FanFic.nl

Geluk gehad (misschien wel te vaak?)

4. Location: From Germany to the USA

Bill’s pov:
In Duitsland was het concert ook uitverkocht, maar volgens mij zijn er een paar fans niet gekomen.
Het lijkt een stuk rustiger dan de afgelopen concerten.
Ik kan me niet volledig concentreren op het concert. Wat als ze écht gaan denken dat een van ons de schuldige is. Wat í ls dat zo is? Nee, dat kan niet… We gaan allemaal tegelijk weg.
Door mijn bedenkingen vergeet ik een paar zinnen te zingen, en ik vang een boze blik van Tom. Snel probeer ik mijn concentratie terug te krijgen bij het concert.
We spelen verder zoals altijd, maar toch heb ik er een slecht voorgevoel bij.
Eenmaal op weg naar het vliegveld zit ik nog steeds met een rotgevoel. ‘Wat is er, Bill?’ Vraagt Tom. ‘Ik heb gewoon zon’n rotgevoel. Misschien zijn ze wel weer gekomen nadat wij weg waren.’ Zeg ik. ‘We weten niet eens over wie we het hebben. En misschien hebben ze Duitsland wel overgeslagen. En trouwens, we gaan nu naar Amerika. Daar zullen ze ons toch niet volgen?’ Zegt Tom troostend. ‘Geen idee. Ik weet niet hoe ver ze willen gaan.’ Zeg ik met een zucht.
De bus stopt, daardoor weet ik dat we bij het vliegtuig zijn.
Iedereen neemt wat spullen mee. We gaan naar Gate 11. Die gaat naar Amerika.
Wanneer we net de buis naar het vliegtuig in willen gaan worden we tegengehouden door de politie. ‘Even wachten. We moeten jullie spullen onderzoeken.’ Zegt een van hen. ‘Maar dan moeten al die mensen wachten op ons.’ Zeg ik. ‘Het is zo gepiept. We willen nou eenmaal niet dat er nog meer gewonden vallen na al die concerten. Is het niet, jongeman?’ Zegt hij terwijl hij me aankijkt. Ik krijg er de bibbers van. Bedoelt hij nou te zeggen dat hij ons óók al niet meer vertrouwd?
Al onze koffers worden onderzocht. Het lijkt echt een eeuwigheid te duren.
Ein-de-lijk worden we vrijgelaten, en kunnen we het vliegtuig in.
Iedereen zit al lang en breed klaar voor vertrek, en wij komen nog even binnen kakken. Zo te zien zijn ze niet erg blij met ons.
Ik plof neer in een van de stoelen aan het gangpad, en maak mijn riem vast. We gaan de lucht in.
Na een tijdje, als we weer recht vliegen, komt er bij iedereen een stewardess langs om te vragen of ze een kussen willen. Ik neem er een aan, en bedank haar.
Wanneer ze voorbij is zie ik dat een klein meisje me met grote ogen aan zit te kijken. ‘Ik heb jou gezien op tv. Ga jij vliegtuig ook in brand zetten?’ Vraagt ze met een vinger in haar neus. Ik zucht, en heb geen zin om het kind antwoord te geven. ‘Naomi, laat die jongen met rust.’ Zegt een vrouw, blijkbaar haar moeder. Gelukkig luistert het kind, en blijft ze netjes recht naar voren zitten.
Onderweg gaat alles prima. Af en toe schudt het vliegtuig, maar dat is maar voor korte duur. Ik heb wel geslapen, maar ik ben niet echt uitgerust.
Eenmaal in Amerika aangekomen gaan we met een bus naar een hotel in New York. Diezelfde bus wordt onze tourbus voor de Amerika-tour.
We gaan van New York, naar New Jersey. Dan naar New Orleans en 2 dagen later Californië. Voor de rest van de tour zou ik op de planning moeten kijken.
Het is tijd om uit te pakken. Ondertussen is het alweer avond, en ik verlang dus naar een heerlijk bed.
Zodra ik me heb omgekleed, wat niet veel tijd in beslag neemt, kruip ik mijn bed ik. Vrijwel gelijk val ik in slaap.

Reacties: