FanFic.nl

Boys and Girls

Hoofdstuk 1

Begin cyclus 1. Elena's PoV. 26 maart 2008.

Een klein meisje, 6 jaar. Haar bruine haren zitten in 2 staartjes, die elke beweging volgen. Ze heeft de hand van een jongentje vast. Hij is ietsje ouder, 7. Hij heeft bruinblonde haren en rode kaken van de kou.
Samen lopen ze door de sneeuw.
Dan valt het meisje en trekt zo de jongen mee.
“Bill, je hebt sneeuw op je haar.”� lacht het meisje.
“Elena, jij ook!”� lacht de jongen.
Elena en Bill, al vrienden sinds de eerste kleuterklas.
“Om ter eerste bij de boom.”� zegt Bill en loopt schuivend verder. Elena kruipt omhoog en gaat zo snel haar kleine beentjes haar kunnen dragen. Ze ziet Bill de hoek om gaan en volgt zijn voorbeeld. Bill trekt aan de klink van het hek terwijl Elena er gewoon over kruipt. Ze ploft aan de andere kant van het hek op de sneeuw en schuift dan naar de boom. Als eerste gaat ze er tegen zitten. De stam is niet dik genoeg om er allebei, naast elkaar, tegen te zitten dus gaat Bill aan de andere kant zitten.
“Ik win.”� zegt Elena fier.
Haar adem maakt witte wolkjes in de lucht, ze wrijft in haar handen om het warm te krijgen. Bill schuift naar haar toe en knuffelt haar.
“Heb je het nu warm?”� vraagt hij.
Ze knikt en sluit haar ogen.

Ik knipper met mijn ogen.
Ik zit languit in het gras, mijn rug leunt tegen de knoestige stam van de kersenbloesem. Een roos bloemetje dwarrelt naar beneden en beland op mijn boek, dat opengeklapt op mijn benen ligt. Het is lente, geweldig weer én vakantie.
De flashback van net is van 12 jaar geleden. Eén van de laatste herinneringen aan mijn beste vriend. En de laatste herinneringen aan wij samen bij de boom. De boom die wij samen geplant hebben toen we nog klein waren.
Ik draai het bloemetje rond in mijn hand. Een zucht ontsnapt uit mijn mond en verdwijnt de wijde wereld in. Lang mag ik niet denken aan mijn verleden.
Voor mij verschijnt Sylvia. Ze heeft een witte broek aan die tot haar knieën komt en losjes rond haar gat hangt, daarboven een zwart shirt dat veel te groot is maar haar toch perfect staat. Haar sneakers, zoals gewoonlijk, schuifelen over het gras.
Ze komt naast me zitten en legt haar hoofd op mijn schouder. Haar koperbruine haren kietelen mijn wang.
“Sylvia?”�
Ze neuriet een liedje en legt dan haar hoofd op mijn schoot.
“Bedankt.”� lach ik en kijk naar beneden. Ze ligt vredig, haar ogen gesloten. Haar haren bedekken haar gezicht. Het gezicht dat ik nochtans zo graag zie. Ik duw de lokken uit haar gezicht en speel met haar oorbellen. Dan opent ze haar ogen en kijkt me aan met die grijze pareltjes van haar.
“Geschrokken?”� lacht ze. Ik schud mijn hoofd en tuit mijn lippen. Ze veert recht en drukt haar lippen op die van mij. Ik neem haar hoofd in mijn handen en geniet van het moment, tot het gedaan is.
“Ik vind je ogen gewoon nog steeds zo speciaal.”�
Ze glimlacht haar tanden bloot en steekt dan haar tong uit. Ik knijp mijn ogen half toe. Ze doet hetzelfde. Zo kijken we elkaar even aan maar schieten dan in de lach.
“Elena, wat ben je toch een gek kind.”� hikt ze tussen het lachen door. Ik haal mijn schouders op en schuif een beetje onderuit.
“Wat mis ik dit toch.”� zucht ze dan en slaat haar armen om mijn middel.
Ik knik.
“Ik mis het ook.”�

Een klein meisje met bruine haren in een staartje huppelt door de tuin. Ze stopt op het heuveltje, zet haar handjes op de grond en brengt dan haar hoofd naar de grond. Ze rolt sierlijk van de heuvel en komt onderaan weer tot stilstand.
Een jongetje met bruinblonde haren klapt fier in zijn handen.
“Nu ik.”� roept hij blij en rent naar boven. Het meisje gaat in het gras liggen, haar kin op haar armpjes. Ze ziet hoe haar beste vriend van de heuvel rolt.
“Elena, Bill, kom eens.”�
Meteen kijken ze om. Elena’s vader staat in de deur van de veranda en houdt iets in zijn vuist. Elena en Bill kruipen naar hem toe.
“Wie wordt er bijna 4?”� zegt haar vader dan. Elena steekt blij haar handjes in de lucht.
“Oké, en wat wil je het allerliefste van heel de hele wereld hebben?”�
Ze springt recht en gaat op de schoot van Bill zitten.
“Bill.”�
Ze vallen om en liggen lachend op de grond.
“Dacht ik wel.”� lacht haar vader en geeft haar een zakje.
“Wat dat?”� vraagt ze met grote oogjes.
“Zaadjes voor een vriendschapsboom.”� zegt hij glimlachend. De twee kleintjes kijken met open mondjes naar het zakje.
“Het is magisch. Dat voel ik.”� zegt Bill.
“Ik ook voelen.”� zegt ze blij.

Mijn hoofd rust nog steeds op de stam.
“Aarde aan Elena?”�
Ik kijk weer diep in haar grijze ogen.
“Sorry. Ik moest denken aan… dat opstel voor school.”�
Ze knikt begrijpend en gaat weer op mijn schoot liggen. Sylvia weet niet van Bill. Je zou denken dat die herinneringen vervagen, maar ik zie alles glashelder voor me, ik droom elke nacht over hem, wordt elke ochtend of badend in het zweet of met wangen vol tranen wakker. Mijn ouders merken er niets van. Ik ben dan ook elke ochtend vroeg weg.
Ik zit op de hoge school van Berlijn, waar ik een opleiding Beeldende Kunst volg. Fotografie. Ik ga met de bus en ben daarom maar 10 minuten onderweg. Maar ik ga altijd eerst nog joggen.
Sylvia daarentegen gaat niet meer naar school. Ze heeft een baan in een muziekwinkel en is daar helemaal tevreden mee. Ze werkt daar ook al een tijdje en als zij dat goed vindt, vind ik het best.
“En wat moet je precies doen dan?”� verbreekt ze de stilte, en mijn gedachten.
“We moeten een foto maken van iets dat speciaal voor ons is en dan beschrijven, uitleggen, enzovoort…”�
Ik hoor haar zuchten. Sylvia. Wat zou ik toch zonder haar moeten? Ik ga met mijn vinger langs haar wang.
“Ik moet vanavond werken.”� lacht ze en draait zich een kwartslag naar me om. Ik kijk naar een punt in de verte. Onaangename herinneringen dreigen op te komen.
“Kom je nog eens langs?”�
Ik zou nu dolgraag ‘ja’ zeggen, rondhangen in die winkel met Sylvia is gewoon het einde. Maar ik heb afgesproken met Elisa. Mijn beste vriendin. Alleen, dat mag Sylvia niet weten. Want die twee, dat is water en vuur, kat en hond.

Ik stap over de drempel. De gelige verf, de schilderijen, de geur, allemaal is het me bekend. Ik loop hier de deur plat. En Elisa is de enige die dat niet erg vind. Haar ouders vinden me niet zo aardig. Ik heb Elisa dan ook biseksueel gemaakt. En haar katholieke ouders… Je snapt het wel.
Ik loop meteen met haar mee naar haar kamer. Haar zwarte haren, en paarse extensions, hangen fleurig rond haar hoofd. Ik ruik de haarlak gemengd met haar parfum diep in mijn neus.
“Ik vind je toch leuker met die blauwe dingen.”� mompel ik terwijl we de gang in gaan. Haar kamer is de laatste, we komen dus voorbij de kamer van haar computerverslaafde broertje. Hij maakt zichzelf wijs dat als ik niet lesbisch was geweest ik zijn vriendinnetje zou zijn. Daar lachen Elisa en ik ons elke keer een breuk om. Hij zwaait vanachter zijn computer. Ik zwaai terug en duik dan Elisa’s kamer in. Ik ontwijk nog net het keyboard vlak naast de deur. Geen idee waarom ze dat ding daar ooit gezet heeft.
Elisa zit op haar bureau, in de rechterhoek staan haar kasten, linkerhoek haar bed, de deur en dan in de hoek die overgebleven is haar bureau.
Ik ga op haar bed liggen en leg mijn hoofd op mijn armen. Elisa draait rondjes op haar bureaustoel.
“En? Wat zullen we eens doen?”� vraagt ze en draait weer een rondje. Ik ga op mijn rug liggen en rek me uit.
“Zet maar wat muziek op. Ik heb niet echt iets in gedachten.”�
“Goed.”� zegt ze en zet haar computer aan.

Reacties: