FanFic.nl

Geluk gehad (misschien wel te vaak?)

7. Location: New Orleans

Sophia’s pov:
De avond erop vertrekken we al vroeg naar New Orleans. We mengen ons tussen alle andere fans. Sommige vampieren moeten er regelmatig op gewezen worden dat ze hun honger nog niet mogen stillen, dat kan later pas. James en ik hebben de leiding over de groep, en tot nu toe gaat alles nog goed.
Tja, zorg dat je kleding voldoende zwart bevat, en je past met gemak in de menigte van de Tokio Hotel fans.
Om ons heen wordt constant gegild om niets. Af en toe horen we fans nummers van de groep blèren (zingen kun je het niet noemen).
Eindelijk gaan de deuren open, wat zorgt voor nóg meer gegil. Maar, het duurt nog ongeveer 2 uur voordat wij ons optreden houden.
Als we een decibel meter hadden meegenomen zou het ding het gelijk opgeven wanneer het concert begint. Het is niet te harden.
Onze groep staat verspreid over de hele zaal. Sommige op het balkon, anderen weer beneden.
Het lijkt veel te lang te duren voordat het concert eindigt, maar gelukkig, het is in zicht. Ze zijn lekker voorspelbaar, elke keer spelen ze hetzelfde nummer op het einde. Ik geef James het teken dat hij moet zorgen dat de deuren geblokkeerd worden. Hij komt meteen in actie.
Het lijkt alsof niemand iets doorheeft, terwijl hij zich soepel door de menigte naar achteren beweegt.
De groep verdwijnt van het podium, en alles wordt afgebroken. De laatste mensen van de crew verdwijnen in het niets. De fans worden ongeduldig, en willen naar achteren. Jammer meisjes, game over!
Ik geef een van de vampieren een teken. Een afgrijselijke schreeuw klinkt als muziek in mijn oren. Iedereen kijkt paniekerig om zich heen. Het licht is uit, en ze zien niets. Waarom doen ze nog die moeite?
Het gegil sterft langzaam weg. Ik geef de volgende het teken. Ze staat aan de andere kant van de zaal. Hier komt weinig geluid vanaf. Jammer. Ik had graag haar leed gehoord.
Naar mate er meer fans sneuvelen, worden de andere fans drukker. Ze willen allemaal naar buiten, maar James heeft zijn werk goed gedaan.
Het is tijd dat iedereen gewoon zijn gang gaat, en dat laat ik ook weten door een van de laatste signalen die ik geef. Er gillen heel veel kinderen tegelijk. Om me heen wordt er geduwd, en klinkt er af en toe een “Oh My God”�. Al die angst maakt het alleen maar beter.
Natuurlijk laat ik dit feestje niet voorbij gaan zonder dat ik er zelf ook van geniet.
Ik pak een van de tieners bij haar vel. Mijn scherpe nagels laten diepe krassen achter in haar nek, en ze gilt het uit van de pijn. Ik laat haar even worstelen, maar ze had al verloren toen ze de kaartjes kocht.
Het bloed druipt over mijn hand heen. Dat is natuurlijk zonde! Uitgebreid begin ik aan het feestje.

Het duurt lang, niet dat het erg is. Maar er staan buiten ongeruste ouders te wachten tot hun kleine meid naar buiten komt.
James komt dat me duidelijk maken. Zelf zit hij ook onder het bloed.
‘Sophia, ze proberen binnen te komen.’ Zegt hij. ‘Hmm… Laat ze maar gaan, wat kunnen ze doen?’ Zeg ik. Ze kunnen wat mij betreft best het toetje worden. ‘We kunnen ook voor wat meer opschudding zorgen.’ Zegt hij met een grijns. ‘Oh, klinkt goed. Wat had je in gedachten?’ Vraag ik, terwijl ik het lege omhulsel van een meisje op de grond laat smakken. ‘We kunnen er een laten leven… stil nou, niet elke keer onderbreken. Misschien verwonden we haar zodanig, dat de overlevingskans klein is. Maar, we zorgen dat ze in shock is. Dit gebouw hier laten we heel. Ik weet zeker dat morgen alle kranten volstaan met ons werk.’ Zegt hij. ‘Goed bedacht. Maar wat nou als dat kind denkt dat ze ons kan aangeven?’ Vraag ik. ‘Kan ze toch niet. Ze ziet niet hoe we eruit zien. Het enige wat ze weet dat iedereen gilde, maar dat is logisch bij zo’n concert als deze.’ Zegt hij. ‘Oké, we doen het. Zonde van de benzine. Maar die kunnen we anders nog wel later gebruiken.’ Zeg ik.
In no time weten alle vampieren van de wijzigingen in het plan.
James pikt er een meisje uit dat ons “slachtoffer”� wordt om te overleven. Oeps, loopt ze toch ineens verwondingen op. Wat jammer nou.
De rest is uitgemoord, en het is dus tijd voor ons om te gaan.

Bill’s pov:
Al de hele tijd wordt David gebeld. Ik heb geen idee door wie, maar aan zijn gezicht te zien is het niet goed. ‘Weet jij al wat er aan de hand is?’ Vraagt Tom. ‘Nope. Geen idee.’ Zeg ik. Georg en Gustav proberen het halve gesprek mee te luisteren, maar het enige verstaanbare is “ja”�, “sorry”�, “wij doen er alles tegen wat we kunnen”�, “Oké”�. Daar worden wij dus niet veel wijzer van.
Tussen een van de telefoontjes door komt David naar ons toe. ‘Ze hebben weer toegeslagen.’ ‘Oh nee. Niet alweer. En in New Jersey waren we zo blij dat we van ze af waren.’ Zeg ik. ‘Maar deze keer zijn er twee overlevenden. Een van hen heeft allemaal verwondingen. Ze denken dat ze het niet overleefd. Een andere heeft zich stil gehouden, en is er uiteindelijk tussenuit gepiept toen… nou, we weten nog niet wie het waren, maar toen ze weg waren. Dat meisje heeft de eerste meegenomen naar buiten. Binnen hebben ze alleen nog maar overleden fans gevonden. En je wilt niet weten hoe het eruit ziet. Ik kreeg het net even uitgebreid beschreven door een van die ouders. Gatver.’ Zegt hij vol afgrijzen.
We kunnen er niets meer tegenin brengen, want hij wuift ons weg omdat zijn mobiel weer gaat.
De rest van de rit gaat voornamelijk in stilzwijgen verder.

Reacties: