FanFic.nl

Können wir das machen?*TC*

~24~ Like, pak je kleren maar in? Oo

Tom POV*

Terwijl Gustav en achterbakse Georg naar de televisie kijken, zit ik maar een beetje te sms’en. Buiten ook al, niemand praat meer tegen me…

“Zo, met wie zit jij de hele tijd zo druk te sms’en?”� vraagt Georg met een irritante toon in zijn stem. Gelijk word ik weer chagrijnig. “Fuck een eind weg hufter, laat mij even met rust.”� snauw ik hem af. Maar zoals te verwachten: tevergeefs. Hij grijpt mijn mobiel uit mijn klauwen en leest hard op wat ik aan het typen was. “Mis jou ook heel erg, maar weet dat ik van je hou. Hoop je gauw weer te zien.”� Beide kijken ze me vragend aan. “Heeft deze wangster het dan toch voor elkaar gekregen iemand te scoren? Hmm… Het zal waarschijnlijk wel een vent zijn, niet waar?”� vraagt Georg met mijn gevoelens spelend. Ik werp hem een boze blik toe. “Geef terug, nu!”� zeg ik gebarend met mijn hand. Kinderachtig steekt hij zijn tong uit. “Ik ga kijken of ik het nummer herken.”� zegt hij terwijl hij het nog maar net bedenkt, en meteen zie ik zijn gezicht weer richting het kleine schermpje gaan. Gespannen wacht ik af.

“He wacht eens, is dit niet jou eigen telefoonnummer, van Simone?”� vraagt hij met zijn wenkbrauw opgetrokken, maar schiet daarna samen met Gustav in de lach. “Ik wist het!”� krijst hij plezierig. “Sorry maat, maar ik kan het niet laten.”� verontschuldigt Gustav zich zelf, helemaal in de slappe lach. Ja wat? Kan ik het helpen dat ik mijn moeder gewoon mis? Wat zijn Bill en Taylor eigenlijk aan het doen? Wil ik dat wel weten?

Onder me voel ik de tour bus vaart afnemen, en al snel staat hij tot stilstand. Daar komt David al aanlopen. Zonder een woord te zeggen loopt hij ons voorbij, op weg naar de slaapkamer.

Bill POV*

Knuffelend zitten ik en Taylor op bed afscheid te nemen. Het moment is daar, waar we met een pijnlijke stilte op hebben gewacht. De bus is gestopt met rijden, en uit het raam herkent Taylor zijn straat al. Met veel moeite heb ik me bij het feit neergelegd. Niet alles kan zo zijn als gewenst. Anders zal het leven een groot sprookje worden.

“Tijd om uit te stappen..!”� roept David opgewekt. “Loop maar even met hem mee.”� Een knipoog volgt. Ik doe wat hij zegt en loop de kamer uit, daarna de tour bus uit. Ik loop met hem mee naar zijn voordeur, en zie dat het een mooi huisje is. Ik draai me niet begrijpend om als ik merk dat David ons volgt. “Pak je kleren maar in.”� zegt hij grijnzend.

Reacties: