FanFic.nl

Boys and Girls

Hoofdstuk 4

Er zijn al 3 dagen voorbij sinds de brief. Morgen komen ze naar hier. Het sloopt me van binnenuit. Ik mis Bill en ik wil eigenlijk niets liever dan hem terug zien, maar hij kent me toch niet meer. Het is tenslotte al 12 jaar geleden.
Ik sleep mezelf uit mijn bed, naar de bureau. Mijn computer staat gezellig te zoemen. Weer vergeten uitzetten.
Ik laat MSN uitstaan en open internet. Google verschijnt in mijn beeld. ‘Bill Kaulitz’ typ ik in en klik op zoeken. Meteen vind ik meer dan een miljoen websites.
Jezus, is hij beroemd?
Ik klik bij afbeelding. Was dat de zanger van Tokio Hotel niet?
Wacht, is mijn kleine Bill een beroemde zanger? Fanmail. Weinig tijd.
Ja, alles valt in elkaar. De puzzel is compleet.
Mijn kleine Bill is beroemd, wereldberoemd.
Ik ga weer naar websites en open de eerste. Ik lees wat door en kom hier en daar foto’s tegen. Maar bij een stukje tekst blijven mijn ogen hangen.
‘Zijn ouders zijn gescheiden toen hij 7 was.’
Arme Bill. Hij heeft zo vaak zijn ouders zien ruziën.
Ik zet mijn computer af en schuifel dan weer naar mijn vensterbank. Jög is druk bezig met het gras te maaien. Hij is de afgelopen dagen echt druk in de weer geweest. Het pad vegen en het onkruid uittrekken, de schutting met een donkerdere houtverf schilderen, de gevel van zijn huis met een hogedrukreiniger afspuiten. Ik heb hem zelfs geholpen met de grote kuis in zijn huis. Dat heeft me 50 euro opgeleverd.

Ik haal mijn gsm van het tafeltje en kijk bij mijn gemiste berichten. Sylvia. Ik neem niet eens de tijd ze te lezen en bel haar meteen.
"Hey lieverd." brul ik door de telefoon. Ze lacht en antwoord dan maar stilletjes terug.
"Heb je zin om iets te doen morgen? Ben morgen vrij." Ik knik en kijk een beetje starend uit het raam.
"Je knikt weer zeker?"
Ik begin te lachen. Natuurlijk ziet ze dat niet.
"Ja, sorry. Maar ja, wat zullen we doen?"
Ik hoor het bekende 'Hmm'-geluid dat Sylvia altijd overdadig veel gebruikt.
"Wat dacht je van zwemmen bij het meer?"
Ik stem snel toe en hang dan op. Er kwamen weer een paar herinneringen boven.
Sylvia weet niet van Bill, toch niet alles. Ze weet dat hij mijn buurjongen was en plots verdween. Alleen denkt zij dat hij Jonas heet. Geen idee waarom maar ik krijg zijn naam niet makkelijk over mijn lippen.
Ze weet ook niet dat we eigenlijk getrouwd zijn, al stelt dat niet zoveel voor.
Ik slof naar mijn kast en trek de deuren iets te hard open. Eén van de deuren bengelt nog maar aan een scharnier. Ik hef hem op om hem weer veilig op beide scharnieren te zetten. Geklop op mijn deur gevolgd door een gek kind dat mijn kamer in dondert.
Elisa.

"Hey." lacht ze als ze veilig en wel op mijn bed is geland.
"Met de deur in huis vallen, noemen ze dat." voegt ze er nog aan toe en hijgt dan uit.
"Ik ben op record tijd hier. Leuk hé?"
Ik knik en laat mijn vinger over mijn shirts glijden."
Je moet die ene aandoen. Die je van je vader hebt gekregen vorige week."
Ik vis het desbetreffende shirt uit de stapel. Een zwart shirt met een labrador erop, daaronder staat het woord: Labradoodle. Geen idee waarom ik die kreeg, maar ik vond het wel grappig."
Goed idee." lach ik en trek mijn pyjamakleedje over mijn hoofd.
"Kan je mij een beha geven?"
Ik weet 2000% zeker dat ze nu knikt en onder mijn bed duikt. Daar gooi ik die dingen meestal.
Een stoffige hand geeft me mijn felroze met zwart gestipte bh.
"Dank je." zucht ik en probeer dat ding aan te krijgen. Elisa schiet me gelukkig te hulp en krijgt de haakjes erin.
"Bedankt." mompel ik en draai me om zodat ik haar een knuffel kan geven. Net op dat moment komt mijn vader binnen.
"Oh, sorry." zegt hij blozend en maakt dat hij wegkomt.
"Nu denkt hij dat je Sylvia bedriegt." lacht Elisa in mijn oor.
"Hij is al meer van ons twee gewoon hoor." lach ik en duw haar op bed. Ik pak mijn shirt van de grond, ik had het namelijk laten vallen, en trek dat over mijn hoofd.
"Nu nog een broek." zeg ik en haal Elisa weer van het bed.
"Beslis jij maar!"
Ze blaft en begint in mijn broeken te snuffelen.

Elisa heeft me uiteindelijk een beige, baggy short gegeven. Ik zit nu veilig naast haar op bed.
"Wat ga je morgen doen?" vraagt ze me dan.
"Ik ga met Sylvia naar het park." mompel ik en laat me achterover vallen.
"Maar kan ik zondag naar jou komen?" Ik heb echt geen zin om Bill te zien. Hij had beloofd terug te komen. En dat heeft hij niet gedaan. Dus verwacht niet dat ik het leuk ga vinden om schijnheilig met hem herinneringen op te halen.
"Natuurlijk. Je weet me wonen."
Ik knik en glimlach naar haar. Als ze eens wist.
"Oké, nu gaan we verder met jou muziekles. Nu, je kent Tokio Hotel maar dat is bijlange aan nog niet genoeg."
Ik zeg snel 'Goed' en pak dan een kussen.
"Hmm… Evanescence?"
Ze start mijn computer op en komt tot de conclusie dat mijn stoel geen rondjes kan draaien. Ik lach even zacht maar bijt dan op mijn vuist om al het geluid te smoren. Als dat niet blijkt te werken, druk ik het kussen tegen mijn hoofd en probeer nog steeds niet te lachen.
Plots vult mijn kamer zich met pianogeluiden. Ik voel alle warmte uit mijn lichaam gaan.

I'm so tired of being here
Suppressed by all my childish fears
And if you have to leave
I wish that you would just leave
'Cause your presence still lingers here
And it won't leave me alone

These wounds won't seem to heal
This pain is just too real
There's just too much that time cannot erase

When you cried I'd wipe away all of your tears
When you'd scream I'd fight away all of your fears
And I held your hand through all of these years
But you still have
All of me...

You used to captivate me
By your resonating light
But now I'm bound by the life you left behind
Your face it haunts
My once pleasant dreams
Your voice it chased away
All the sanity in me

These wounds won't seem to heal
This pain is just too real
There's just too much that time cannot erase

When you cried I'd wipe away all of your tears
When you'd scream I'd fight away all of your fears
And I held your hand through all of these years
But you still have
All of me...

I've tried so hard to tell myself that you're gone
But though you're still with me
I've been alone all along

When you cried I'd wipe away all of your tears
When you'd scream I'd fight away all of your fears
And I held your hand through all of these years
But you still have
All of me...

"En? Wat vind… Elena?"
Ik veeg snel mijn tranen af aan het kussen en kijk dan op.
"Ja?" vraag ik zo onschuldig mogelijk.
"Oh, nou… Wat vond je?"
"Mooi." antwoord ik snel en gooi een kussen richting haar hoofd.
"Als het zo zit. Bedreigingen. Waar gaat het heen met de jeugd?" Ze lacht en staat recht.
"Maar meid. Ik moet naar huis."
Ik loop naar haar toe en geef haar een dikke knuffel.
"Geef me zondag maar meer muziekles." fluister ik in haar oor. Ik voel haar knikken, haar kin tikt tegen mijn schouder.
Elisa stapt naar de deur en verdwijnt even snel als ze gekomen is. Ik kijk op mijn computer, het liedje staat er nog steeds.
My Immortal.
Ik zet het terug op, herhalend, en ga dan op mijn bed liggen, trek het deken over me heen en klem een kussen tegen mijn buik. Het koude gevoel is nog steeds niet weg. Tranen als parels lopen over mijn wangen. Mijn ogen jeuken, mijn keel brand.
"Godverdomme, Bill." echoot door de kamer nadat ik het uit mijn keel heb weten te persen.

Reacties: