FanFic.nl

Bermuda Triangle

Hoofdstuk 1.1

Toen de boot het eiland raakte, keken ze allemaal verward op. Even bleven ze als verdoofd zitten. Alleen het ruisen van de golven was te horen. Geen motor van het schip, geen wind die hen om de oren vloog, alleen het water dat op het strand golfde. Na een tijdje vroeg Ben: ‘En nu?’ Geen van allen antwoordden ze. Geen van allen wisten ze het antwoord. In hun hoofd was alleen nog de grote leegte die het zinken van het schip had achtergelaten.
De eerste die opstond was Kat. Ze sprong uit de boot. Het moment dat haar voeten het zand raakten, voelde vreemd. Onwerkelijk. Ze keek achterom. Connor, Ben en het meisje zaten nog altijd als versteend in het bootje. Ze zuchtte even demonstratief. ‘Nou, kom op dames. Beetje tempo alsjeblieft,’ zei ze toen, terwijl ze op het rubberen bootje klopte. Meteen veerde Connor op.
‘Ik ben geen dame. Althans, ik word nog altijd geweigerd in de dameskleedkamer.’ Kat kneep haar ogen samen.
‘Ja ja, je zou daar maar wat graag binnen willen, hè?’ vroeg het meisje met een snerpende stem. Ondertussen was ook zij opgestaan en klom ze voorzichtig over de rand van het bootje. Direct zakten haar hakken weg in het zand.
‘Leuke schoenen,’ grijnsde Kat nu.
‘Dank je,’ zei het meisje nu net zo droog als Kat eerder had gedaan.
‘En je naam was?’ vroeg Connor.
‘Solegna. Solegna von Strauss,’ antwoordde het meisje.
‘Hallo Solegna Solegna von Strauss,’ zei Connor met een gemaakt vrolijke stem. ‘Ik ben Connor.’
‘Kat,’ voegde Kat eraan toe.
‘Waar?’ vroeg Solegna dommig, en ze keek in het rond.
‘Nergens,’ zuchtte Kat geïrriteerd. ‘Dat is mijn naam. Althans, een afkorting ervan.’
‘Oh.’ Solegna keek alsof het haar niets kon schelen. Ondertussen was de jongen opgestaan en uit de boot geklommen.
‘Ik ben Benjamin. Maar mijn vrienden noemen me Ben.’
‘Betekent dat dat wij Ben mogen zeggen?’ vroeg Kat.
‘Zeg maar gewoon Ben,’ grijnsde Ben.
‘Goed. Welkom allemaal op dit tot zover onbewoonde eiland,’ zei Connor droog. Ben en Kat konden er even om grijnzen, maar die grijns verdween even snel als hij was gekomen. Het ongeval drong steeds meer tot hen door. Het leek alsof de golven het verleden aanspoelden, dat het steeds duidelijker werd wat er was gebeurd. Er viel een ongemakkelijke stilte terwijl de verdoving begon uit te werken. De waarheid keihard, zoals de waarheid meestal is.
‘En nu?’ vroeg Solegna.
‘Nu hopen we dat we overleven,’ zei Ben simpel.
‘Hopen is voor watjes,’ zei Kat. Weer bleef het even stil. Ze dachten alle vier na over wat hun mogelijkheden waren. Gezien het eiland voornamelijk leek te bestaan uit bos en strand, waren dat er niet veel. De eerste die de stilte verbrak was Connor.
‘Kat heeft gelijk. We hebben een plan nodig. We kunnen hier niet eeuwig blijven staan. We hebben een plek nodig om te overleven. Een hut, of een grot, of iets dergelijks. En voedsel hebben we ook nodig, en een vuur.’
‘Ho, wacht eens even, Mister I know it all. Ik ga dus echt voor geen goud die jungle in. No way. Ten eerste, het kan daar gevaarlijk zijn. We weten niet wat zich daar schuil houdt. Ten tweede, dadelijk word ik nog vies,’ onderbrak Solegna Connors plannen.
‘Dat is wel je laatste zorg momenteel,’ bracht Ben ertegenin. ‘De wereld is keihard. Overleven is geen makkie, Solegna. Maar we moeten het proberen. Het is het enige wat we nu nog kunnen. Ik zal je helpen. Ik zal je beschermen.’
Solegna knikte even week. Het was duidelijk dat Ben en Solegna iets hadden wat je alleen maar kon omschrijven als verliefdheid. Kat hoopte dat het snel over zou gaan. Aan Klef en Bef had je niet veel in een jungle. Het zou hen alleen maar in de weg staan.
‘Goed,’ begon Connor toen weer. ‘Back to business. Ik stel voor dat we beginnen met het onderzoeken van het eiland, en zoeken naar een schuilplaats. Terwijl we dat doen kunnen we kijken of we ergens iets eetbaars vinden, zoals kokosnoten of eetbare vruchten. Ook zullen we op zoek moeten gaan naar zoet water. Zodra we een schuilplaats hebben gevonden, kunnen we verder gaan met een plan verzinnen. Is iedereen het daarmee eens?’ Kat en Ben knikten, en Solegna mompelde een haast onhoorbaar “mij best”�. ‘Nog vragen?’ besloot Connor zijn betoog. Even bleef het stil. Toen vroeg Kat:
‘Willen ze ons dood hebben?’

‘Ik moet naar de wc,’ zei Solegna na een tijdje. Ze liepen door de jungle, op zoek naar een veilige plek om de nacht door te brengen. Tot zover was hun zoektocht onvruchtbaar. Wel hadden ze een stuik gevonden met vreemd gekleurde bessen. Kat was de enige die er wat van had durven eten. Ze werd gek van de zinloze klets die Solegna telkens uitkraamde en wilde dat er iets gebeurde. Helaas gebeurde er niets toen ze de bessen op at. Het effect was alleen dat Solegna voor 2 minuten haar mond dicht had gehouden, en dat was voor Kat genoeg geweest. Maar nu was ze weer begonnen met zeuren, en moest ze dus naar de wc.
‘Kies een boom,’ zei Kat sarcastisch.
‘Ja dag, ik ga echt niet achter een boom zitten,’ zei Solegna.
‘Wat wil je dan?’ vroeg Connor. ‘Zie je hier ergens een toilethokje?’ Kat grinnikte even. Solegna zuchtte diep.
‘Blijf hier,’ beet ze hen toen toe, waarna ze in de bosjes verdween.
‘Alsjeblieft, laten we hem smeren,’ fluisterde Kat smekend naar Connor. Connor grinnikte.
‘Laat haar. Jullie zijn straks aan de beurt, als jullie naar de wc moeten,’ kwam Ben voor haar op. Hij herinnerde hen eraan dat, hoewel het misschien niet zo leek, Solegna ook maar een mens was. Dat zij alle vier maar gewoon mensen waren. Maar hoe lang kon je in de jungle een mens blijven? Het leek haast onmogelijk.
Ineens gilde Solegna vanuit de struiken. Ze leek in paniek te zijn. ‘Haal het weg, haal het weg, haal het weg!’ Direct rende Ben de bosjes door, op haar af, gevolgd door Connor en Kat. Ze spartelde met haar armen, waar duidelijk een groot zwart beest op te zien was. ‘Wat is het voor een beest?’ schreeuwde ze haast hysterisch. Kat had er genoeg van. Ze greep Solegna’s arm, hield hem stil, en sloeg haar hand vlak op het beest. Er klonk gekraak. ‘Nu is het geen beest meer,’ zei ze toen zelfvoldaan, terwijl ze het restant met haar vinger van Solegna’s arm weg schoot. Solegna keek vol afgrijzen naar de vlek die het beest had achtergelaten. Ze probeerde het af te vegen met wat speeksel. ‘Ben je klaar?’ vroeg Kat toen aan Solegna. Solegna knikte. ‘Mooi, want ik geloof dat ik daar iets zie wat op een grot lijkt.’

Reacties:

Astarte zei op 13 sep 2009 - 22:19:
doorgaaaaaaaaaaan!

Juliette zei op 13 sep 2009 - 22:10:
Haha, grappig stukje

‘Goed. Welkom allemaal op dit tot zover onbewoonde eiland,’ zei Connor droog.

toen ging ik voor t eerst plat (gebeurde nog wel een keer).
Ga doooor<33