FanFic.nl

You and me

Deel 40

Een paar dagen later: Ik was gisteren uit het ziekenhuis ontslagen, er was niets mis met me behalve dat ik mijn geheugen kwijt was en daar konden ze toch niets aan doen, dus kon ik net zo goed naar huis komen. Ik was alleen thuis en zat voor de tv. Er was -zoals meestal overdag- niets op dus keek ik -ook zoals meestal- maar gewoon naar de passerende clipjes op tmf. Vandaag vertrokken die 4 jongens dat op mijn kamer stonden weer naar Amerika. Daphne, Lies en Jana waren me al elke dag komen bezoeken en hadden over hen verteld, maar het ging mijn ene oor in en het andere weer uit. Daarmee ook dat ik hun namen niet kende, ik wilde ze niet kennen. Mijn vriendinnen hadden hun best gedaan om zoveel mogelijk te vertellen over de voorbije maanden, maar ik wou geen moeite doen om het te snappen, om het terug tot mijn leven toe te laten. Ze hadden verteld hoe ik de 3 broers had leren kennen op Cuba, hoe ik een tijdje later samen was met de middelste broer en dat we naar het schijnt zo’n mooi koppel waren. Ze bleven maar doorratelen over het feit dat we zo veel van elkaar hielden, dat ik naar Amerika was gereisd om kerstmis te vieren en dat hij voor mij ook dikwijls de zee overstak. Ik had ook bijgeleerd dat Jana met de jongste broer was, Lies met de oudste en Daphne met Tristan, een vriend van hen, maar al die informatie had geen betekenis voor mij. Die jongens waren nog steeds vreemden voor mij, net zoals dat zwangere meisje en haar vriend. We waren zogezegd een groep vrienden geweest, maar nu dan toch een groep zonder mij. En nu vertrokken die jongens dus weer naar Amerika en moesten mijn vriendinnen natuurlijk afscheid van hun liefjes nemen, maar ik ging geen afscheid nemen. Hoe kon je nu afscheid nemen van mensen dat je niet kende? Hoe kon ik hen in Godsnaam onder ogen komen. Ik wist dat ze van me hielden en dat ik veel voor hen betekende, maar zij betekenden niets voor mij, dat was net het erge. Ik voelde me er schuldig over. Zonder dat ik het zelf wou had ik het hart van een jongen gebroken. Ik mocht er niet aan denken hoe gebroken hij nu wel niet moest zijn, maar toch kon ik niet naar hem toe stappen.
Het clipje op tv veranderde naar S.O.S van the Jonas Brothers. Hen herinnerde ik me wel, hun muziek althans. Ik was fan van hen geweest. Ik keek naar het scherm zonder echt te zien, maar toen besefte ik plots dat ik die gezichten kende. Ik ging wat rechter zitten en bestudeerde het beeld. Zoals ik al dacht waren die 3 jongens de jongens die op mijn kamer stonden een paar dagen geleden. In een flits herinnerde ik ook hun namen weer, Kevin, Joe en Nick. Dat wilde dus zeggen dat ik me Joe Jonas 6 maanden was samen geweest zonder dat ik het nu nog wist. Wel, het kleine detail dat die 3 jongens zowat wereldberoemd waren, hadden Lies, Jana en Daphne me vergeten te vertellen. Nog steeds een beetje geschokt keek ik naar het scherm. De gedacht dat ik de Jonas Brothers had gekend was moeilijk te geloven, maar het verklaarde ook weer waarom de jongens uit Amerika kwamen. Ik zou er straks wel het fijne van te weten komen als de meisjes terug kwamen, maar dit had nog steeds niets veranderd aan het feit dat ik hen niet wou leren kennen. Ik had definitief besloten om verder te gaan met mijn leven zonder die 6 maanden, als mijn geheugen zou terug komen zou het een bonuspuntje zijn en anders moest ik er maar mee leren leven.
Door de ogen van Joe: We stonden met ons negenen op het vliegveldje. Vandaag moesten we terug naar Amerika en er was toch geen reden voor mij om te blijven. Ik kon niet bij Nora zijn en dat maakte me kapot, net zoals het feit dat ik dus ook geen afscheid van haar kon nemen. Anke kwam naar me toe en gaf me een knuffel, Wouter gaf me een hand. Ik kon in hun ogen lezen wat ze wouden zeggen, maar niet over hun tong kregen. Dat alles weer goed zou komen…maar ik geloofde het zelf ook al niet meer. Nora had zich van ons afgesloten en wou niets meer met ons te maken hebben, dus ik zag zelfs geen lichtje in het duister meer. Wanneer Jana uitgebreid afscheid had genomen van Nick kwam ze naar me toe. Ze gaf me een afscheidsknuffel en zei: “Joe, probeer alsjeblief niet zo negatief te denken. Het is een kwestie van tijd, misschien komt haar geheugen nog terug, maar je moet er in blijven geloven.”� Maar het was moeilijk te geloven en dat ene woordje dat ze had gezegd overstemde de rest van haar zin: ‘misschien’. Inderdaad, MISSCHIEN kwam haar geheugen terug. Niets stond vast. Ik knikte alleen maar even en Jana ging door om ook van Kevin en Tristan afscheid te nemen. Lies kwam nu op haar beurt naar me toe. “Stop er mee Joe! Stop met jezelf de grond in te boren en denk positief. In plaats van triest te zijn zou je beter iets zoeken waardoor ze haar geheugen terug krijgt of ten minste weer met je wil praten, maar stop met het zelfmedelijden. Ik begrijp dat het niet gemakkelijk is, maar we doen ons best, meer kunnen we niet doen.”� Lies stond boos, geërgerd tegenover me. Ze had gelijk. Het lukte me net om een klein lachje te forceren. “Je hebt gelijk, ik zal iets vinden.”� “Zo hoor ik het liever.”� Ze sloeg haar armen rond me. “Bedankt.”� Zei ik nog voordat ze lachend weer naar Kevin liep. Ik zag Daphne een kusje op Tristans lippen drukken en naar me toe gelopen komen. Ze was gelukkig dat kon je zien. Ik keek rond me en zag dat iedereen dat was,ook ondanks het afscheid. Dat er een paar dagen geleden een ontploffing was geweest, was nu niet meer te zien. Tristans arm was nog wel in gips -dat nu vol stond met namen en boodschappen van ons- en de brandwonden waren nog niet geheeld, maar het had geen ergere sporen nagelaten. Behalve bij Nora dan, mijn Nora… “Hallo!!”� lachte Daphne terwijl ze met haar hand voor mijn ogen zwaaide. “Aarde aan Joe.”� Ik moest lachen. “Ik veronderstel dat Lies je de les al heeft gespeld?”� ik knikte braaf. “Oké dan, dus je gaat dat nu ook doen, want anders heb je 3 boze trienen tegen je en dat wil je niet meemaken.”� Weer deed ze me lachen. “Kom hier.”� Ik trok haar speels in mijn armen voor een knuffel. Na lang en uitgebreid afscheid genomen te hebben was het nu echt tijd voor ons om te vertrekken. Ik moest Nick en Kevin zowat mee tot op het vliegtuig trekken, maar we geraakten er allemaal op zonder kleerscheuren. Terwijl de motor begon te draaien zwaaiden we nog naar onze vrienden. Met mijn gedachten was ik al lang weer bij Nora. Op zoek naar een manier om ervoor te zorgen dat ze gewoon wist dat we er voor haar waren, een manier waarop ze ons niet meer zou zien als vreemden, maar als mensen die om haar gaven.

Reacties:

Er zijn nog geen reacties op dit verhaal.