FanFic.nl

Boys and Girls

Hoofdstuk 3

Ik gooi mijn fiets het schuurtje in en doe dan het slot vast.
“Net op tijd.”� lacht mijn vader, die nonchalant tegen het hek leunt.
“Zoals altijd.”� zeg ik en plaats mijn handen om de buis. Met mijn voeten zet ik me af tegen het hek en zwier er zo over.
“Die omheining overleeft het echt niet veel langer meer.”� lacht mijn moeder, die in het gras zit met een boek in haar handen.
“Dan kunnen we altijd een nieuw hek laten zetten.”�
Ik loop met mijn vader mee naar de keuken.
“Help je me met de spaghetti?”�
Ik knik en ga op het aanrecht zitten. Het gehakt schuift mijn kant op. Mijn vader en ik maken altijd samen spaghetti. Dat deden we al toen ik klein was. Dan mocht ik altijd de balletjes rollen. Bill en ik mochten dat altijd doen.
Ik neem een handje gehakt en wrijf mijn handen over elkaar.
“En bij wie ben je vandaag geweest?”�
Ik trek mijn knieën op en ga in kleermakerszit zitten.
“Elisa. En Sylvia is hier geweest.”�
Hij maakt een ‘aha’-geluid en roert dan door de pan. De geur van verse champignons en paprika’s kruipt in mijn neus.
“Maak de balletjes maar goed groot.”�

“Grote balletjes?”� vraagt een meisje met haar bruine haren in allemaal kleine vlechtjes.
“Hele grote, Elena!”� lacht een jongetje met bruinblonde haren en spreidt zijn armen ver uit.
“Zo groot kan toch niet, Bill”� lacht Elena. Ze legt een beetje gehakt in haar handen en probeert er ene balletje van te maken. Bill haalt zijn schouders op en legt een balletje in de schaal. Er liggen er nog niet zoveel, al zijn ze wel al een tijdje bezig. Elena legt fier als een gieter haar balletje bij in de schaal.
“Hoe gaat het mijn chef-koks?”� lacht Wouter, de vader van Elena.
“Heel goed.”� zegt Bill en duwt de schaal onder zijn neus.
“Wauw, die zien er lekker uit.”�
Elena knikt, haar tong hangt half uit haar mondje.
“Die zijn voor Bill en mij alleen.”�
Wouter kijkt even sip maar roert dan verder in zijn pan. Bill heeft al een nieuwe lading balletjes klaar en legt die netjes bij de anderen.
“Bill?”�
Hij kijkt even op van zijn werk.
“Ja?”�
Hij glimlacht en duwt dan Elena’s tong weer in haar mond.
“Gaan wij later trouwen en dan ook spaghetti maken?”�
Hij legt zijn handen voor zijn mond en denkt diep na. Zijn wenkbrauwen volgen al zijn gedachten.
“Ja, wij gaan trouwen. En dan gaan we een vriendschapsboom in de tuin zetten.”�

“Elena?”�
Ik knipper wild en kijk dan mijn vader aan.
“Ja?”�
Hij kijkt naar mijn handen. Ik ben nog steeds met datzelfde balletje bezig.
“Oh, sorry.”�
Ik leg het op een bord en spring dan van het aanrecht.
“Ik ben er niet zo bij met mijn gedachten.”�
Ik loop door de keuken naar de woonkamer en loop daar de trap op naar boven. Ik duik mijn kamer in, doe de deur op slot en loop dan naar het raam. De vensterbank nodigt me weer uit. Mijn plekje. Ik zit hier elke dag, met mijn rug tegen het raamkozijn, mijn blik op het huis van de buren, mijn hoofd in het verleden.
Het huis van de buren is nog niets verandert sinds ze weg zijn. De tuin is nog steeds kraaknet, de dakpannen liggen er nog steeds netjes bij. De vader van Bill woont er nog. Ik zie hem soms, in de winkel of bij de bakker. En soms in het park. Bill lijkt veel op hem, het is pijnlijk.
We zijn getrouwd. Een traan rolt over mijn wang.

“Elena, ben je bijna klaar?”�
Een klein meisje met haar donkerbruine haren netjes opgestoken, prutst wat aan haar wit jurkje. Het lint rond haar middel zit te strak.
“Mama, het moet losser.”� zegt ze terwijl ze haar schoentjes aantrekt. Haar moeder komt de kamer in en doet de strik een beetje losser. Ze geeft haar een witte roos.
“Is Bill al klaar?”�
Ze knikt en neemt haar aan haar handje mee. Bill staat al bij de kersenbloesem in een zwart broekje en een grijze trui over zijn witte hemd. Elena loopt naar hem toe en pakt zijn handje.
“Gaan wij nu echt trouwen?”� vraagt ze. Bill knikt en glimlacht, zijn voorste tandje is eruit. Elena’s papa pakt een dik Engels boek.
“Elena, wil jij voor altijd bij Bill blijven?”� verzint hij snel ter plekke. Simone en Elena’s moeder staan een beetje verderop toe te kijken.
Ze knikt heftig en kijkt nog steeds naar haar beste vriend.
“Bill, wil jij dat ook?”�
Ook hij knikt snel.
“Oké, dan zijn jullie nu getrouwd.”�
Ze krijgen allebei een zakje waar een zilveren ringetje en een snoeptutter in steekt. Bill stapt een stapje vooruit en geeft een kusje. Elena kijkt met ogen open toe.
Als ze van het heuveltje lopen, veegt ze met haar mouw over haar mond.
“Jakkiebah.”�

Ik speel met de ketting die tegen mijn huid ligt, ijskoud. Mijn handen zoeken het slotje en krijgen die uiteindelijk ook open. Een zilveren ketting met een kleine, zilveren ring. Een klein hartje van rode steen. Ik houd het in mijn hand en kijk ernaar.
Waarom ik me al die jaren pijnig weet ik niet maar één ding weet ik zeker: Ik mis Bill. Dat heb ik nog niet eerder durven toegeven maar het moest er eens van komen. Ik mis hem, met heel mijn hart. Ik mis hem meer dan wat dan ook. Ik mis hem zelfs zo erg dat ik geen enkele jongen, die meer dan vrienden wil zijn, in mijn buurt verdraag. Er is toch niemand als hij.
Een krop vormt zich in mijn keel. Ik trek mijn knieën op en sla mijn armen daar omheen. Mijn hoofd valt erop en blijft daar rusten. Tranen lopen uit mijn ogen, eindelijk bevrijd. Alles dat ik heb opgekropt, komt er nu ineens uit. Ik huilde wel, maar nooit zo hard, het beperkte zich altijd tot enkele tranen.
“Bill. Komm zurück.”� fluister ik geluidloos. Het enige geluid dat ik hoor, komt van de grasmaaier bij de overburen.
Ik plaats mijn vingers onder het raam en trek die dan omhoog. Een frisse wind gaat langs mijn wang. Ik veeg snel mijn tranen weg. Jög loopt door zijn voortuin naar de brievenbus. Hij haalt er wat brieven uit en draait dan een kwartslag. Zijn blik valt op mij. Ik kijk snel weg maar hoor hem mijn naam roepen.
“Elena! Kom eens!”�

Ik loop over de stoep naar het huis van Jög. De stoep die ik vroeger van zo dichtbij heb gezien. Letterlijk. Ik viel altijd tijdens het fietsen en het lopen, de achtervolgingen van Bill.
Jög leunt tegen de brievenbus en wacht me op.
“Kom je mee?”�
“Naar binnen?”� voegt hij er snel aan toe. Ik knik en laat mijn handen in mijn zakken glijden. Het pad op, naar de voordeur. Ik knijp mijn ogen toe en beveel mijn hersenen niet terug te denken aan vroeger.
“Ik heb een brief gekregen. En euhh… Ja, misschien interesseert het je wel.”�
Ik knik maar even ter bevestiging en neem de uitnodiging om te gaan zitten graag aan. Papier scheurt en toont een nette brief, getypt op de computer. Jögs ogen glijden over de letters en lijken even te blijven haken.
“Lees maar.”� zegt hij na een korte tijd en reikt me de brief aan. Ik neem hem met trillende handen vast en begin te lezen.

Hey pap

Bill hier. En Tom ook. Met ons gaat alles goed. Sorry dat we zo laat reageren op je brieven, we krijgen tonnen fanmail per dag dus weten we niet welke van familie komt en welke niet. We willen je graag nog eens terug zien, alleen kan je niet naar ons komen. Ze zouden je aanvallen of zo. Daarom komen wij naar jou. Dit weekend, 29 en 30 maart. Bel ons als het niet gaat maar we hopen dus van wel.

Bill
en Tom

Reacties: