FanFic.nl

perseverance

Perseverance [8]

Hoewel ik al eens bij Bill thuis ben geweest, had ik toch even moeten zoeken waar het was. ‘Ga maar langs de achterdeur.’ Zei Bill toen ik hem 20 minuten geleden had gebeld voor de weg. Langs het kronkelende kiezelweggetje loop ik naar achter, en zie op de enige deur in heel de omtrek: ‘DIT IS DE ACHTERDEUR FIEN’ in koeien van letters staan op een memo-briefje. Ik trek een verontwaardigd gezicht, het was niet mijn fout dat ik de weg kwijt was! Ik open de deur, en kom in een klein kamertje met een wasmachine en droogkast. Om de 2 centimeter hangt er wel ergens een briefje met een pijl op. Een zucht ontsnapt mijn mond als ik bij de deur die naar de woonkamer leidt kom. Je raadt ní²í²it wat erop staat: ‘GOED ZO FIENTJE. JE BENT ER GERAAKT ZONDER VERDWAALD TE LOPEN’ Ik grinnik. Oké, eigenlijk is het best grappig. Zelf zou ik het ook gedaan hebben als..- mijn gedachten worden verstoord door stemmen die uit de woonkamer weerklinken. Zou ik zoals de beleefdheid het voorschrijft naar binnen gaan, en doen alsof ik niets vermoed? Of zou ik wachten en luisteren? Uiteindelijk besluit ik mijn nieuwsgierige kant te volgen, en blijf staan luisteren aan het sleutelgat.
‘.. ik meen het, Tom!’ Ja -dat was zeker de stem van Bill.
‘Chill Bill. Hoe ziet ze er nu weer uit?’
‘Dit is niet grappig Tom, je gaat je mond houden.’
‘Oke oke, het was een grapje.’
‘Dat zijn geen grapjes Tom, het ligt zeer gevoelig bij haar.’
‘En duidelijk ook bij jou.’
‘Tooooooom!’
‘Oke- ik stop al. Ik beloof je dat ik mij voorbeeldig zal gedragen.’
‘Dankje, je bent mijn lievelings broer.’
‘Sèèèèg! Ik ben ook je enige broer!’
‘Nuja, juist daarom.’ Gniffelt Bill.
Oke- help. Alle alarm knoppen in mijn hoofd slaan rood aan, en de mannentjes gillen chaotisch door elkaar. Aan deze situatie heb ik nog nooit gedacht! Ik was er altijd vanuit gegaan dat Tom even fantastisch was als Bill, maar wat als dat nu niet zo is? Weg vluchten 3 uur voor hun concert is geen optie. Naar binnen gaan? Ook niet. Of toch wel. Oké, op 3 doe ik de deur open, en speel alsof ik niets gehoord heb. 1,2,3… Ik knijp mijn ogen stijf dicht en doe de deur open.
‘Fien?’ Bill klinkt nogal bezorgd. Bezorgd? Waarom? O ja- ik heb mijn ogen nog steeds stijf dicht. Langzaam open ik ze een voor een. Dreadlocks. Bruine ogen. Lippiercing. Oversized kleren. AAAAH! Ik wil het uitgillen, mij omdraaien en weglopen, maar ik blijf gewoon staan.
Het is Tom die de eerste stap zet en zijn hand uitsteekt. Wat? Waarom steekt hij zijn hand uit? Is het normaal dat mensen hun hand uitsteken bij een eerste ontmoeting? Nee toch? Of wel? Ben ik nu zo mis? HELP! Doe rustig Fien, spreek ik mijzelf streng toe. Er is geen reden tot paniek. Ondertussen heeft Tom zijn hand onzeker teruggetrokken, en stamelt:
‘Uhm..Hoi Fien. Mooie oorbellen heb je daar.’ Oorbellen? O ja. Appels en pistolen.
‘Ja..uhm..dankje’ weet ik eruit te persen ‘mooie lippiercing.’ Hij grijnst verlegen en knikt.
Fieouw. Ik heb het overleefd. Maar dit was het dan wel, mag ik nu weg? Mijn ogen kijken smekend Bill zijn richting uit, en nog geen 2 seconden later stelt hij voor om zijn outfit samen te stellen.

‘Je hebt ons gehoord hé.’ Zegt Bill als we boven op zijn kamer zijn.
‘Wí t?’ en ik probeer zo verbaasd mogelijk te klinken.
‘Je gezicht zag eruit alsof het een lijk had gezien.’
Ik doe mijn mond open om iets te zeggen, sluit hem weer en lach schaapachtig.
‘Je hoeft echt niet bang te zijn voor hem. Hij ziet er stoer uit, gedraagt zich stoer, maar geloof me: hij heeft een klein hartje.’
‘Oh’ is het enige wat ik er kan uitkrijgen.
‘Nuja, je bent nogal dramaqueen, hé Fien?’
Ik giechel en zie dat hij ook aan het oorbellen incident denkt.
‘Ja, Fientje Little Miss Dramaqueen- maar nu mí²èt je mij helpen, ik heb gewoon géén kleren!’

Reacties: