FanFic.nl

Boys and Girls

Hoofdstuk 7

En dan begeef ik het. Mijn staalharde zenuwen, ijselijke blik, emotieloos gezicht. Alles weg door hem. Ik begraaf mijn hoofd in het gras en laat de tranen rollen. Misschien van de pijn, mijn arm en been branden letterlijk.
Maar de pijn diep binnen in mij spant de kroon.
Dit doet meer pijn dan hem weg te zien gaan. Dit doet mij meer pijn dan een eind moeten maken aan mijn zorgeloze jeugd met Bill. Dit doet mij meer pijn dan Elisa dumpen. Dit doet mij meer pijn dan Sylvia met iemand anders te zien. Dit doet mij meer pijn dan eender wat.
En toch gebeurt het.
Waarom?
Een simpel woord, 6 letters, en een vraagteken. Een onbeantwoorde vraag. Want God moet geen verklaringen afleggen. God, ik krijg stiekem een hekel aan die vent.
"Elena?"
Ik grom en probeer zo niet te laten zien dat ik huil.
"Ik ben Elena niet. Ik ben Sinterklaas. Sinterklaas, die volgens mij iets serieus gebroken heeft."
Ik voel een hand op mijn onderrug die me zo doet rillen dat ik omhoog spring. Ik sta stevig op mijn twee benen. Oef, geen gebroken been. Ik bengel een beetje met mijn arm en kom tot de conclusie dat er niet echt iets mee mis is.
Eerst de trap overleefd, dan zo’n val. Mijn beschermengel doet overuren vandaag.
"Elena?" Pas nu schenk ik mijn aandacht aan hem. Had ik beter niet kunnen doen. Wat ik aantref is niets van wat ik in gedachten had. Een goddelijk schepsel met zo’n verdriet dat het tastbaar is.
Mijn Bill.

En dan is het voorbij. Mijn verstand haalt mijn gevoel in en neemt me weer onder controle.
"Ga weg." sis ik. Hij staart naar zijn schoenen en knikt. Hij draait zich om.
Ik wil mijn armen strekken, hem tegenhouden. Maar mijn verstand beveelt mijn armen te blijven waar ze zijn. Bill loopt via het poortje naar de stoep.
Het is voorbij. Dat kleine gebaar, misschien gewoon uit respect, maar dat ene kleine gebaar doet me plots beseffen dat het voorbij is.
De jeugd is voorbij. Het echte leven is begonnen. Al een tijd geleden, maar ik had het niet door. Mijn hoofd in het verleden, dan kan je niet anders dan botsen tegen het heden.
Ik open het hek. Fut om erover te klimmen heb ik niet. En zin ook niet. Het hek is maar een hek. Wat vroeger nog een legermuur of een jungle vol lianen was, is nu een hek. Wat vroeger een tuin vol gevaren en een magische boom was, is nu een doodgewone tuin met een doodgewone kersenbloesem. Wat vroeger mijn held was, is nu een gekwetste jongen. Wat vroeger een prinses was, is nu een wrak.
Want dat ben ik. Een wrak. Lang heb ik het weten te ontlopen maar het moest er toch eens van komen. Leven in het verleden is nergens goed voor. Enkel voor overbodig sentimenteel gedoe.
Ik leun tegen de schutting van de buren. Zal ik naar binnen gaan of niet? Wil ik Bill terug onder ogen komen of niet? Wil ik hem een kans geven. Of niet?

Ik besluit toch maar niet te gaan. Ik mag dan wel fout zitten, eigenlijk weet ik dat niet eens zo zeker, maar Bill mag wel zijn excuses aanbieden.
Misschien wou hij dat net doen. Hij mag ook wel eens wat moeite doen.
Ik loop terug naar mijn eigen huis. Mijn ogen vallen op de boom. Natuurlijk. Wat is er nu belangrijker voor mij dan de boom?
Ik haast me naar binnen. In de woonkamer is er een kast, volledig voor mij. Camera’s, lenzen, lenskappen, kleurfilters, kabels en adapters, boeken en cursussen voor school, handleidingen, fotoalbums en een oude schoendoos.
In die laatste zitten al mijn foto’s van vroeger, zorgvuldig bewaard. Ik zet de doos op tafel en haal voorzichtig het deksel eraf. Een hele hoop ongesorteerde foto’s. De foto die ik zoek, ligt bovenaan.
Bill en ik, nog kleuters, Bill met een schop vast en ik met het zakje zaadjes. Geen idee waarom eigenlijk maar ik haal die foto minstens 1 keer per maand vanonder het stof.
Ik stop hem veilig bij in mijn cursus fotografie. Nu nog zelf een foto maken. Misschien moet ik het aureooleffect maar toepassen.
Ik pak mijn beste camera en een zwart-witlens. Terwijl ik terug naar de tuin loop, bevestig ik de lens en wijzig de instellingen.
Ik ga in het gras liggen en kruip tot aan de voet van het heuveltje. Dan rol ik op mijn rug en houd mijn camera ondersteboven.

De eerste foto is meteen een goede. De boom lijkt indrukwekkend hoog, de zon staat er als een lichtkrans rond. De foto is zwart-wit.
Ik sluit mijn camera aan op de computer en druk de foto af. Tegelijkertijd start ik Word op.
"500 woorden." mompel ik tegen mezelf. Alsof dat gaat helpen. 500 woorden. Zou titel meetellen? Dan bedenk ik echt de langste titel ooit. Een titel van 500 woorden.
Wat een record.
Ik besluit het bij 'De kersenbloesem' te laten. Standaard maar stijlvol! Zo’n titel doet het hem!
Ik begin met een casual inleiding. Waar hij staat, hoe oud hij is, hoe hoog en breed...
Dan komt de geschiedenis.
Ik ga helemaal in de taak op en schrijf erop los. Alles vertel ik, van Bill en ik. Tranen rollen over mijn ogen maar mijn vingers blijven over de toetsen gaan alsof hun leven er van afhangt.
Als ik aan de conclusie moet komen, zie ik dat ik al 2 bladzijden vol heb.
"500 woorden. Wat een giller."
Ik typ snel een conclusie en herlees dan alles. Sommige stukken verwijder ik, te persoonlijk.
Ik kom uiteindelijk op 1200 woorden. Ik print het snel uit en doe het in een plastiek kaftje.
"Klaar!" roep ik blij terwijl ik mijn knalroze rugzak uit de kast vis. Ik stop de zwarte, met typex bekladde kaft van fotografie erin. Mijn lessenrooster toont me dat ik maandag 2 uur fotografie, 2 uur kunstgeschiedenis, een uur sport, een uur poëzie en literatuur en een tussenuur heb. De bijhorende kaften verdwijnen snel mijn rugzak in. Gedaan met dingen die moeten gebeuren, dus dan maar weer zielig aan vroeger denken.

"Elena?"
Ik draai me om, klaar voor het ergste. Maar het zijn mijn ouders maar.
"Wat doet een lege doos pizza in de tuin? Heb je ons briefje niet gevonden?"
Ik kijk naar de grond. Hoe moet ik dit nu weer gaan uitleggen? Ik wil niet dat Jög denkt dat ik niet bij hem wil eten. Maar zou hij niet begrijpen dat ik Bill nu niet wil zien?
"Elena?" Ik kijk op. De ogen van mijn vader doen me even schrikken, ik had hem niet dichterbij horen komen.
"Is het Bill?"
Ik kijk hem even aan, wil mijn hoofd schudden maar begin dan weer te huilen.
"Ja." breng ik nog uit en leg dan mijn hoofd op zijn schouder. Hij slaat zijn armen om me heen en geeft me zo’n knuffel die enkel vaders aan hun dochter kunnen geven.
"Dat zat er al een tijd aan te komen. Dat je het moest opbiechten, bedoel ik dan."
Ik knik.
"Het is geen schande dat je hem mist. Maar laat hem dan ook uitspreken."
Ik knik weer, niet in staat iets anders te doen.
"Zal ik hem halen?"
Ik recht mijn rug.
"Goed." mompel ik en veeg de tranen weg. Als er toch ooit een confrontatie zit aan te komen, laat het dan maar snel gebeuren. En snel voorbij zijn.
Ik loop achter mijn vader aan maar ga de tuin in, in plaats van door het poortje van het hek. Ik ga weer tegen de boom zitten en plant mijn nagels in de grond.
Wat moet ik zeggen? Wat gaat hij zeggen? Wat gaat er gebeuren? Wat als hij me haat? Wat als hij weer verdwijnt voor 12 jaar?
Wat als... hij er nu aankomt en niet eens glimlacht?

Reacties: