Hoofdcategorieën
Home » Twilight » Autumn days will fade away!!! » Hoofdstuk 2
Autumn days will fade away!!!
Hoofdstuk 2
Het was een chaos op de straten.
Samen met Daemon en een paar andere jongens van de straat, hield ik me schuil achter een stel houten kisten. Vroeger hadden we de kisten gebruikt om forten te bouwen. Mensen hadden ons raar aangekeken. Maar met onze kinderlijke fantasieën hadden we de grootste forten met de grootste legers.
De herbergier, die de kisten bezat was daar niet altijd blij mee geweest.
Maar nu had hij toestemming gegeven om ze te gebruiken. Als bescherming.
Alleen wat voor bescherming gaven deze kisten nu eigenlijk? Overal liepen mannen met geweren. Ze protesteerden, schreeuwden en schoten. De grond waar we op zaten begon modderig te worden. Een regenbui viel neer. "Daemon, wat is dit?" vroeg ik. "Ik heb geen idee" zei hij en schudde radeloos zijn hoofd.
Toen de nacht viel was het rustig in de steeg waar we zaten.
Er was ons niks gebeurd.
In mijn veels te grote kleding liep ik een stuk de steeg door.
Er lagen lichamen en geweren. Voorzichtig pakte ik eentje op.
Ik hield hem vast zoals mijn broer me geleerd had.
"Dat is geen speelgoed voor een kleine jongen!" Riep een norse stem.
Ik draaide me om en de man pakte me ruw vast.
Ik voelde hoe mijn pet af viel en mijn haren los vielen.
"Je bent een meisje!" schreeuwde hij en hij bracht zijn gezicht dichter bij de mijne.
"En kleine meiden horen niet in dit soort kleding"
Terwijl hij dat zei kreeg hij een valse grijns.
"Daemon!" schreeuwde ik. Maar het had geen zin. Een andere man richtte zijn geweer en toen ging het snel. Een schot en Daemon zakte in elkaar.
Daarna merkte ik niet meer wat er gebeurde.
Ik kon niet meer denken, protesteren of iets anders doen.
De volgende dag werd ik wakker.
Mijn arm deed pijn.
Langzaam keek ik wat de oorzaak zou zijn.
Uit het niets kon ik weer helder denken, na wat ik gezien had.
Een Franse lelie was gebrandmerkt op mijn arm.
"Waarom!" schreeuwde ik.
"Je wilde het zelf moppie, en dat is een teken van prostitutie"
Ik begreep het niet. Ik wist niet waar hij het over had.
"Gisterenavond" zei hij.
En toen wist ik het weer.
Maar ik wilde het niet.
Alleen dat zei ik niet.
In de middag werd ik het huis uitgeschopt.
Weer de straat op.
En hoewel het binnen veilig had geleken...
Was buiten de levende hel op aarde.
Een paar koude handen pakte me vast.
Ik hield mijn adem in.
Zacht voelde ik een adem in mijn nek, gevolgd door ijskoude lippen.
"Nee" zei ik zacht.
Maar alles vervaagde in het zwart.
Weer werd ik wakker.
Maar nu midden op de straat.
Ik voelde me flauw en ik had een sterke drang naar bloed.
Ik schudde mijn hoofd, in de hoop het macabere idee weg te krijgen.
Maar het bleef zitten. Ik wilde telkens maar het bloed.
Langzaam krabbelde ik overeind.
Ik was weer in de steeg waar Daemon vermoord was, realiseerde ik me.
Moeizaam slenterde ik naar de deur van de herberg.
Lachend keek de man me aan.
"Welkom, wezen van de nacht"
Dat begreep ik niet. Zoals ik wel meerdere dingen niet begreep.
Maar ik besteedde er geen aandacht aan. Ik liep naar de bar en ging zitten.
Ik liet mijn hoofd op mijn armen steunen en staarde verveeld naar de flessen alcohol achter het hoofd van de herbergier.
Vroeger zou ik er nieuwsgierig naar zijn geweest, hoe het zou smaken. Maar nu bleef het idee van bloed maar in mijn hoofd.
"Welkom, wezen van de nacht" hoorde ik de herbergier weer zeggen.
Alleen dit keer niet tegen mij.
Maar tegen een ander meisje.
Ze zag er anders uit dan mij.
Onder de dikke laag korsterige modder zag je dat de kleren duur waren.
Ze moest van adel zijn geweest, of nog zijn.
De mensen van adel waren altijd bleek... maar waarom noemde hij haar dan toch wezen van de nacht?
Langzaam kwam er een hoofdpijn opzetten door al mijn gedenk.
Ik maakte mijn hoofd leeg en staarde haar aan, en zij mij.
Reacties:
Hii!
Leuk verhaal
Verder<33