FanFic.nl

Boys and Girls

Hoofdstuk 6

Natuurlijk kan ik niet voor eeuwig in het park zitten. Sylvia moet werken en ik heb honger. Typisch, mijn maag houdt weer geen rekening met mij.
Terwijl ik naar huis wandel, zit mijn hoofd bij dat project. Waarom stel ik ook altijd alles uit? Ik had een week. En nu 2 avonden. En ik moet nog iets bedenken, er een gepaste foto van maken en er een verslag van 500 woorden over schrijven.
Dan komt er nog eens bij dat die leerkracht mij niet mag. Niet dat ik daar voor iets tussen zit. Ik kom altijd op tijd, let meestal op en druk netjes en beleefd mijn mening uit.
Oh ja, dat is het. Mijn mening en die van haar botsen altijd. Gelukkig zijn mijn punten veilig. Ik ben een voorbeeldige studente.
Met nadruk op voorbeeld. Ik ben een trendsetter in mijn jaar. Om een bepaalde, onbekende maar vooral duistere reden vinden ze alles wat ik doe, zeg en draag geweldig.

En met ze bedoel ik de mensen die ik klasgenoten moet noemen. Een groep totaal verschillende personen. En allemaal zijn het waardevolle persoonlijkheden.
Zo is er Matteo. Kenmerkend is de bos zwarte krullen die eigenlijk meer op een pluizige kat lijkt. Zijn neus is een tikkeltje aan de grote kant en hij heeft de indrukwekkendste groene ogen die ik ooit gezien heb. Hij filosofeert altijd hardop en slaagt er ook altijd in om taken en testen verplaatst te krijgen. Hij is dan ook met iedereen van mijn klas bevriend.
Nu ja, iedereen, we zijn met 6. Matteo zit altijd naast Jasper. Jasper is mijn maatje. Hij heeft honingblond haar dat hij altijd met overdadig veel haarlak en gel steil naar beneden doet. Hij gebruikt meer haarlak dan Elisa!
Ja, dat is mogelijk.
Hij heeft grijsbruine ogen en een ontzettend droog gevoel voor humor. Hij krijgt mij altijd aan het lachen. Hij is een geweldige fotograaf en stiekem is iedereen jaloers op zijn talent, al erkent hij zijn talent zelf niet.
Ik zit altijd uiterst links. Behalve in het auditorium, daar moet ik altijd in het midden zitten.
Skyler gaat altijd naast me zitten. Skyler, of Sky zoals we haar altijd noemen, is een stil meisje. Japanse afkomst, spreekt vloeiend talen. Maar kunst is haar passie. Veel over haar weet ik niet, behalve dat ze echt mooi tekent.

“Tekenen!" roept Elena. Ze haalt haar viltstiften en potloden boven en wacht braaf tot haar moeder een blad voor haar legt.
"Voor wie? Voor oma, voor papa?"
"Voor Bill!" zegt ze fier. Haar tong hangt weer half uit haar mond, anders kan ze zich niet concentreren.
Een hartje, een sterretje. Alles komt vanuit haar gedachten op het papier terecht. Min of meer. Bill heeft plots 2 konijnenoren en Elena heeft vleugels. Waarheidsgetrouw dus.
Ze rolt de tekening op en vraagt dan om een lintje. Wouter zwaait met een roze en een zwarte, Elena kiest de zwarte. Zorgvuldig maakt ze er een knoopje in en springt dan van haar stoel.
"Ik ben naar Bill toe." zegt ze nog en loopt dan zo snel ze kan de woonkamer uit. Ze holt over de stoep en rent dan het paadje op. De deur staat nog open, dat komt omdat ze net nog bij Bill was. Bill is jarig.
"Bill?" roept ze en gaat al half naar binnen. Haar ene voetje staat nog buiten.
"Ik ben hier." zegt hij en heeft de kroon op die Elena voor hem gemaakt heeft. Ze reikt hem de rol aan, die hij glimlachend aanpakt.
"Voor mij?" Elena knikt en kijkt met grote ogen toe. Het lintje gaat eraf, de tekening wordt open gerold.
"Heel supermooi."

De overgebleven twee mensen zijn een tweeling, meisje en jongen. En ze zitten nooit naast elkaar. Die zijn al genoeg samen buiten school.
Of toch, dat is wat iedereen denkt. Maar hoe vijandig die twee met elkaar omgaan. Nee, laat mij maar geen broers of zussen hebben.
Trouwens, die tweeling is wel het van het. Allebei lichtbruine haren en blauwe ogen. Jelke is de beste van het vrouwenteam Voetbal, Jesse is de beste op de 100 meter sprint. Eigenlijk wordt er heel wat afgesport op onze school.
Ik kom, tot mijn afgrijzen, al bij mijn huis aan. Een dikke rookwolk schuift voor me voorbij. Barbecue bij de buren. Ik kijk om me heen en als ik niemand zie, spurt ik naar mijn eigen huis. Pas als ik in de veranda sta, durf ik weer adem te halen.
Er hangt een briefje op het raam.

We zijn barbecueën bij de buren. Kom maar als je thuis bent.
X mam en pap.

Ik trek het briefje van het raam en verfrommel het. Dacht het dus niet. Zitten ze gezellig foto’s boven te halen. Dat is niet aan mij besteed.
Ik loop de keuken in en snuffel even in de diepvries. Pizza dan maar.

"Mogen wij pizza maken?" vraagt Bill, die voor zijn beste vriendin Elena een flesje cola uit de koelkast haalt. Een pizzadeeg ligt in de koelkast en lonkt de twee kleuters.
Simone knikt lachend. Jög staat te roeren in een pan tomatensaus.
"Mag er dan smalami op?" vraagt Elena en houdt haar hoofdje schuin.
"Salami!" verbetert Bill.
"Smalami." zegt Elena eigenwijs en pakt het pakje salami aan.
"En sampejons?" vraagt Bill.
"Ja, sampejons!" lacht Elena blij en doet een soort indianenvreugdedansje.
"Hier zijn de champignons." lacht Jög en zet een bord dampende paddenstoelen op tafel.
"Nee papa! Sampejons!"
Jög doet alsof ze hem te pakken hebben en steekt zijn armen in de lucht.
"Laat de chef-koks maar koken." lacht Simone en trekt hem mee.
Bill pakt een plakje salami en legt die op de met tomatensaus besmeurde deegcirkel. Elena doet haar best om de kaas in kleine repeltjes te snijden, al gaat dat niet zo goed met een bot kindermes. Bill besluit te helpen en pakt de sleutel van zijn vader.
"Beter." lacht hij en strooit kaassnippertjes op de pizza.
"Moet mannetje van maken." fluistert Elena en kijkt samenzweerderig om zich heen.
"Heel geheim." Bill trekt zijn wenkbrauwen om beurten op. Het begin van de wenkbrauwwiebel.
"Ja!"
En met behulp van 'smalami' en 'sampejons' krijgen ze toch een soort mannetje uit hun pizza gefabriceerd.

Met een kartonnen doos vol gloeiend hete pizza op mijn schoot zit ik in de tuin. Zoals gewoonlijk tegen de kersenbloesem. Ik hoor af en toe gelach bij de buren. Ach ja, interesseert me ook niet.
Meer gelach.
Ik leg de doos naast me neer en sta recht.
Misschien toch een beetje nieuwsgierig.
Ik klamp me vast aan de stam terwijl ik me op de grond afzet. Ik klauter naar boven en zet me op een stevige tak. Ik klim wel vaker in bomen, om te tekenen, of na te denken. Of Sylvia ten huwelijk te vragen. Dat laatste is trouwens niet echt.
"En hoe is het nu met Elena?" hoor ik plots. Ik zet mijn oren wijd open. Het gaat over mij.
"Goed, goed. Ze heeft nu een vriendin." Geroezemoes.
Oké, Jög weet dat, maar Tom en Bill.
Ik schuif nog wat opzij en kan nu mijn moeder, mijn vader, Jög en Tom zien. Waar zit die Bill nu?
Ik omklem de tak boven me en schuif nog wat opzij. Die tak houdt het niet lang meer. Maar waar is Bill? Ik zie hem nog steeds niet.
"Ahum."
Ik draai me geschrokken om en val zo naar beneden. De grond komt hard aan. Mijn arm hangt in een vreemde hoek, mijn been tintelt.
"Elena?"
Ik kreun van de pijn maar draai me toch om.
Lange manen, pikzwart haar, fijn gezicht, bruine ogen.
"Bill." piep ik.

Reacties: