziek. Psychisch ben je ziek, je ziet het zelf niet.'

Reacties: