FanFic.nl

Boys and Girls

Hoofdstuk 5

Ik zit op de vensterbank, een bord bedekt met kruimels staat bij mijn voeten.
Sylvia moet komen. Ik wil hier weg voor…
Een zwarte Cadillac scheurt de straat in en komt piepend tot stilstand. De ramen zijn geblindeerd en voor en achter stoppen nog 2 auto’s. Een stel kleerkasten lopen naar de Cadillac en doen de deur open.
Een persoon die ik vaag herken stapt uit. Lang, bruinblonde dreadlocks; pet; zonnebril; oversized kledij. Dat moet Tom zijn.
Mijn hart maakt een sprongetje en valt dan in duizend stukjes op de bodem van mijn maag als ik Bill zie. Lange, zwarte manen; zonnebril; zwarte vest en kap op.
Ik donder van de vensterbank. Ik wist niet dat het zo’n impact ging zijn. Mijn handen trillen en ook mijn hart lijdt zijn eigen leventje.
Ik krabbel recht. Aankleden, tanden poetsen, haar doen en dan wachten tot Sylvia komt. En hopen dat Bill niet meer weet dat ik besta.
Mijn kast staat al heel de ochtend open. Geen idee waarom maar deze ochtend had ik de drang om mijn kleren te herschikken. De stapeltjes per kleur leggen.
Ik kies een grijs shirt met een knalrode ster op en een simpele, zwarte jeans uit.
Ik schiet het snel aan, al stribbelen mijn trillende handen wel even tegen.

Ik slof naar de badkamer en pak een tube tandpasta, vis mijn tandenborstel uit de kast en druk er dan een klodder naar muntruikende smurrie op. Ik begin mijn tanden te poetsen terwijl ik in de spiegel kijk. Hij kan me niet herkennen. Ik ben in die 12 jaar heel veel verandert. Nogal logisch. Ik ben geen kind meer.
De bel gaat en doet me bijna in mijn tandenborstel stikken.
"PAP!" brul ik terwijl ik mijn tandenborstel veilig en wel op de wastafel leg.
"IK BEN ER NIET!"
Ik hoor mijn vader vaagjes lachen.
"Please, laat het Bill niet zijn." mompel ik tegen mezelf terwijl ik een bekertje water vul.
"Sylvia, Elena is er niet."
Sylvia!
Ik loop de badkamer uit en ga snel de treden van de trap af. Door mijn haast blijf ik achter de leuning haken. Ik trek mijn arm net iets te brut los en donder zo van de trap. Ik land veilig op de mat, mijn hart maakt overuren.
"Ze is er wel." lacht Sylvia. Ik knik. Mijn hoofd doet pijn.
"Je bent hondsdol." fluistert ze en trekt me omhoog. Pas nu merk ik de witte tandpastaschuimlaag om mijn mond op.
"Oh. Kom even mee." zeg ik en ga rustig de trap op. Mijn arm doet ook best wel pijn. En mijn hoofd bevat een hele donderstorm.
Sylvia gooit een handdoek in mijn gezicht.
"Bedankt." zeg ik sarcastisch terwijl ik mijn tandpasta wegveeg.
"Waarom was je er eigenlijk niet?" lacht ze terwijl ze op de badrand gaat zitten.
"Niets." antwoord ik snel.

"Tanden poetsen, Elena en Bill!"
Bill schudt zijn hoofd.
"Wij kamperen dus wij tanden poetsen buiten!" Wouter, Elena’s vader, lacht en pakt de twee kleintjes op. Samen lopen ze de trap af.
Ze worden weer neer gezet. Ze pakken allebei hun rugzakje en lopen dan door de voordeur naar buiten. Meteen gaan ze naar links en stappen dan naar het hek. Naar gewoonte klimmen ze erover, het poortje stond eigenlijk gewoon open. Er staat een tent in de tuin en er staat een klein tafeltje naast. Een emmertje water staat er ook nog bij. Bill loopt naar de emmer terwijl hij een beker met zijn tandenborstel en tandpasta uit zijn rugzak haalt. Elena doet hetzelfde. Ze scheppen water met hun beker en doen dan hun uiterste best om de witte vloeistofachtige stof op hun tandenborstel te krijgen.
"Goed poetsen hé!" roept Wouter. Hij loopt met 2 zaklampen in zijn handen naar buiten.
"Dwoe iwk." zegt Elena eigenwijs en spuugt het schuim uit, op de grond. Bill doet hetzelfde.
"Nu slapen." zegt die laatste en pakt de zaklamp met zijn 2 handjes vast.
"Ja, nu slapen!" zegt Elena. Ze kruipt met Bill de tent in. Er liggen dekens op de grond, 2 kussens en een slaapzak. Die is open geritst en dient als deken.
"Zal ik bij jullie blijven?"
Bill schudt verwoed zijn hoofd en pakt ook de andere zaklamp aan.
"Nee! Alleen Elena en ik!"
Wouter verdwijnt.
"We zitten in de jungle." fluistert Bill.
De geluiden veranderen en voor die twee kindjes lijkt het echt een jungle rondom hen.

"Kom. We gaan." lacht Sylvia. Ze heeft mijn haren al gedaan.
Ik moet die herinneringen echt kwijt.
Samen lopen we de trap af. Ik pas goed op, mijn arm kan niet nog zo’n schok aan. En mijn hoofd ook niet.
Ik trek mijn leren jas en mijn sneakers aan.
"Op naar het park." lach ik. Ver weg van Bill. Hij mag me wel niet uit mijn huis zien komen. Het liefst van al heb ik dat hij me niet ziet. Maar op 2 dagen is dat vrijwel onmogelijk, ik zit bijna heel de tijd buiten rond te wemelen.
"Het park, ja." mompelt Sylvia en staat al buiten. Ik kijk schuchter om me heen, maar geen Bill of Tom te bekennen. Ik zet zelfverzekerd een stap naar buiten en trek ineens de deur achter me aan. Die valt in het slot, ik kan niet meer terug.
Ja, langs het hek maar dat zou nogal vernederend zijn. Maar Bill is dus in de verste verte niet te zien. Gelukkig.
Ik haak mijn arm in die van Sylvia en loop met haar het pad af.
"Wow, nog nooit is het zo druk geweest bij je buren." merkt ze op. De Cadillac en de 2 Mercedesen staan er nog steeds.
"Ach. Feestje misschien." Ik haal mijn schouders op maar ik weet wel beter. Bill is er, en zijn hele arrangement bodyguards.

We zijn net om de hoek, en ik denk opgelucht adem te kunnen halen, als ik toch nog ongelijk blijk te hebben.
Snelle voetstappen klinken achter me op.
Sylvia is de eerste die zich omdraait. Ze trekt me mee terug de hoek om. En ja, daar heb je het al.
Degene die ik probeerde te ontlopen. Degene die de afgelopen 12 jaar al door mijn gedachten spookt. Degene aan wie ik mijn geweldige jeugd, of toch het begin ervan, te danken heb. Degene die ik zo erg miste. Degene die altijd belangrijk zal zijn. Degene die beroemd is en me allang vergeten is.
Bill.
Ik voel mijn hart langs mijn keel uit mijn lichaam vluchten.
"Euhm… Sorry. Maar weet één van jullie misschien waar ik Elena Aubri kan vinden?"
Hij herkent me niet. Hij komt me hier doodleuk vragen of ik weet waar ik ben. Ik sta voor je! Godverdomme, ik sta voor je!
Ik mompel snel iets en trek Sylvia dan mee.
"Waarom zei je nou niet dat jij Elena bent?"
Ik begin een liedje te fluiten. Niet aan denken. Niet aan Bill denken. Niet Bill. Bill.
"Ik kende hem van vroeger. Wil hem vergeten."
Ze knikt begrijpend en trekt me dan het park in. Een groot grasveld ontspreidt zich voor me, hier en daar een boom, rechts een meer. Links staan tafels en banken voor picknicks, iets dat Sylvia en ik maar al te vaak gedaan hebben.
We gaan op ons gebruikelijke plekje aan het meer zitten, bij de treurwilgen.

"Mag je niet zwemmen in het meer?" vraagt een klein jongetje met bruinblonde haren.
"Nee." lacht een man, terwijl hij zijn dochtertje Elena en haar beste vriend Bill stevig bij zich houdt.
"Ik wil zwemmen." zegt Elena en stampt met haar voetjes op de grond.
"Mag niet." zegt Bill en duwt zijn vingertje tegen haar neus. Ze rolt achterover en loopt dan snel de bomen in. Bill loopt achter haar aan, zijn armen uitgestrekt en zijn handjes die naar alles grijpen dat ze tegenkomen. Dan voelt hij een zachte stof zijn vingers kietelen en grijpt hij dat vast. Elena wordt naar achteren getrokken.
Ze lacht en haar wangen zijn rood van het lopen.
"Ik wil zwemmen." lacht Elena en loopt hijgend met Bill mee.
"Ik beloof dat wij eens in het meer zullen zwemmen."
Elena kijkt hem blij aan.
"Echt?"
"Echt!"
Ze pakken elkaars handje vast en stappen verder door de laag bladeren en afgebroken takken.

Reacties: