FanFic.nl

Teenage Wasteland [TC]

32.

Tom
De zon gaat anders onder sinds we Charlie op de bus hebben. Ik zou me ongemakkelijk moeten voelen rond haar, aangezien zij in de maand die ze met ons heeft doorgebracht subtiel heeft laten doorschemeren dat ze weet wat er met Bill en mij aan de hand is. Hoe ze dat in godsnaam heeft geraden blijft een mysterie, maar ze is duidelijk een pak minder onschuldig dan die blauwe ogen willen laten geloven.
Haar aanwezigheid neemt bezit van de tourbus, de concerthal, het hotel of waar we ook zijn. Ik krijg meer en meer het gevoel dat Charlie een plan heeft, en dat ze ons allemaal langzamerhand aan touwtjes bindt. Ik moet nog uitvissen of ik dat op een goede manier bedoel of niet.
Een verandering die me meer zorgen baart is er één aan mezelf. Meer bepaald aan mijn gezicht. Mijn ogen worden doffer met de dag, ik wou het eerst niet toegeven maar het is zo. Sinds de breuk zat er een trek in mijn ogen die ik niet herkende, en nu weet ik wat het is. De glans, dezelfde die Bill sinds die dag ook kwijt is, zit er niet meer. En dat voelt niet lekker.
We zitten in een hotelkamer die zo belachelijk groot is dat het zelfs naar onze maatstaven decadent wordt. We hebben twee tweepersoonskamers, één voor Bill en mij en één voor Georg en Gustav, met een woonkamer ertussenin. Als we de dubbele deuren tussenin openzetten kunnen we zonder mankeren een potje voetballen, en ik kan op het bed gaan liggen met mijn armen en benen volledig uitgestrekt zonder de randen zelfs maar te voelen.
We hebben ook bij beide kamers een badkamer waarin een middelgroot Vietnamees gezin gerieflijk kan wonen, en dan zouden ze nog plaats hebben voor hun naaimachines en een paar dozen namaak Adidastruitjes. Dit keer geen ingenieus spiegelpaleis voor voyeurs, jammer genoeg, want Charlie hangt ook weer bij ons rond. Ze drentelt door de kamer met een sigaret in haar mondhoek en een nieuwe peuk al achter haar oor geschoven, gekleed in een shirt van The Doors en een slipje, en neuriet zachtjes mee met de ouwezakkenrock die Georg maar blijft draaien om bij haar in een goed blaadje te komen.
‘Zet harder!’ schreeuwt ze als een extreem dreunend nummer van Aerosmith zich aankondigt. Ik scan haar op en neer terwijl ze in het rond wervelt, korte trekjes neemt van haar sigaret, haar haren achterover strijkt met haar vrije hand. Elk gebaar is een kunststukje. Ze grijpt Georg bij de kraag van zijn shirt en trekt hem weg bij zijn DJ-werk, sleurt hem naar de geïmproviseerde dansvloer tussen de zetels en begint tegen hem aan te bewegen.
Gustav volgt al snel, zijn lippen meebewegend met de tekst. Uiteraard kent hij het, bij het refrein schreeuwen hij en Charlie zo synchroon ‘Walk this way!’ tegen elkaar dat het afgesproken lijkt.
Bill ligt een meter of twee bij me vandaan in een andere sofa. Zijn blik is ook op Charlie gericht, meer bepaald op het zwarte slipje en de ronding van haar billen die onder het lichtblauwe shirt uit komen. En van haar hypnotiserende dansje met onze twee bandleden, glijden onze ogen heel voorspelbaar af naar elkaar.
De bliksem slaat in tussen mijn dreadlocks. Ik weet waarom mijn ogen me ongemakkelijk maken. Nu ik ze niet in de spiegel zie maar in zijn bleke gezicht snap ik waarom. Het zijn de ogen van een dode.
Ongecontroleerde rillingen spoelen door mijn binnenste, zetten alles in brand met vlammende paniek. Dode ogen, in mijn spiegel, in hem. Door weg te rennen van alles waar ik van houd heb ik hem en mezelf inwendig laten doodbloeden. Op zoek naar een oplossing keek ik dwars door het antwoord dat al die tijd voor mijn neus stond. Hij. Een liefde die altijd even fout en onaanvaard zal blijven, maar een liefde niettemin. Iets om voor te vechten, te huilen, te liegen, te lijden. Maar ook onze enige houvast op deze kutplaneet. Elkaars reden om te leven.
Ik probeer die gedachten zonder woorden naar hem over te brengen. Ik weet niet of hij het begrijpt, maar hij kijkt in ieder geval niet weg. En wie ook blijft kijken is Charlie. Bill voelt het ook, we verbreken gelijktijdig ons contact met elkaar en staren haar aan, vragend, twijfelend. Zij trekt één wenkbrauw op, blijft even nadenkend staan, grijpt vervolgens Gustavs schouders beet en drukt een klinkende zoen op zijn lippen.
‘Zo terug, even iets bespreken met die twee,’ legt ze uit als ze ook Georg een smakzoen op zijn mond heeft geplant. De drummer en de bassist gapen haar en elkaar aan alsof de hemel is opengespleten en God zelf in hun midden is neergedaald. Bill en ik trekken een gelijkaardig gezicht, hoewel ik ergens in mijn achterhoofd bedenk dat geen enkele van Charlie’s acties mij nog kan verbazen.
Ze loopt naar de dubbele deur die de kamer van Bill en mij afsluit van de woonkamer. In het passeren grijpt ze mijn pols en zijn elleboog beet, en aan haar greep is te merken dat we niet hoeven tegen te pruttelen. Ze begeleidt ons naar het bed, plant ons naast elkaar neer, sluit de deur en draait ze in het slot. En met haar rug tegen de deur kijkt ze ons om beurten aan met een niet mis te verstane boodschap. Dit eindigt hier.

Muhahaha, ik ben gemeen ^^ Ik kan er niet tegen als andere mensen op zo'n moment stoppen (wijst naar Nadezh, Yasmine, Sofie, Renate...) maar zelf kan ik het niet helpen. But you'll all love the next part. En ikzelf waarschijnlijk nog het meest, want ik weet al welk liedje ik ga gebruiken...
Over liedjes gesproken, hier zaten er weer twee in. Er is sprake van Walk This Way, heerlijk nummer van Aerosmith, youtube that shit. En op het einde geef ik jullie My Mirror Speaks by Death Cab For Cutie, ook te vinden op youtube. Ben te lui om links te gaan zoeken, vergeef mij.
En nog een mededeling, aangezien Rutger FanFic volkomen links laat liggen en het probleem van de niet-werkende abo's voorlopig nog niet zal worden opgelost, laat ik mijn laatste principe varen en ga ik ook gastenboeken terroriseren met meldingen van nieuwe hoofdstukken. Why? Omdat ik het zelf ook stom vind om zeven hoofdstukken achter te lopen omdat ik het verhaal in kwestie een week lang niet gecheckt heb. Plaats een comment als je een waarschuwing wilt bij het volgende deel, dat maakt het voor mij ook wat makkelijker.
Anyway, heel veel leesplezier gewenst...
Dorien <3

Reacties: