FanFic.nl

Everything will be fine

14.

Sofie:
Wanneer de jongens de deur uit lopen ga ik voorzichtig voor Yaren staan. Zonder een woord te zeggen verbergt ze haar gezicht in mijn nek en begint zachtjes te huilen. Gustav had haar echt gekwetst, en ik wist dat ze het gevoel had dat dat allemaal door haar kwam. Ik wou haar vertellen dat alles goed kwam, dat ze zich geen zorgen hoefde te maken, maar ik durfde zo’n dingen niet te vertellen. Uit angst om het fout te hebben. Met de anderen zou er geen probleem zijn, volgende week, maar ik twijfelde er eerlijk gezegd aan of alles wel zo eenvoudig zou gaan met Gustav. Bij hem thuis zouden ze haar met open armen ontvangen, maar hij zou zich uit de voeten maken. Precies hetzelfde als wat Yaren zou doen in zo een situatie. Uit de verhalen die ze me vertelde kon ik afleiden dat hij heel erg op haar leek qua karakter. Tom had me eerlijk gezegd ook wel verbaasd door zich zo opeens ‘normaal’ te gedragen tegenover Yaren. Maar dat was Tom nu eenmaal zeker.

Ze zit strak voor haar uit te staren terwijl de trein het station uit rijdt. Bill had haar al gebeld maar ze had mij zowat verplicht om op te nemen. Hij begreep het wel. Hij en iedereen anders wist hoe sterk de band was tussen Yaren en Gustav. Na twee jaar zag ze hem terug, en ik had haar nog nooit zo gelukkig gezien. Niets had ze me verteld over de dingen die ze had opgemerkt aan Gustav, dingen die anders waren. Maar nu had ik het met mijn eigen ogen gezien. Ik wist nog steeds niet goed wat ik tegen haar kon zeggen.
Haar gsm begon weer te trillen en instinctief stak ze hem naar me uit. Ik drukte op het groene telefoontje en hoorde meteen gebrul in de telefoon. Geschrokken hield ik hem wat verder van mijn oor, maar herkende al snel de stemmen van Bill en Tom. Iets wat leek op “Toe nou Bill! Laat mij met haar spreken.”� leek te komen van Tom waarop Bill duidelijk had geroepen dat hij zijn bek moest houden. En die lach kwam zeker en vast van Georg. Ik grinnik even wanneer ik nog een paar klappen hoor vallen en uiteindelijk toch nog een normale stem aan de lijn krijg.
“Hoi”�, antwoord ik vrolijk wanneer Bill zegt dat hij nog eens zot wordt van Tom. Even zwijgt hij alsof hij teleurgesteld is dat ik opneem. Begrijp ik wel. Hij wil gewoon met haar praten. “Wacht even.”�, zeg ik stil.
Ik steek de telefoon naar haar uit en kijkt me aan alsof ze niet zeker is dat ze wel wil weten wie het is, en wat hij te zeggen heeft. Ik lip geluidloos Bill’s naam en uiteindelijk neemt ze hem toch aan.
Ze mompelt wat om hem te laten weten dat zij het is. Ik kijk wat om me heen en zie dat de jongen op de andere bank Yaren in de gaten houd. Hij ziet mij kijken en begint onmiddellijk te blozen. Ik glimlach en kijk terug naar buiten. Bijna onmerkbaar kijkt hij haar weer aan vanuit zijn ooghoek. Als hij haar nu al wat vind had hij haar gisteren moeten zien. Ik had haar nog nooit zo stralend uit de badkamer zien komen. Aan haar twinkelende ogen kon ik zien hoe gelukkig ze was. Ze had wel vaker van die periodes waarin ze opeens uitbundig kon reageren op alles wat haar tegenkwam, maar ze had evenveel momenten waar alles tegenzat.
“Nee Bill!”�, ze verheft haar stem en kijkt even rond. Ze bijt op haar lip en ik hoor haar piercing tegen haar tanden tikken. Ze sluit haar ogen en laat haar hoofd tegen de leuning vallen. Na een tijdje drukt ze op het rode telefoontje en duwt haar gsm met geweld vanonder in haar rugzak. Haar ogen vinden de mijne en ik weet ongeveer wat ze bedoelt. Ze wil zo snel mogelijk in haar bed kruipen. Alles even vergeten om morgen weer opnieuw te beginnen.

Georg:
De hele rit is iedereen muisstil wat me behoorlijk enerveert. Goed, Gustav doet maar. Hij weet maar al te goed wat hij mist. Yaren is iemand die veel kan verdragen, vooral van ons, het enige wat ze niet kan uitstaan is dat er dingen gebeuren zonder dat ze er weet van heeft. En het was wel duidelijk dat er heel wat gebeurt was met Gustav. Yaren had graag de dingen onder controle. Ze was de enige die het haatte wanneer er onverwachte verassingen kwamen opduiken. Je moest er altijd rekening mee houden hoe ze zou reageren. Ik weet nog die ene keer toen Tom plots aan kwam zetten met het idee om in het bos rond te gaan lopen zonder enig middel van communicatie, gewoon wat fun hebben met elkaar bij te houden. Voor de eerste keer had ik de angst in haar ogen kunnen lezen. Gustav had hem kunnen ompraten maar Tom had Yaren het kwalijk genomen dat ze niet rechtuit wou zeggen dat er iets was. Er zat altijd meer achter Yaren dan ze liet uitschijnen. Hoewel ik er nooit had achter gevraagd. Als er iets was dat ze wou vertellen dan had ze dat zeker gedaan.
Net zoals toen was ze nog steeds een opvallende verschijning. Niet dat ze zo bijzonder knap was, maar er hing een soort gloed rondom haar wat iedereen opmerkte. Het prachtige daaraan is dat ze het zelf niet beseft. Ze heeft niet het soort air dat je zo vaak ziet bij meisjes die weten dat ze iéts zijn. Nee, als het op zichzelf aankwam was ze zeer kritisch.
Wanneer de auto uiteindelijk de snelweg afrijd en een stop maakt aan een tankstation, waarvoor vooral ik dankbaar ben, komt er uiteindelijk toch nog beweging in iedereen. Ik spring de auto uit en ga meteen op zoek naar het dichtstbijzijnde toilet. Wanneer ik uiteindelijk het bekende bordje vind loop ik tot aan de deur maar stop wanneer Gustav buiten komt. Godver! Typisch dat hij natuurlijk meteen zijn weg vind. Ik stap hem voorbij en ga naar de WC. Met een dankbare zucht rits ik mijn broek open en voel me meteen al wat gemakkelijker.
Ik was mijn handen en zie hoe Gustav nog steeds buiten staat. Ik ben benieuwd.

Ik stap terug in de auto en steek meteen mijn Ipod in mijn oren. Ik heb nu echt geen zin om met iemand te praten. Gustav lijkt opgelucht dat hij het aan iemand heeft kunnen vertellen maar ik weet niet of ik daar wel de juiste persoon voor was. Begrijp me niet verkeerd, ik sta altijd klaar voor ieder van hun maar dit was misschien wel het enige dat ik niet kon vatten. Als iemand anders dit te weten zou komen zou er heel wat gebeuren. Zelf wist ik niet wat te denken. Dit is zo een situatie waarvan je denkt dat ze nooit zal gebeuren maar wanneer het toch gebeurt sta je met je mond vol tanden. Hij heeft me gesmeekt om het niemand te vertellen en dat zal ik ook doen. Ik ga gewoon wijselijk mijn mond houden. Voorlopig toch. Want ik zie het al voor me hoe het volgende week zal zijn. Ze komt op vakantie bij haar vader - waarvan we niet eens wisten dat hij terug in Duitsland woonde - en heeft beloofd om zeker langs te komen. Gustav zal haar onder ogen moeten komen en zij zal meteen een verklaring willen voor zijn gedrag. Hij is de slechtste leugenaar ooit waardoor ze zal merken dat iemand van ons het weet. Het meest logische zal ze eerst naar Bill kijken maar dan beseffen dat die al lang iets gezegd zou hebben, iets van een subtiele hint. En dan zal ze naar mij kijken. Dan pas komen de problemen.
Bill kijkt me onderzoekend aan terwijl hij nog meer eens zijn gsm neemt. Waarschijnlijk de zoveelste poging om Yaren aan de lijn te krijgen. Aan de grijns die hij daarnet had - gevolgd door een discussie - deed me vermoeden dat het hem gelukt was. Al had het niet lang geduurd.
Ik sluit mijn ogen en negeer het magazine dat tegen mijn arm vliegt. Niet lang daarna wordt het met een geweldige klap tegen mijn hoofd geslagen en doe ik geschrokken mij Ipod uit mijn oren. “Wat?”�, ik schrik er zelf van hoe geërgerd mijn stem wel klinkt. “Hey, rustig he.”�, hij trekt een wenkbrauw op en kijkt me vragend aan.
“Waar was dat goed voor?”� Ik duw het boekje wat van me weg.
“Ik wou gewoon weten of je plannen had voor vanavond.”�, aan zijn grijns kan ik afleiden dat hij nood heeft aan vrouwelijk gezelschap. Nou, mij niet gezien. Ik heb echt geen zin vanavond. “Je hoeft niet op mij te rekenen.”�
Bill draait hem om en kijkt me raar aan. “Wat is dat nu voor iets? Normaal ben je altijd de eerste om met Tom mee te gaan. Nu ja, dan ga ik ook niet mee.”�
“Wat? Bill, komaan! Toe nou.”�
“Ik heb geen zin om de hele avond toe te kijken hoe jij het ene meisje na het andere versierd.”�
“Wie zegt dat ik...”�, hij maakt zijn zin af door te grijnzen. “Oke, misschien wel. Maar ik ga niet alleen. Zou Andreas tijd hebben? Kan ik hem meteen vertellen wie we hebben gezien.”�
Ik luister niet verder naar hun gekibbel en kijk even naar Gustav die zich wijselijk niet mengt in hun woordenwisseling. Alsof hij mijn blik voelt kijkt hij op en staart even in mijn ogen. Een seconde te lang. Verdomme! Alweer krijg ik die wantrouwige blik van Bill te verwerken maar zucht opgelucht wanneer hij toch niets zegt. Dat had even ongemakkelijk kunnen zijn.
Plots denk ik aan iets dat ik al lang geleden vergeten was. Ik trek mijn Ipod terug uit mijn oren en grijp Bill’s gsm uit zijn handen.
“Yaren?”�, vraag ik voorzichtig.
“Hey Georg.”�, haar stem klink nog steeds even zacht maar iets verdrietiger. Gustav kijkt met een schok op. Wat denkt die gast wel van mij. Dat ik alles tegen haar ga vertellen? En dan nog waar hij bijzit?
“Weet je nog die keer op dat familiefeest bij mij thuis?”�
Ik hoor een zachte lach. “Bedoel je dat feest waar Gustav niet bij was en dat Bill en Tom in de auto van je ouders hebben gekotst nadat ze wouden bewijzen wie het meeste kon drinken?”�
Ik grijns, “Ja, die avond. Weet je ook nog wat je zei toen ik je die vraag stelde?”�
“Die vraag?”�, ze wist maar al te goed wat ik bedoelde. “Ik geloof van wel.”�
“Perfect, dat is alles wat ik hoefde te weten.”�
Iedereen keek me vreemd aan. Wisten zij veel waar over ik het had. Yaren wist het en dat was genoeg. Ik wou de gsm terug geven maar hoorde haar nog net mijn naam zeggen. “Ja?”�
“Bedankt.”�
“Waarvoor?”�
“Dat weet je best.”�
Ik lachte even en gaf toen de gsm terug aan Bill die me nog steeds vragend aankeek. Met een grijns nam ik terug mijn Ipod en keek terug naar buiten. In plaats van me te concentreren op het voorbij razende landschap of op de muziek zag ik haar gezicht terug voor mij toen ik die vraag stelde. Ze had even beschaamd naar de grond gekeken maar was op haar tenen gaan staan en fluisterde in mijn oor wat ik weten wou. Die avond was mijn familie ervan overtuigd geraakt dat we iets hadden, ook al was dat helemaal niet zo. Ze hadden iets gezien en hadden hun conclusies getrokken. En ik? Ik heb nooit iets ontkend.

Reacties: